Без да бидам еден од најплодните режисери на светската сцена, или токму благодарение на тоа, сè што ќе претстави мојот истоименик Бајона завршува со искачување на врвот на билбордите ширум светот, како што би рекол редовен пријател и изумител на зборовите, „ ипсофактички“.
На моменти наследник на Тим Бартон во нејзината мрачна инсценација, но на крајот да биде копиле од такви фантазии за да се пробие во која било друга тема. Затоа што е лошо да се биде во гулаб или затоа што секогаш има интересни заплети за составување. Поентата во имагинарноста на Бајона е да се изгради тензија и неизвесност. А тоа се однесува и на многу пореални аспекти како што е случајот со патниците од летот 571 кои се урнаа во најоддалечените Анди...
Да, има бездна помеѓу „Едно чудовиште доаѓа да ме види“ и „Снежното друштво“. Но, од двете страни на реалноста и фикцијата опстојува чувството дека сè е живот на нож, меѓу стравови, неизвесности и облози секогаш кон опстанокот како најинтензивна сублимација на животот. И така, киното, во рацете на Бајон, е пред сè живот со неговите ледени сенки и неговите светли, шарени долини.
Топ 3 препорачани филмови на Хуан Антонио Бајона
Друштвото за снег
ДОСТАПНИ ТУКА:Сè се виде во филмот „Вивен“, нели?
Нема што повеќе да се каже за несреќата на младите преживеани од трагичната авионска несреќа на 13 октомври 1972 година, петок за повеќе знаци и повеќе страв од суеверните. Но, големите драми, големите натчовечки искуства секогаш можат да се прераскажат. Тоа ќе се случи со 13-те деца кои преживеаја 17 дена во поплавена пештера, со клаустрофобично спасување како ниедна друга. Затоа што филмовите како овие два настани секогаш може да се реснимат. Затоа што вистината, кога ќе ја надмине фикцијата од десната страна со брзина на светлосни години, вреди да се кажува одново и одново за да се открие до каде се границите на човечкото суштество.
Во оваа прилика, Бајона собира книга напишана многу после фактот. Затоа што првата книга објавена со директни сведоштва излезе во 1974 година. Иако е исто така точно дека делото на Пабло Виерчи, од кое бил инспириран Бајона, добива перспектива без да се знае дали реалноста е донекаде искривена од епот или од макабрирањето. Ова го велам затоа што текот на времето на еден или друг начин ги зголемува митовите.
Како и да е, визуелното искуство на застрашувачките околности што ги доживеале овие херои на опстанокот се обликувани во рацете на Бајона со тоа што сè за што се способни човечките суштества, другарство, очај, лудило, насилство, пријателство... и тоа далечна надеж која би можела да звучи како мека виолина доколку реалниот живот има саундтрак кога ќе се насели во неподнослива драма.
Чудовиште доаѓа да ме види
ДОСТАПНИ ТУКА:Многу ноќи доаѓаат чудовиштата. Тие можат да се кријат под вашиот кревет за да се залепат за глуждот кога ќе излезете да мочате среде ноќ. Или можат да останат во плакарот, да ѕиркаат низ палтата низ онаа проклета врата што ја остави подотворена пред да се качиш во кревет со чаршафот до вратот.
Во најлош случај, кога ќе пристигнат чудовиштата, можеш како дете да се обидеш да и се јавиш на мама или тато ако можеш да добиеш глас. Но, тоа најлошото сценарио понекогаш станува уште полошо, кога децата не можат да најдат мама или тато да се јават.
Во тој случај треба да се дружите со стравот, со чудовиштето. И со среќа, чудовиштето можеби не сака да плаши, туку да игра. Или успеете да го убедите детето дека неговиот гнев е оправдан и дека неговото живеалиште во сенка може да биде фасцинантен нов свет за откривање..., за никогаш повеќе да не се плаши.
Домот за деца без родители
ДОСТАПНИ ТУКА:Невозможното ми беше кул. Онаа од највистинските авантури по цунамито многу личеше на измислен документарец од прво лице. Но, сигурен сум дека Бајона ќе има посебна наклонетост, ако не и наклонетост кон својот Дом за сираци. Повеќе од терор, тензија. И повеќе од готика, злобно. Ова го велам затоа што неговата вообичаена готска етикета за хорор се чини дека ја прави поврзана со Дракула или нешто слично. А тоа е филм со многу повеќе чича, со тензија која го опфаќа дури и егзистенцијалното бидејќи се поврзува со атавистички стравови, со имагинарии кои доаѓаат од сите сенки на светот, физички и психолошки.
Лаура се населува со своето семејство во сиропиталиштето каде што пораснала како дете. Неговата цел е да отвори резиденција за деца со посебни потреби. Атмосферата на старата палата ја буди фантазијата на неговиот син, кој почнува да дозволува да биде понесен од фантазијата. Игрите на момчето се повеќе ја загрижуваат Лора, која почнува да се сомнева дека има нешто во куќата што му се заканува на нејзиното семејство.