dit ofmeesterleraar van José Luis Sampedro Het is een roman die iedereen minstens één keer in zijn leven zou moeten lezen, zoals ze zeggen voor de belangrijke dingen.
Elk personage, te beginnen met de vrouw die de roman centraal stelt en die toevallig onder verschillende namen wordt genoemd (laten we bij Glauka blijven), brengt de eeuwige wijsheid over van iemand die meerdere levens had kunnen leiden.
Een jeugdige lezing, zoals het was in mijn eerste lezing, geeft je een ander perspectief, een soort ontwaken voor iets meer dan de eenvoudige (evenals tegenstrijdige en vurige) drijfveren van die periode voorafgaand aan volwassenheid.
De tweede lezing op volwassen leeftijd bezorgt je een mooie, aangename, ontroerende nostalgie, over wat je was en wat je nog hebt om te leven.
Het lijkt vreemd dat een roman die historisch kan klinken zoiets kan overbrengen, nietwaar?
Ongetwijfeld is de setting van een prachtig Alexandrië in de derde eeuw precies dat, een perfecte setting waar je ontdekt hoe weinig we vandaag de dag mensen zijn van toen.
Ik denk niet dat er een beter werk is om zich op een essentiële manier in te leven in de personages, tot in het diepst van de ziel en de maag. Het is alsof je het lichaam en de geest van Glauka kunt bewonen, of Krito met zijn onuitputtelijke wijsheid, of Ahram, met de balans van zijn kracht en tederheid.
Voor de rest, buiten de personages, wordt ook enorm genoten van de gedetailleerde penseelstreken van de zonsopgang boven de Middellandse Zee, aanschouwd vanaf een hoge toren, of het innerlijke leven van de stad met zijn geuren en aroma's.
Als je La Vieja Sirena nog niet hebt gelezen, kun je het hier gemakkelijk vinden: