Ik moest dit nieuwe gedeelte van mijn muzieksite beginnen met Enrique Bunbury. Deels omdat ik de projecten waar hij aan begint gewoon leuk vind. Ook omdat ik uit mijn geboorteland Zaragoza kom. En ten derde omdat bij hem alles ontdekking is in een natuurlijk proces van vitale en creatieve evolutie.
Als artiest zijn een toewijding is aan wat je doet en wat je wilt zijn, voorbij markten en vluchtige smaken voor een pakkend refrein, dan is Bunbury zonder twijfel een van de meest authentieke die je kunt vinden (in Spanje samen met Joaquín Sabina, Leiva en weinig anders).
De successen en mislukkingen zijn voor degenen die op zoek zijn naar een snelle verovering van hun marktniche. Al het andere, alles wat Bunbury doet, is slechts verkenning. Het grote voordeel is dan de levering uitsluitend en uitsluitend aan creativiteit. Wie het leuk vindt, vindt het leuk. Hoewel, natuurlijk, altijd op zoek naar steeds meer mensen om het leuk te vinden. Een auditieve verovering die misschien niet altijd de eerste auditie haalt, maar die uiteindelijk meer gewicht aan de muziek geeft, wanneer het gemakkelijke refrein wordt gewist om nooit meer terug te keren en de essentie van goede muziek blijft.
Zoals altijd voor haters, beledigden, puristen en anderen, is het een subjectieve selectie. Gebaseerd, ja, op een uitgebreide auditie van het werk van de onuitputtelijke Bunbury...
Top 10 nummers van Enrique Bunbury
Van de hele wereld
Een perfecte ballad die Raphael weggooide voor zijn repertoire. En de waarheid is dat het een van de grootste emblemen van Bunbury is. Als een getrouwe weerspiegeling van de ziel van de muzikant (niet van een muzikant maar van degene die Enrique vertegenwoordigt en zijn constante zoektocht) en als een ver verlangen van elke menselijke geest op zoek naar het meest transcendente levensavontuur.
Lady Blue
Mix van synthesizers en gitaren die qua inhoud en vorm aan Bowie doen denken. Want als Bowie schreeuwde met zijn Starman, deed Bunbury hetzelfde met zijn melancholische man aan boord van het laatste schip dat deze blauwe planeet verliet.
de juiste vonk
Die ballad uit heroïsche tijden meegebracht en die nog even actueel klinkt als altijd. Hij wilde alleen de solosongs van Bunbury hebben geselecteerd. Maar het is onmogelijk om dit meest baladero-rock meesterwerk niet te noemen. De zoektocht naar die vonk die alles verlicht.
omdat dingen veranderen
Daarom worden nieuwe uitdagingen gezocht en gaan we naar nieuwe horizonten. Omdat dingen veranderen en niet meer kunnen uitnodigen dan een noodzakelijk optimisme, losgescheurd van alle nostalgie uit het verleden. Verdriet overwinnen en, ondanks de melancholische schoonheid die Johnny Cash zong in zijn «Pijn«Als een thema dat parallel hieraan loopt, moet opgroeien grappig zijn.
Buitenland
De buitenlander leert dubbel omdat hij zich ontdoet van het gebruikelijke etnocentrisme terwijl hij zich kleedt in de nieuwe gewoonten. Geen toerisme, alleen de reis ontdaan van prognoses en bestudeerde routes. Iets dat Bunbury al leerde van Héroes del Silencio. Uit zijn reizende ziel komt dit lied met mediterrane invloeden dat ons als Ulysses op onmogelijke reizen de wereld rond kan leiden.
Infinito
Liefde en liefdesverdriet zijn hetzelfde. Tenminste, als ze gezongen worden in een mythische ballad als deze die met hypnotiserende klanken wordt afgesloten richting de meest romantische plotontwikkeling. Liefde verslagen door slijtage bezongen als de gemiste kans, als het verhaal dat er niet meer zal zijn en zelfs de ondergang van kantines en de dood, als die komt, als de enige manier om het verloren pad naar die oneindigheid weer op te bouwen.
Alicia
Als je Bunbury hoort praten over zijn "Radical Sonora", lijkt het niet het meest gewaardeerde album van zijn eigen auteur. Maar deze bastaardzoon heeft explosieve thema's, brekers tussen elektronica en het zoeken naar geluiden van hier en daar.
En Alicia was het embleem van dat album waarmee Bunbury zijn wereld ongedaan maakte en zichzelf uit het puin herbouwde, met zijn noise als een accurate schril naar allerlei geluiden op verkenning.
De redding
Iedereen kiest wie zijn losgeld kan betalen. Alleen is niet iedereen bereid om aan te nemen tegen welke prijs. Tussen veerkracht en zelfopoffering, betalen de vriendelijke handen die de overblijfselen oprapen van wat we waren uiteindelijk wat we waard zijn als alles terug is.
Gevangenen
Soms flitst genialiteit van het simpele. Een compositie voor eenzame gitaar en gevoelige harten. Natuurlijk met een vleugje romantiek die verder gaat dan wat romantiek tegenwoordig betekent in de handen van muziekstijlen die alles vernietigen. Een kleine compositie met dat gekrijs van de gitaarsnaren als spijkers die zich aan de ziel vastklampen.
Ik veronderstel
Het beste nummer op een album "Expectations" dat veel magische momenten kent. Het typische album waarin je jezelf voorstelt aan elke nieuwe luisterbeurt en strikt muzikale nuances ontdekt die tegelijkertijd nieuwe emoties raken.