Omtrent femti bøker og nesten alle de største litterære prisene som er samlet inn (med toppen av Cervantes-prisen 2023) som offisielt bevis for å sikre at vi snakker om kvantitet og kvalitet. Luis Mateo Diez er en av de viktigste historiefortellerne i vår tid, produktiv som Jose Maria Merino med hvem det kan sies at han komponerer en tandem etter generasjon og etter den ubestridelige skaperkapasiteten. For de to ser det ikke ut til å være panikk av en tom side.
Når jeg håndterer så mange og så mange historier, Mateo Díez håndterer all flaks og så snart det ser ut til å være startet av en kafkaisk surrealisme eller til og med notater av dystopisk sci-fi (komponerer en lett scenografi som han kan elukubere fra i en eksistensialistisk tone), som om han klamrer seg til jorden med den telluriske realismen av kostumbrismo og intimitet der hans skapelse av Celama konsentrerer enestående kraft. Romaner, historier, essays og legender. Poenget er å skrive som en livsviktig arv.
En en forfatter som er så dedikert til det litterære som et viktig grunnlag Det virker alltid risikabelt å peke på hans beste verk. Av denne grunn, ved denne anledningen, mer enn noensinne, er det nødvendig å påpeke det subjektive, anbefalingen fremfor besluttsomheten, ettersom det dessuten aldri kan være annerledes.
Topp 3 anbefalte bøker av Luis Mateo Díez
alderskilden
En los mundos más grises, miserables y desprovistos de esperanza, entregarse a lo abominable es parte de la rutina hacia la supervivencia. Cultivar imaginación y color en ese erial es un ejercicio de esperanza que solo está a la altura de los últimos humanos. Esos que se empeñan, pese a todo, en seguir dotando a la noción de lo humano patrones morales tan extrañantes, entre lo decadente, como necesarios.
Corren los penosos años cincuenta en una ciudad de provincias sumida en la penuria y el olvido. Los integrantes de una peculiar Cofradía (más encaminada a lo etílico y a lo esotérico que a los rigores de la penitencia) inician una noche una disparatada aventura, dirigida al hallazgo de una mítica fuente de aguas virtuosas, de la que un día bebió, a lo que parece, un eximio canónigo de dilatada memoria.
La aventura de los cofrades marcará la línea simbólica a partir de la cual se abrirá una vía de escape del mundo estrecho y ramplón que les rodea. Y ese será, naturalmente, el tema sustancial de la novela: el enfrentamiento entre la vida real y la imaginaria, la lucha entre el disparate (teñido también de inocencia) y lo convencionalmente establecido por una sociedad sin imaginación.
El amo de la pista
Sin música, con las luces apagadas. El amo de una pista donde no suena nada ni nadie baila. El abismo es esa oscuridad que queda después de terminar la última canción, y donde nada se alcanza con manos ni con pies. Toda vida necesita una sintonía reconocible que nos haga movernos. En otro caso quedamos expuestas a sonidos monocordes como insanas obsesiones; a agudos que espantan y graves que subsumen la voluntad hasta el convencimiento de que nunca hubo música para uno. Solo los nuevos tonos de cualquier creencia reveladora.
Cantero es un joven desorientado y sin voluntad que no sabe qué hacer con su vida. Perdió a sus padres y ha sido expulsado de la casa de su tío, que se siente traicionado por él. Vive a la que salta y acaba a merced de Cirro Cobalto, un personaje que lo enreda de mala manera y lo mantendrá bajo sus órdenes con extrañas encomiendas. Otros dos misteriosos personajes, Denís y Lombardo, intervendrán en los acontecimientos que le llevarán a las más inesperadas situaciones, entre el riesgo y la irrealidad de lo que pudiera parecerse a una disparatada película.
El amo de la pista es una novela plena de ingenio e imaginación prodigiosa sobre la vulnerabilidad y la capacidad de manipulación de los seres humanos y la peligrosa fascinación de los mistificadores. Una fábula que puede inquietarnos, si pensamos en el mundo en el que estamos gobernados. En ella, Luis Mateo Díez se muestra de nuevo como uno de los creadores más originales de la literatura española actual.
Krystall ungdom
Det vakre er skjørt. Det handler om skjebnen til vår verden i endring. Ungdom i seg selv har også forestillingen om sin eksistens like full som den er flyktig. Og det er kanskje der de største dilemmaene i den vakreste alderen starter.
Todas las contradicciones se observan con el tiempo como lagunas, algo así como inconcreciones vividas entre hormonas pujantes y neuronas rabiosas de actividad. Hasta que una amarga lucidez nos devuelve a la idea de que no. Todo aquello de la juventud fue lo auténtico, lo completo, lo esencial.
Fra voksen alder husker Mina sin tidlige ungdom som om de var glemte rammer fra en gammel film. De er minnene fra en tid da en rastløs og bølle Mina villfarlig dedikerte seg til å hjelpe andre som en måte å anta sine egne mangler. Å ønske å bli elsket ser ut til å være målet deres. Som om hennes egen eksistens ble stoppet, dømt til en sløvhet som hun prøver å komme seg ut av ved å leve den til de rundt henne.
En Krystall ungdom Luis Mateo Díez gir den narrative stemmen til en nyansert og bevegelig kvinnelig karakter, som er splittet mellom forvirringen av impulser og følelser, og som ledsages av andre kjærlige og kimære vesener som grensene for vennskap og kjærlighet har en tendens til å bli uskarpe.
Narrador magistral, dotado de una capacidad extraordinaria para la evocación y un dominio del lenguaje en la mejor herencia de nuestros clásicos, Díez deslumbra en esta novela sobre la juventud, esa etapa de la vida en la que todo es posible, pero también frágil, como el cristal de una copa delicada que contuviera la esencia de lo que acabaremos siendo.
Andre anbefalte bøker av Luis Mateo Díez
De sideriske eldste
Som en motvekt til den ømme og avgrunnelige fortellingen om ungdom som forfatteren tok for seg i den forrige romanen, er denne andre historien plottet antitese, tilnærmingen til den andre polen der alt det biologiske og det mentale utgjør en uordnet symfoni, noen ganger magisk i kaoset sitt.
El Cavernal, hvor denne romanen finner sted, kan virke som et innbydende etablissement fullt av eldre mennesker av et bredt spekter av arter og som drives av søstrene Clementine. Det kan også tenkes at det er en aerolitt som er løsrevet fra noen stratosfærer utover der verken alder eller tid har noe å gjøre med de som bor der. Eller til syvende og sist av et romskip som er i ferd med å reise med de mest flinke og kimære gamle mennene, som har blitt bortført.
Uansett, det som skjer i grotten er det ingen som kan bøte på, og alt er pakket inn i et slags gal eventyr som er forutsigbart farlig. Romanen som tar oss til den etableringen kan være veldig morsom og på samme tid mystisk og forvirrende.
Bildet mellom ekspresjonistisk og surrealistisk som det er skrevet og plottet med har den hypnotiske luften av hendelser og karakterer som er vanskelig å glemme, selv om man må ta risikoen for å være som lesere uigenkallelig begrenset i hulen, en opplevelse så forstyrrende som den er morsom.
Fortellingens tre
Tittelbildet høres ut som en Tim Burton -film. Det antatte sløsing med fantasi som den fantastiske ideen peker mot, ender opp med å laste kurven med en høst av velsmakende frukter, forskjellige men fra det samme treet hvor korthetene i fortellingene knytter seg til den kraftige uendelige fantasien om historien som en ufeilbarlig overføring av hvem vi er.
«Å sette sammen historiene jeg har skrevet og publisert ved å gjøre en lang datatur mellom 1973 og 2004 har ikke vært lett for meg. Historiene går ut av hånden, romanene er mer knyttet til meg, selv om jeg også må tilstå min tilstand som en utålmodig eier av fiksjonene mine. Det som allerede er skrevet, interesserer meg alltid mindre enn det pågående prosjektet, og tilbøyeligheten til oppfinnelser for anonymitet fenget meg alltid.
Historiene har gått ut av hånden i tapte og gjenopprettede bøker, i løse samlinger, også i bøker som ikke strengt tatt var historier, bøker der det var historier så vel som andre ting. Å bringe dem sammen er å gjenkjenne dem, la dem komme tilbake og tilegne seg konsistensen av grenene på treet de tilhører.
De inneholder utvilsomt uerstattelige spor etter min litterære verden, varierte toner og funn og kan til og med svare på motstridende interesser og utfordringer etter så mange års drift. Glemselens perfeksjon, den moralske og estetiske ambisjonen om at en fiksjon ikke trenger en eier, samsvarer veldig godt med ambisjonen om en perfekt historie, så umulig som den er avgjørende.
Det er ikke noe alternativ til selvtilfredse historier, livet som oppnås i skjønnlitteratur må alltid være kraftigere enn den virkelige.
Kinoenes limbo
Et illustrert bind for å utfylle nye kreative aspekter i en bibliografi som er nesten uforståelig for en nyfødt leser av hans verk. En sann nytelse for en illustratør som Emilio Urberuaga som perfekt blander denne dualiteten av bokstaver og bilder, av narrative intensjoner, scener og symboler.
Enda mer i et forslag som dette som tyr til metaen for å adressere det kinematografiske som kunst, men også trompe l'oeil, idealisering og virkelighet, karakterene og deres skuespillere... livet i hovedsak overføres fra den ene siden av skjermen til andre i en eksistensiell osmose som etterlater all juice.
I de tolv historiene som utgjør The Limbo of the Cinemas, tar Luis Mateo Díez, en av de mest anerkjente og prisbelønte forfatterne i landet vårt, oss med inn i kinosalene. Det er en reise til fortiden, og også til nåtiden, av hva som kan skje i et mørkt rom når hovedpersonene i filmene våkner til liv og går ut til bodene, eller marsboere som lander i Cosmo kino i Bericia, eller et mord på kino Clarities... Luis Mateo Díez viser oss i denne flotte boken sin morsomste og mest lekne side for å hylle kinoer, briljant illustrert av den store Emilio Urberuaga.
