De instellingen van Scaraffia zijn gevuld met illustere personages. En met hen is Scaraffia's missie om de test en de kroniek een soort metalliteratuur waar de realiteit de fictie aan de rechterkant inhaalt. Omdat praten over genieën in kunst, literatuur, film of welk ander opmerkelijk menselijk veld dan ook, de mythe met het werk compenseert, om uiteindelijk die andere geschiedenis te structureren waar de referenten van de mensheid als beschaving wonen.
Behalve dat er in het geval van Scaraffia altijd gedeelde scenario's zijn (begrijpelijk vanuit zijn opleiding in de Franse literatuur). Ruimtes hier en daar van het mooiste Frankrijk. Soms onmogelijke ontmoetingen waarbij tijd en ruimte zich terugtrekken om elkaar op te wekken in prachtige syntheses die misschien veel van de meest onbekende zouden kunnen verklaren als ze echt hadden plaatsgevonden. Wijd open concepten over creativiteit, intelligentie en kortom de psyche.
Misschien is het iets van de Fransen als een idee dat is geboren tussen het melancholische en het hartstochtelijke van de zweem van zijn taal. Het punt is dat Scaraffia dol is op dat idee om de momenten die geleefd worden in geuren en aanrakingen op te schorten. Zo wordt het bereiken dat de wereld bewoond kan worden getransformeerd in het karakter van de dag.
Top 3 aanbevolen boeken van Giuseppe Scaraffia
De andere helft van Parijs
Parijs is zeker een mis waard, zoals een koning zou zeggen, ervan uitgaande dat het afstoten van Parijs elke andere beslissing rechtvaardigde met een willekeurige of ad hoc heraanpassingscomponent. Scaraffia weet dit maar al te goed door de ongeëvenaarde weergave die hij in zijn werk maakt van een verafgelegen maar altijd tastbaar Parijs.
Soms verwarren we Parijs met het Boheemse beeld van de linkeroever van de Seine, de bekende rive gauche. Maar in het interbellum was het belangrijkste toneel van het artistieke, literaire en alledaagse leven van de Lichtstad de andere oever: de vergeten rive droite. Na de ramp van de Grote Oorlog waaide er een revolutie in de douane en de kunsten. Dat waren de jaren van de emancipatie van de vrouw, van hectische dansen en politieke actie, van surrealistische provocaties en de geboorte van de moderne roman.
De jaren van Henry Miller en Anaïs Nin, Raymond Roussel, Marcel Duchamp, Elsa Triolet, Simone de Beauvoir, André Malraux, Marcel Proust, Colette, Vita Sackville-West, Louis-Ferdinand Céline, Jean Genet, Coco Chanel, Jean Cocteau, Sonia Delaunay, Marina Tsvietáeva, Isadora Duncan, Stefan Zweig… En vele anderen die van de rechteroever het centrum van de wereld maakten. Met de structuur van een eigenaardige reisgids die een verdwenen wereld onthult.
De andere helft van Parijs sijpelt de straten en huizen, hotels en cafés, bibliotheken en nachtclubs binnen die worden bewoond door deze verbijsterende galerij van excentrieke Parijzenaars (want dat waren ze allemaal, door geboorte of door wedergeboorte). En hij combineert de kwaliteiten die Giuseppe Scaraffia tot een gewaardeerde cultauteur hebben gemaakt: ongebruikelijke eruditie, radicaal vitalisme en de polsslag, tussen humoristisch en teder, van de goede verhalenverteller. Kortom, dit boek is niet zomaar een kaart van een stad of een voorbije tijd, maar de levendige weergave van een manier om kunst te begrijpen als een geïntensiveerde vorm van leven, en vice versa.
De grote genoegens
Terwijl zelfhulpauteurs zich uitputten in boeken en boeken over de beste route naar geluk, neemt Scaraffia ons mee naar wat grote persoonlijkheden zich voordeden als de eenvoudigweg waarschijnlijk beste optie op weg naar dat geluk. Met het nederige idee dat niemand het zeker weet.
De Franse schrijver Jules Renard zei dat het enige geluk erin bestaat ernaar te zoeken. Hun afwezigheid is de grootste vorm van "leeg", en ieder zorgt ervoor die leegte in te richten, op te vullen, op welke manier dan ook. Sommigen met objecten, anderen met ervaringen en sensaties; zelfs met wat we liefde noemen. Van de mysticus tot de liefhebber van kansspelen, van de guerrillastrijder tot de verzamelaar, ze streven allemaal hetzelfde na; zoals Somerset Maugham wist, "de dingen die we missen zijn belangrijker dan de dingen die we hebben."
