Кога се рашири изразот „тарантинеско“, тоа е дека стариот добар Квентин барем оставил свој белег, во добро и во лошо. Затоа што има такви кои го гледаат само како вознемирен (изгледот на ликот не помага да се смета спротивното) и други кои го гледаат како луд гениј. Прашањето е да кафкаска стана усвоен како синекдоха на надреалното, Тарантинеско е поврзан со бесплатното насилство обвинето за црн хумор.
Да се работеше само за насилство, тогаш можеби Тарантино ќе останеше незабележан како горлив автор. Поентата е да се подигне прашањето до точка да се претвори во генијално, да капе крв со ексцеси од друг тип и барем конзистентен заплет, обично темен по природа, добро раскажан. Приказна која иако на моменти е свесно замаглена, секогаш укажува на тој прецизен хоризонт на оние кои бараат почеток, развој и завршување со пресврт.
Полетувањето на Тарантино дојде речиси од неговите смели почетоци да ги режира сопствените сценарија. Со „Reservoir Dogs“ тој веќе го играше и сè што направи потоа отсекогаш се сметаше за ремек-дело поради неговиот непогрешлив печат од оние први решетки што будат вознемирувачки морбидитет што секогаш оди во прилог на раскажаната приказна.
Топ 3 препорачани филмови на Квентин Тарантино
Фантастика за пулпа
ДОСТАПНИ НА КОЈА ОД ОВИЕ ПЛАТФОРМИ:Филм кој веќе се стремеше кон култен статус штом се појави на големото платно поради неговата инспирација во тврдо варениот поджанр на пулп литературата. Психоделична приказна во подземјето што го врати Џон Траволта за каузата за холивудската ѕвезда. Без сомнение затоа што Траволта го разубави, но и затоа што самата историја го овековечи.
Џулс и Винсент, двајца не толку светли убијци, работат за гангстерот Марселус Валас. Винсент му признава на Жил дека Марселус побарал од него да се грижи за Миа, неговата привлечна сопруга. Жил препорачува претпазливост бидејќи е многу опасно да се претера со девојката на шефот. Кога е време да одите на работа, и двајцата треба да се зафатите. Неговата мисија: враќање на мистериозна актовка.
Она што е фасцинантно е играта што дава толку навидум едноставен заплет. И тука лежи магијата на овој филм и раскошното прикажување во режија на Тарантино. Бидејќи заплетот се протега во секоја сцена, менувајќи го интересот на општиот развој на настаните, кон внатре-приказни кои нè водат низ пороци, криминал или кој било аспект во кој Тарантино се пресоздава себеси за да ги разбуди променливите, калеидоскопски поставки за да се структурира во богата општ мозаик по патеката на филмот.
Проклети копилиња
ДОСТАПНИ НА КОЈА ОД ОВИЕ ПЛАТФОРМИ:Правењето на насилство и крв морбидно адреналин е нешто што Тарантино го постигнува со леснотијата на стручен хирург кој работи на трансплантација на бубрег. Поентата е потоа да понуди конзистентен заплет, типичен историски амбиент што тој го разложува за да ни го прикаже како чуден, пореметен и урнебесен понекогаш. А потоа е Бред Пит со тој затемнет поглед, таа убавина која престанува да биде љубезен, како самозадоволен зет, да се потопи во илјадаметарскиот поглед што го имаше кон војниците трауматизирани во конфликти.
Непобитен дух на одмазда се шири низ историјата како народ задолжен за правдата против геноцидот (нешто како Мусолини на плоштадот во Милано, кино верзија). Поентата е што не мислиме толку лошо на ловот на нацисти со кој нè водат Бред Пит и компанија. Ние сме дури и малку задоволни од филмскиот масакр и кривогледот додека Пит го истакнува челото на злобните нацисти со јазикот подигнат, како дете кое слика со акварели.
Да, тоа е злобен филм, но исто така е одличен авантуристички филм и добра приказна во периодот на Хитлер во Германија. Покрај Бред Пит, мора да ја истакнеме и улогата на уште еден актер како што е Кристоф Валц, кого сите сакаме да го убиеме со свои раце...
Djанго без окованост
ДОСТАПНИ НА КОЈА ОД ОВИЕ ПЛАТФОРМИ:Најдоброто оправдување за насилството е одмаздата за неправдата. Само во случајот со Тарантино, материјата добива макијавелистички раб. Око за око и заб за заб и врв за некои внатрешни органи за штета од интерес.
Вестерн со Џејми Фокс, Ди Каприо, Кристоф Валц…, список на вообичаени осомничени, повторливи херои и антихерои на Тарантино кои веќе знаат за што е сето тоа прекумерно насилство. Филм кој исто така има одредена оправданост, за преместување на движењето Blaxploitation од седумдесеттите среде Дивиот Запад.
Робот Џанго тргнува на својата особена одисеја за слобода. Во брутален свет, подивјак и непријателски настроен кон црнците од јужниот дел на Соединетите Американски Држави, се чини дека сè е затворено како лавиринт за опстанок. Расна одмазда, пукање насекаде, вообичаени (никогаш заморни) сцени натоварени со тарантинска тензија, со тој чича смиреност што му претходи на невремето.
Во оние сцени на морничава тишина каде што се преговара за слободата на Црнецот, филмот е пролонгиран бидејќи може да се направи само под режисерската палка на Тарантино. Со мешавина на мака и морбидност што нè предиспонира да го признаеме насилството како единствен излез, дури и пријатен излез како правда против најстрашниот непријателство.
8 коментари на „Трите најдобри филмови на Квентин Тарантино“