Në harmoni brezash me bashkatdhetarin e tij Samantha Schweblin, Agustina Bazterrica's është një rrëfim sugjestionues që mund të mbështetet në burime dhe mjedise të panumërta. Qëllimi gjithmonë justifikon shumëllojshmërinë e mjeteve, burimeve dhe diskurseve. Sepse në këtë pasuri alternativash tregohet zgjuarsi dhe lexuesi i gatshëm për të mos patur asnjëherë argumente të sheshta, gjithnjë i tejmbushur me alternativa, befasohet këndshëm.
Një fund (jo një fund i çdo libri) që pëlqen prekjen ekzistenciale, ajo patina që letërsia e mirë e merr si një ide brilante e largët, me një qasje të hollë, të mbiekspozuar ndaj rrethanave të personazheve të paraqitur. Distopitë ose kthesat e padyshimta që variojnë nga e jashtme, më afër prekjes, në nuhatje, deri te pamja e një bote në transformim që detyron mutacionin paralel të lëkurës dhe shpirtit. Përshtatuni ose vdisni. Mbijetoni për të treguar përrallën...
Qasjet distopike dhe fantazitë e errëta herë pas here, gjithmonë një pikë transcendentale. Një bibliografi e bërë në Bazterrica për të shijuar atë sofistikim të letërsisë me më shumë qëllim dhe ekspozim më të mençur të gjendjes njerëzore. Sepse të vendosur në litar ose përballë humnerës, personazhet e saj përballen me thelbin përfundimtar të qenies.
3 romanet më të rekomanduara nga Agustina Bazterrica
Kufoma e hollë
Rreth një virusi që përfundon duke u përhapur mes njerëzve nuk është më një komplot imagjinar rrëqethës, por më tepër një ndjenjë se distopia mund të jetë këtu për të qëndruar.
Pra, romane si ky tregojnë për një dhuratë narrative të keqe, shkatërruese të saktë të mundësive. Le të shpresojmë që e ardhmja e ditëve tona të mos na duket si një ringjallje e ekstremeve si ato të treguara, edhe me një kanibalizëm të nevojshëm për mbijetesë.
Por asgjë nuk tingëllon aq larg tani, pavarësisht se sa të largët jemi të përfaqësuar. Kush do të na thoshte se të gjithë do të ecnin nëpër rrugë me maska, të frikësuar nga vaksinimi i virusit me oksigjenin e nevojshëm jetësor?
Distopitë kanë kaluar nga vendosja në raftet e fantashkencës të librarive dhe bibliotekave në kalimin në seksionin e çështjeve aktuale, duke rimenduar karakterin e fantastikut si letërsi me peshë më të madhe. Ka qenë pak nga pak, që atëherë Margaret Atwood dhe kërkesat e saj feministe nga përralla e shërbëtores deri tek apokalipsi viral që rri pezull në pragun e realitetit plotësisht...
Për shkak të një virusi vdekjeprurës që prek kafshët dhe infekton njerëzit, bota është bërë një vend gri, skeptik dhe jomospritës dhe shoqëria është e ndarë mes atyre që hanë dhe atyre që hahen.
Cila pjesë e humanizmit mund të përshtatet kur trupat e të vdekurve digjen për të shmangur konsumimin e tyre? Ku është lidhja me tjetrin nëse, vërtet, ne jemi ajo që hamë? Në këtë distopi të pamëshirshme sa brutale aq edhe delikate, sa alegorike aq edhe realiste, Agustina Bazterrica frymëzon, me fuqinë shpërthyese të trillimit, ndjesi dhe debate shumë aktuale.
Tek kafshët mund të mos e vlerësojmë mizorinë e zinxhirit ushqimor. Kur vëzhgojmë luanin duke ngrënë gazelën, marrim fatin e gjërave. Por sigurisht, çfarë ndodh kur nevoja dhe urgjenca kalojnë në skenën njerëzore. Arsyeja, fakti diferencial, më pas errësohet deri në atë pikë sa të shtrohen dilema të paimagjinueshme.
Të padenjët
Optimizmi nuk mund të ndodhë. Sepse ne të gjithë e dimë se një pesimist është një optimist i informuar. Dhe informacioni është i tejmbushur sot. Shikoni larg dhe prisni që të ndodhë. Ndërsa shkrimtarët si Agustina janë përgjegjës për të propozuar distopi, utopi ndoshta të disave ku gjithçka ndodh sipas diktatit të sundimtarëve më të këqij në harmoni me atë botë që është gjithmonë një por.
Bota kaloi nëpër luftëra ujore dhe katastrofa mjedisore. Ditët kalojnë nga ngrirja në mbytje brenda disa orësh, ajri është i ngopur me erëra të këqija dhe qielli është i mbuluar me mjegulla të dendura ngjitëse si rrjeta merimangash.
Në këtë të tashme të shkretë, të mbyllur në Shtëpinë e Vëllazërisë së Shenjtë, disa gra mbijetojnë duke iu nënshtruar planeve të një kulti fetar dhe u nënshtrohen torturave dhe sakrificave në emër të iluminizmit. Të gjithë janë nën komandën e rreptë të Motrës Eprore, mbi të cilën qëndron vetëm “Ai”. Kush eshte ai? Dihet pak; Askush nuk mund ta shohë atë, por nga hijet i dominon.
I rrëfyer përmes shënimeve të shpërndara të ditarit në të cilin protagonistja mban shënim ceremonitë dhe zbulimet e saj, ky libër i natës merr formë. Faqet e saj janë të fshehura në gropa të fshehta, ndoshta pa shpresë çlirimi; vetëm që dikush të dijë për ta kur nuk janë më atje
Nëntëmbëdhjetë kthetra dhe një zog i errët
Në stilin më të pastër Poe, të përshtatur me kohët e reja dhe imagjinatat më komplekse, Bazterrica kalon nëpër ëndrrën si ai ekstazë drejt vizionit apo çmendurisë, atë akses në aeroplanë ku çdo gjë mund të ndodhë, ku hijet rriten dhe projektohen si frika të çuditshme ataviste.
Nëntëmbëdhjetë histori që na çojnë në zemrën e frikës sonë, fantazive më delirante dhe të errëta dhe gjithashtu humorit më të errët. Tekste që vënë në dyshim dashurinë, miqësinë, marrëdhëniet familjare dhe dëshirat e papërshkrueshme. Një lexim tërheqës që konfirmon një stil dhe thellësi unike në panoramën e letërsisë në spanjisht.