Sommigen, zoals Voltaire, geven toe dat je eigenlijk alleen maar een tuin hoeft te onderhouden: daar vinden we een pure vorm van geluk; anderen zullen het vinden in bepaalde objecten, hoe nederig ze ook mogen zijn, waarin schoonheid lijkt te zijn geïncarneerd. Iedereen heeft zijn eigen recept en vaak lijken de meest losbandige de wijste. Er zijn velen die geloofden en geloven dat grote genoegens (zelfs het 'simpele' plezier van willen) ons de grootst mogelijke vorm van geluk bieden, de enige vorm in feite.
Er zijn veel aanwijzingen in dit boek en veel citaten, zowel van geweldige vrouwen als geweldige mannen (schrijvers, kunstenaars, filmmakers...). Sommige van zijn geneugten behoren al tot het verleden, hoewel we er graag over zullen lezen; maar de meeste hebben gelukkig geen vervaldatum. Zoals kusjes en fietsen, koffie en chocola, uitstapjes en bloemen.
De roman van de Côte d'Azur
De verhalende microkosmos wordt in deze roman een universum bezaaid met sterren. We worden er nooit moe van om hier en daar glinsteringen te ontdekken tussen zoveel personages die hun reis door de wereld hebben achtergelaten als een fascinerend spoor van een vallende ster.
Dit is het fascinerende verhaal van een mythische plek en van de meer dan honderd legendarische personages die er enige tijd hebben gewoond. Van Anton Tsjechov tot Stefan Zweig, van Scott en Zelda Fitzgerald tot Coco Chanel; via onder andere Guy de Maupassant, Friedrich Nietzsche, Pablo Picasso, Alma Mahler, Aldous Huxley, Katherine Mansfield, Walter Benjamin, Anaïs Nin, Somerset Maugham of Vladimir Nabokov.
Eeuwenlang was de Côte d'Azur niet meer dan een kust, een plek om in of uit te stappen. In feite waren er aan het einde van de XNUMXe eeuw slechts zevenenvijftig Engelse inwoners in Nice. Maar al aan het begin van de XNUMXe eeuw schreef Jean Lorrain het volgende: «Alle gekken van de wereld ontmoeten elkaar hier... Ze komen uit Rusland, uit Amerika, uit zuidelijk Afrika. Wat een stel prinsen en prinsessen, markiezen en hertogen, waar of niet waar... Hongerige koningen en berooide ex-koninginnen...
De verboden huwelijken, de ex-minnaressen van de keizers, de hele beschikbare catalogus van ex-favorieten, van croupiers die getrouwd zijn met Amerikaanse miljonairs... Iedereen, iedereen is hier». Voor de meeste schrijvers en kunstenaars was de Côte d'Azur echter precies het tegenovergestelde: een plek van eenzaamheid, van creatie, van reflectie; Een plek om uit te rusten van de grote stad. «De Kust», zei Cocteau, «is de kas waar de wortels tevoorschijn komen; Parijs is de winkel waar bloemen worden verkocht."
Tot op de dag van vandaag herinnert die mythische paradijselijke ansichtkaart ons niet alleen aan de meest verfijnde Martini- of Campari-reclame, maar ook aan het elegante comfort van palazzo-broeken met espadrilles (deze geïnspireerd, zoals de gestreepte t-shirts en de witte hoed, in de kleding van zeelieden en vissers in het gebied).
In diezelfde verbeelding prevaleert de 'losgeslagen en briljante' jeugd van Françoise Sagan en Brigitte Bardot soms boven de herinnering aan Simone de Beauvoir en haar minnaars of boven Marlene Dietrich die ter plekke de romans las van haar buurman Thomas Mann. Georges Simenon heeft met zijn onfeilbare inzicht perfect weergegeven hoe de Côte d'Azur er in zijn tijd uitzag: «Een lange boulevard die begint in Cannes en eindigt in Menton; een veertig kilometer lange boulevard omzoomd met villa's, casino's en luxe hotels».
De rest verscheen in elke reclamefolder: de zon, de beroemde blauwe zee, de bergen; sinaasappelbomen, mimosa's, palmen en dennen. De tennisbanen en golfbanen; de drukke restaurants, bars en theesalons.
