Hadiah sing ditandhani banget kaya-kaya mbutuhake keseimbangane kompensasi. Marcel Proust dheweke duwe pencipta bawaan, nanging beda karo dheweke dadi bocah sing sehat. Utawa bisa uga kabeh amarga rencana sing padha. Saka kekirangan, sensitivitas khusus dipikolehi, kesan ing ujung urip, kesempatan sing ora ana tandhingane kanggo fokus hadiah kreatif menyang masalah urip. orane.
Amarga saka kekirangan mung kraman bisa lair, kepinginan kanggo komunikasi discontent lan pesimisme. Sastra, cradle of souls pinasthi tragedi, sublimation saka kapitunan lan unequivocal bayangan saka apa kita saestu. Ing tengah-tengah transisi antarane abad 19 lan 20, Proust ngerti carane ngubungake sintesis urip kaya ora ana wong liya, nyerah marang impuls saka nom-noman kanggo mundur nalika dheweke wis diwasa.
Penyayang Proust entuk karya agung "Nggoleki wektu ilang" kesenengan sastra sing apik banget, lan sawetara volume nggampangake pendekatan perpustakaan eksistensial sing apik iki ing format kasus:
Ing sisih liya, kangelan paling gedhe kanggo nulis fiksi kanthi nada eksistensialisme dumunung ing kemungkinan filosofis sing otentik. Kanggo ngindhari kekuwatan centripetal iki sing ndadékaké panulis menyang sumur pamikiran lan sing stagnates karakter lan setelan, titik vitalisme dibutuhake, kontribusi saka fantasi utawa tumindak energizing (pikiran, meditasi uga bisa tumindak, kanggo ombone sing padha mindhah pamaca antarane sensasi, antarane persepsi ing kronologi sing ora tau statis). Mung ing imbangan kasebut, Proust bisa nggawe karya gedhene In Search of Lost Time, yaiku set novel sing dirajut kanthi rong benang, delicacy utawa fragility lan perasaan kelangan, tragedi.
Pungkasane tilar donya nalika umur 49 taun, bisa uga misi ing jagad iki, yen jagad iki duwe misi utawa takdir, mesthi bakal ditutup kanthi temenan. Pakaryanipun minangka puncak literatur.
Novel paling dhuwur dening Marcel Proust
Mudhun ing dalan swann
Ing volume literatur, ana sing ora mesthi kedadeyan ing album, contone, komposisi pisanan kudu dadi salah sawijining pilihan paling apik.
Mangkene sing kedadeyan karo novel pertama iki sing mbukak kompilasi gedhe ing Search of Lost Time. Sihir saka novel pisanan iki yaiku kemampuane ngenalake babagan otobiografi, supaya bisa maca lan ngrasakake kaya novel kita.
Rincian sepele sing ndadékaké kita menyang pengalaman kita dhewe sing bisa kita celup ing perspektif penulis, ing pengalaman lan pengalaman kita, ing katresnan lan disloves nanging uga kita. Ing frustrasi saka watesan lan rasa kita dhewe kalah ing ngadhepi kahanan kita dhewe.
Proust ndadekake kita duweke, lan kita sinau liwat Proust babagan kemanusiaan penting sing biasane dadi topeng saben dinane. Katresnan sing pertama, rasa seneng sing cepet kaya lampu kilat kimia sing sederhana.
Ing ayang-ayangan bocah-bocah wadon lagi mekar
Diandharake kanggo ngrampungake katresnan, babagan kimia sing ngasilake rasa seneng sing lengkap ing kasunyatane, ora ana sing luwih becik tinimbang nggoleki novel nomer loro ing In Search of Lost Time.
Pancen, bayangan katresnan bisa dadi sensasi sing luwih jelas ing jaman enom Proust, ing ngendi pacaran (apa iku? Wong enom saiki bakal ngomong) nyedhiyakake titik antarane romantis lan kuatir, antarane demam lan ngarep-arep, tansah erotis. ing verge saka implosion.
Lan saka iku, saka pangarep-arep katresnan emosional lan fisik, kadhangkala lara ati lan disenchantment, lali lan ngiyanati lair lan unleashed. Katresnan sing ora wujud utawa dipateni, ngunggahake jiwa manungsa menyang kamulyan eksistensi utawa menyang neraka ciptaan sing paling akeh.
Minuman seni saka katresnan ..., nanging wektu suwe, nglumpukake ing kanthong barang sing ilang, sawise kabeh, ndhukung komposisi novel sing apik iki.
Wektu mbalek maneh
Wajar kanggo mungkasi peringkat tartamtu iki kanthi nutup pilihan sing padha ing Search In of Lost Time. Amarga novel paling anyar iki ngubungake kabeh, kaya takdir sing apik sing wis dingerteni panulis carane dilacak minangka Dewa. Nanging, kepiye cara liya, pungkasane bakal rusak lan tragis.
Marcel nggawe presentasi kanggo kabeh karakter sing ngancani dheweke ing komposisi sastra. Paradoks babagan judhul kasebut dhewe. Wektu pancen pulih, bisa dingerteni minangka nemokake kabeh trik eksistensi. Ora ana kaendahan utawa drive maneh, umur tuwa wis ngatasi kabeh, penyakit nempuh penyakit.
Nanging, kaya sing dituduhake, melankolis minangka rasa seneng sedhih. Melankolik narik kita kanthi tepat amarga alesan kasebut, apa sing ora bisa didol maneh saka kaendahan tinimbang sing bisa diduweni.
Decadence kasebut amarga kecerahan sadurunge diwenehake. Cedhak pungkasane urip bisa nambah kenangan lan pungkasane nemokake kepiye sejatine sejatine kita, luwih seneng urip ing jaman kepungkur lan lamunan tinimbang jaman saiki sing ora bisa dicekel ing perangan sing ora bisa ditemokake.
