Que mellor título que este? Algo lixeiro, lixeiro, sibilantemente pretencioso. Antes de morrer, iso si, mellor cantas menos horas antes se escoite. É entón cando collerás a túa lista de lectura obrigada e tacharás o best-seller de Belén Esteban, o que pecha o círculo lector da túa vida... (foi un chiste, un chiste macabro e sanguento)
Non é de estrañar que fagamos bromas con esta entrada, porque O título acaba de suxerirme outro blogueiro tamén dedicado a escribir sobre libros. E hai tantas listas e comparacións en Internet que para apuntar á cima non queda outra que agredir ao lector medio e dicir: ¡eh, amigo! Sabías que non podes superar sen ter lido estes 3, 5 ou 15 libros?
Así que aquí imos co meu experimento particular na literatura extrema. Extremo porque... Quen carallo ía buscar en Google: «libros para ler antes de morrer» Se non tes en perspectiva para entregarte á última viaxe?
Só espero que teñas un pouco de tempo para atenderme. Se tes un puñado de horas antes de saír do foro, só tardarás uns minutos en perderte aquí.
E despois déites na túa cama para afrontar as lecturas imprescindibles. Unhas lecturas que non che garantirán o ceo, pero que, polo menos, che alimentarán o paliativo intelectual de ter ben feitos os deberes. Así gozarás da razón agónica como un estupefaciente reconciliador, antes de deixar aquí un completo naufraxio. Quixote, brillante e espléndido cara á última e única lucidez da túa vida.
Os libros esenciais da historia da literatura
Os brazos da miña cruz
Eu son o carallo Paco Limiar e vouche recomendar o meu libro, porque por iso vimos. É unha ucronía na que Hitler nos conta o que pasou coa súa vida unha vez que escapou do búnker. O tipo infame, o home devorado pola súa némesis...
Nunca escribín nada así e nunca máis o farei. Porque o meu é máis a novela de misterio, ciencia ficción, historias e divagacións sen éxito do escritor fracasado. Esa que a pesar de todo segue disfrutando tecleando coma un anano (con dez dedos, coma os grandes. Nada que ver con eses analfabetos dixitais con dedos índice áxiles). Un solitario placebo autoadministrado diante do ordenador, vendo como nacen e morren personaxes e tramas. Se iso non quere dicir ser escritor por riba de calquera outra cousa, que veña Deus e o diga.
E se o meu libro está rematado e non cres que vale a pena ler antes de morrer, será porque entre as súas páxinas pasou máis tempo. E entón pensarás en relelo para estirar a túa vida a novos minutos que se fan eternos entre páxina e páxina. E entón agradecerásme por estender os teus últimos días. E eses serán os 5 putos euros mellor invertidos da túa vida.
¿Está feito? Si, como diría o exaculador precoz que nunca coñecín, xa está. Hoxe non teño ganas de seguir achegándovos aos mellores libros da historia, quizais mañá... Boa viaxe.