Trzy najlepsze książki Jeana Marie Auela

Jeśli istnieje część tzw fikcja historyczna jako gatunek, który wymaga dużych dawek projekcji i dedukcji pozostałości archeologiczne, bez wątpienia jest to prehistoria. I Jean-Marie Auel jest jednym z największych pisarzy z tamtych odległych czasów, tak sugestywny, że sam w sobie brzmi bardziej jak literatura niż nauka. Bo prawdą jest, że z kości, z jaskiń, z początkowych próbek pomiędzy protoartystycznym a komunikatywnym niewątpliwie można się uczyć. Ale stamtąd wyobraźnia strzela w kierunku nieskończonych możliwości.

Dla Auela wydaje się łatwe zbieranie informacji i inscenizowanie jego odległych wątków zapadającej w pamięć sagi, z precyzyjnymi pociągnięciami pędzla umiejscowienia czasowego i przestrzennego na znacznie bardziej złożonym płótnie, wzbogaconej przez urzekające wydarzenia, które odnoszą się do tego, co szczególne, intrahistoryczne (a raczej, intra-prehistoryczne, wierz mi na słowo)

Później pojawienie się tych historii zależy od umiejętności stworzenia nastroju czytelnikowi. A w świetle milionów książek sprzedanych przez Auela niewątpliwie udaje mu się to osiągnąć zarówno wśród koneserów sceny, jak i laików, którzy przybywają, by poznać ten odległy świat.

Top 3 najlepszych powieści Jeana Marie Auela

Klan niedźwiedzia jaskiniowego, dzieci ziemi 1

W literaturze i kinie są wspaniałe historie, które odniosły sukces bez podstawowego zasobu dialogu. Pamiętam Apocalypto Mela Gibsona czy Cast Away Toma Hanksa. I okazuje się, że kiedy prawie nie mówisz, chłoniesz więcej scenariusza, niuansów sytuacji, która, ponieważ jest bardzo szczególna, jaśnieje bardziej, gdy nikt nie generuje hałasu, którym przecież jest głos .

Nie tak dawno rozmawialiśmy o powieści «Ostatni neandertalczyk» autorstwa Claire Cameron. Bez wątpienia ta fabuła czerpie z przykładu tego początku sagi. Bo chodzi o neandertalczyków, o skok ewolucyjny, o przystosowanie się do kataklizmu.

Iskra wywołująca zmiany jest zawsze postępem, tym bardziej na planecie Ziemia, która była zbyt duża dla jej ówczesnych mieszkańców. Neandertalczycy i Cro-Magnonowie przewidzieli już współczesnego człowieka. Ale współistnienie między nimi może mieć również swoje krawędzie.

A kolejność dziobania z przeszłości dotyczyła również selekcji gatunków. Ayla jest Cro-Magnon pod auspicjami niektórych neandertalczyków. Obcy w zamkniętym klanie...

Dolina koni

Odkrywszy główną rolę Ayli, domyślamy się już, że jej podróż to epopeja bohaterki, która mogła zamieszkać w naszym świecie, kiedy jeszcze nie był nasz. Ayla nie do końca pasuje do swojego nowego klanu.

Ryzyko wzrasta, a zagrożenia przesuwają się ukradkiem między ciemnymi nocami. Ale pierwsze doniesienia o ksenofobii skłaniają resztę klanu do niej. I to grupa ostatecznie zostawia Aylę na pastwę losu.

Ale los klasycznych bohaterów i bohaterek zawsze musi znaleźć w samych trudnych dylematach początek przygody, tragedii i miłości, a wszystko to w tym samym towarzystwie, podjętym z prostego instynktu przetrwania. W tej odsłonie pojawia się Jondalar, partner w wielu nowych przygodach.

Równiny tranzytu

Wszystko, co wiąże się z wyruszeniem w nową podróż, w dowolnej powieści tej sagi przekształca się w zamiłowanie do przygody wypełnionej opisową scenerią, która dla niektórych czytelników jest zbyt wyczerpująca. A jednak to dzięki staranności tego złotnika w doborze liter całość postrzegana jest jako całość niczym klejnot.

Ponieważ wszystko łączy się z tym wielkim dziełem o wysublimowanej wielkości. Niewiele serii takich jak ta zagłębia się i ożywia te dni, w których powstawał świat. Nocami i dniami para utworzona przez Aylę i Jondalara będzie podróżować po wielu krajach dawnej Europy w kierunku łagodniejszego południa.

Setki kilometrów ze swoimi wiernymi zwierzętami, końmi i wilkiem, których udało im się oswoić do służby i obrony. Ponieważ niebezpieczeństw jest wiele, a trzeci podróżnik, wilk, będzie musiał trzymać ich z dala od wielu zagrożeń.