Një nga shkrimtarët që gjeti më së miri ekuilibrin midis formës dhe substancës (ideali i çdo shkrimtari për të qenë në gjendje të kapë lexues kërkues në pasurinë e gjuhës dhe gjithashtu ata që lejojnë veten të rrëmbehen nga një sfond i mirë), ishte Gustave Flaubert.
Në rininë e tij, Floberi mund të përfaqësonte fare mirë të riun aktual nga një familje e pasur, i cili synohej të udhëhiqej drejt një trajnimi akademik që do të përcaktonte një të ardhme premtuese (aq më tepër në ato ditë kur pak të rinj kishin mundësi të studionin).
Por FloberiPavarësisht se u përpoq të diplomohej për drejtësi, mendja e tij ishte e pushtuar nga shqetësimet e krijuesit latent. Letërsia ishte rruga e tij, edhe pse ai ende nuk ishte plotësisht i qartë në të.
Në fakt, pak gjëra të qarta duken në rrugën e jetës së shkrimtarit të madh. Asgjë për një jetë urbane në të cilën do të lulëzojë si bir i, as marrëdhëniet famëkeqe të dashurisë publike, përtej një dekade të stuhishme afrimi dhe dorëheqjeje me poeten Louise Colet.
Eja, stereotipi i një jokonformisti që vetëm në një fushë si letërsia mund të gjente një kanal për shqetësimet e tij dhe placebo për qetësinë e tij emocionale dhe intelektuale.
Dhe pavarësisht nga pamja e paqëndrueshme dhe e brishtë e Floberit, vepra e tij kishte atë kërkimin e shumëpritur për përsosmëri, ndoshta në kontrast me botën e tij të trazuar.
3 romanet kryesore të rekomanduara nga Gustave Flaubert
Madame Bovary
Si një roman i pastër, asnjë vepër tjetër nuk i afrohet kulmit të Kishoti si jeni. Ndërtimi i një personazhi aq të plotë dhe kompleks sa Emma Bovary arrin të mbushë çdo skenë. Gjithçka sillet rreth Emës dhe luftës së saj kundër të paracaktuarve. Fatkeqësia e vazhdueshme qëndron mbi Emën, e shënuar nga imponimet e kohës së saj.
Dhe falë kësaj, themeli për çfarë Vargas Llosa do të ishte komploti më i mirë nëntokësor që lëviz një roman, katër lumenjtë e mëdhenj:
- Rebelimi, Ema që e çon atë të përballet me stuhinë e rrethanave të saj.
- dhunë: ajo që lind nga zhgënjimi, nga pamundësia për të gjetur lumturinë, nga imponimi i përgjithshëm moral ndaj individit.
- Melodramë: Ema, si personazh është një e tërë. Kur lexuesi zbulon personazhin total dhe është në gjendje të empatizojë me të, rrëfimi bëhet një melodramë më vete që kapërcen leximin dhe spërkat shpirtin e lexuesit.
- seks: Njohja e fuqisë së historisë së spërkatjes së seksit të një aktiviteti intelektual si leximi është një binom i pagabueshëm jo vetëm për të energjizuar një histori, por edhe për t'i afruar shtytjet me intelektin.
Ema është ndoshta personazhi i parë i madh femëror i çliruar nga ideali që rëndonte dhe kufizonte gratë.
Tundimi i San Antonio
Fryma e Floberit lundronte midis shqetësimeve të pakëndshme, atyre llojeve të shqetësimeve që tani mund të japin fryte në diçka pozitive, pasi përfundojnë duke na paralizuar ose distancuar nga pjesa tjetër e botës.
Ky roman, në gjysmë të rrugës mes një ekspozimi filozofik dhe një aventure dantesk, na afron me teatrin e njeriut, me jetën si një shumë e personazheve histrionike nga asgjëja, me dorën e skëterrës që bën gjithçka t'i afrohet dështimit të ekzistencës dhe vdekjes.
Tundimi i djallit ka shumë kuptim në këtë mjedis. T'i dorëzohesh djallit duke ditur se asgjë në teatrin e jetës nuk mund të të kënaqë më shumë është shumë e lehtë. Të mos i nënshtrohesh është vetëm çështje të ndihesh mirë me veten dhe të besosh se mund të ketë diçka që e justifikon vështirësinë, pa e imagjinuar as nga larg se çfarë mund të jetë.
Kujtimet e një të çmenduri
Pavarësisht nga ajo që mund të nxirret nga titulli, ky titull përqafon pikërisht ideologjinë drejt kthjelltësisë. Një njeri ristrukturon realitetin e tij, e zbërthen atë.
Kur arrin të heqë qafe identitetin e tij, më në fund mund të jetojë deluzionin e tij të lavdishëm, një hapësirë imagjinare në të cilën ai arrin famë, lavdi, seks dhe luks. Një i çmendur i plotë që arrin gjithçka pa asnjë vuajtje nga ekzistenca e tij fizike e braktisur.
Të tjerë si ai e quajnë të çmendur, realiteti mund të jetë që të gjithë të tjerët janë të çmendur, të paktën ata që nuk marrin pjesë në këtë botë fantastike të krijuar dhe që ka reflektimin e saj të vërtetë në nivele të tjera shoqërore.
Klasat e larta shoqërore janë ato që në fund soditin të tjerët me sigurinë dhe sigurinë e plotë se ata sillen si të çmendur duke kërkuar atë që nuk do të jenë kurrë në këtë anë të realitetit.
