Ing antarane panulis Spanyol paling tuwa, Rosa Rega misuwur kanggo evolusi terus-terusan, jinis asumsi saka karya penulis minangka karir jarak jauh sing sejati ing kang tansah kudu maneh sinau kanggo mbukak, nyesuekake kanggo kaping lan embarking ing sapunika anyar, tansah karo prangko tartamtu, entuk ing supaya akeh taun apik karya.
Ora yen Rosa muncul ing adegan sastra wiwit cilik. Kosok baline, penampilane minangka narator kedadeyan sawise 50 taun, kanthi residu kasebut lan solvensi wong sing nemokake manawa dheweke kudu crita akeh lan dheweke durung nate miwiti.
Kaya panulis liyane, Rosa Rega dheweke nggawe tulisan novel lan buku liyane sing kompatibel karo partisipasi ing macem-macem media, kanthi tandha bergengsi kasebut dianugerahi penghargaan sing bakal ditindakake wiwit dheweke mutusake nulis. El Nadal, El Planeta lan liya-liyane wis ngisi rak buku panganggit iki, kanthi hadiah prestise sing ora ternilai lan pengakuan sing penting kanggo panulis kanggo terus duwe wektu.
Ing sastra sing ketat, akhir-akhir iki biografi, minangka narasi sejarah, minangka penghormatan paling gedhe kanggo Rosa Regàs. Sampeyan kudu duwe kebebasan total kanggo nulis uga wektu sing dibutuhake kanggo nindakake ...
Novel paling dhuwur dening Rosa Regàs
Azul
Aku nuduhake novel iki dening Rosa Regás minangka karya paling apik amarga aspek unik. Arang banget novel dadi latihan psikoanalisis pamaca. Apa sing kedadeyan karo Andrea lan Martín, penyayang sing ora dikarepke, uga nggambarake latihan ing panelusuran maca kanggo awake dhewe ing wilayah paling transendental kabeh: katresnan.
Andrea lan Martín ketemu lan nresnani kanthi semangat khas sing anyar, sing aneh, sing mokal utawa paling ora cocog. Wektu ing antarane orgasme gedhe yaiku perkara liyane, Martín lan Andrea kepengin ngerti kekarepan terapis apa sing sejatine dikepengini, apa sing abot utawa entheng uripe, utang karo wektu sing wis urip lan pangarep-arep sing bakal ditindakake.
Ing cara, loro ngakoni ing liyane sing padha ana kanggo mbebasake atine kanggo ombone padha mbebasake passion. Crita sing migunani kanggo saben wong sing maca sing kadhangkala nyinaoni transience kabeh, sanajan awake dhewe ilang antarane rutinitas lan adat istiadat ...
Lagune Dorotea
Lo de Rosa kadhangkala mirip karo eksistensialisme kanthi rinci. Nalika kita pindhah kanthi kepencut karo tujuan sing dikarepake, kita biasane ngilangi wayahe sing luar biasa kanggo detail kasebut, yaiku apa sing isih ana…, amarga rinci wektu, saben detik minangka detail tunggal lan urip kita digandhengake pirang-pirang yuta.
Saka pendekatan kasebut, kontradiksi sing paling angel ditindakake, rasa salah lan impen sing ora bisa kawujud ing pungkasan. Sing kedadeyan nalika nggawe rencana yaiku urip, wektu sing ora bisa dikendhaleni. Aurelia minangka guru bergengsi.
Nalika bapake tetep pulih ing umur sing wis tuwa, dheweke nyoba nerusake uripe, ninggalake urip bapake ing tangane wong sing ngurus. Adelita iku omong-omongan nanging sregep nyambut gawe, nganti Aurelia wiwit curiga yen pembantu enom iku ngganggu uripe.
Jerami pungkasan yaiku ngilang permata. Nesu Aurelia pungkasane nemokake akeh aspek ing uripe kanthi paling intim lan lali ...
Musik kamar
Setengah saka pengalaman penulis dhewe, sing wis dipilih kanthi apik ing sawetara publikasi anyar, lan novel paling murni, liwat Arcadia, kita nyedhaki Barcelona ing pertengahan abad rong puloh.
Lan kita nemokake crita katresnan sing apik kanthi musik latar mburi sing nggawe bisu. Lan kabeh katon apik ... nganti Arcadia lan pacare sing isih enom ngerti yen dheweke ora manggon ing papan sing padha. Dheweke ora bisa ngenali dheweke ing inti, lan dheweke ora bisa mundur saka bagean sing paling transenden ing awake.
Katresnan ora bisa dienggo bareng karo kekasih sing ditresnani, yen simfoni ora cocog karo staf sing padha. Pirang-pirang taun kepungkur, kekasih loro mau ketemu maneh, ing wektu sing khas sing kabeh ora bisa ditindakake, kabeh kajaba katresnan sing pungkasane bisa nuduhake akord lan tempo.
