Hai quen considera que John Malkovich é o actor máis egoísta dos que pasaron por Hollywood. O de facer unha película titulada "Como ser John Malkovich" Parecía unha vanagloria absoluta. Tampouco se lle queda atrás a idea de escribir e protagonizar outra película titulada "100 Years: The Movie You'll Never See" para que só se poida ver nunha estrea surrealista prevista para o 18 de novembro de 2115. Detalles que son moi descabellado no ego.
Pero que mellor lugar para queimar en fogueiras de vaidade que no cine, non, Xoán?
Porque John Malkovich sempre bota a man dun encanto carismático, case sinistro, que traslada os seus personaxes con soltura, coma se só lle requirise subir ao escenario e cambiar o seu vestiario para cambiar a súa personalidade e facer verosímil algún dos personaxes que encarnaba. Virtude quizais máis innata que estudada. Pero sempre hai máis verdade no natural que no aprendido. E Xoán sabe que os seres humanos o conteñen todo. Só se trata de buscar internamente o papel a desempeñar a partir das experiencias máis próximas ou das emocións compartidas.
Ata o 18 de novembro de 2115, día no que poderei opinar con total coñecemento dos feitos sobre a súa obra, as súas películas máis recomendables hoxe poderían ser as que traio aquí, sempre no tocante ao seu futuro estritamente interpretativo. .
As 3 mellores películas recomendadas de John Malkovich
Como ser John Malkovich
DISPOÑIBLE AQUÍ:O freak out estaba servido. E non ía ser para menos. Tamén é certo que para compartir o freak interpretativo e argumental nada mellor que rodearse de bos amigos como John Cusack, Cameron Díaz ou Charlie Shenn. E máis aló do título, as aparicións de John Malkovich son máis ben puntuais, tanxenciais, como para darlle sentido ao fascinante despropósito do acceso á mente do actor para mergullarse entre pulsións, desexos, manías e animosidades.
Entre lisérxico, estimulante artificial, delirante, onírico e ao mesmo tempo emocionante no seu magnetismo descubrir como podes converterte en John Malkovich para facer o que queiramos coa túa mente e manipulalo ao noso antollo. Porque unha vez feito o experimento con Malkovich, a idea podería ser extrapolada aos nosos xefes, cuñados e veciños...
A vida de Craig Schwartz está chegando ao final dun ciclo. Craig é un titiriteiro de rúa con gran talento, pero ten a impresión de que a súa vida carece de sentido. Nova York cambiou moito e a xente non lle fai moito caso. Leva dez anos casado con Lotte, que traballa nunha tenda de animais e está obsesionada co seu traballo. Consegue atopar un traballo no piso 7 do edificio Mertin-Flemmer de Manhattan, onde atopa unha pequena porta que lle permite acceder a un corredor secreto que aspira a el e que lle permite acceder ao cerebro de John Malkovich.
Amizades perigosas
DISPOÑIBLE AQUÍ:Calquera personaxe interpretado por John Malkovich é perigoso en si. A cuestión é que certos perigos nos atraen como o queixo nas cepas cando a fame se apodera da razón. No seu escenario de época, por momentos lembramos os inconfesables vicios de Dorian gris. Só que esta vez todo se vive sen posibilidade de emenda, sen outra alma capaz de albergar todas esas tebras que contén o cadro de Dorian. Así, todo é máis salvaxemente lascivo nun momento no que a lascivia era case o peor dos pecados...
Francia, século XVIII. A perversa e fascinante marquesa de Merteuil (Glenn Close) planea vingarse do seu último amante coa axuda do seu vello amigo o vizconde de Valmont (John Malkovich), un seductor tan amoral e depravado como ela. Unha virtuosa muller casada, Madame de Tourvel (Michelle Pfeiffer), da que Valmont se namora, veráse implicada nas insidiosas maquinacións da Marquesa.
Seneca
DISPOÑIBLE AQUÍ:Que John Malkovich interprete a un dos maiores pensadores españois da historia da humanidade, que queres que che diga... é moi chulo. A cuestión é que a película ten un punto de bibliografía histórica sen máis alardes que meramente espectaculares, quizais cun toque histriónico por momentos na xesticulación. E ao mesmo tempo, na súa sinxeleza argumental consideras que quizais todo o bio debería ser así para achegarnos aos personaxes encarnados por grandes actores. Iso debería ser suficiente. Pero claro, estamos afeitos ao épico e pouco abertos a considerar o xenio sentado no baño, onde era máis humano...
É o ano 65 d.C. en Roma, e o infame emperador Nerón prospera cunha mestura de megalomanía, paranoia e violencia física. O famoso filósofo Séneca foi o mentor e conselleiro próximo de Nerón desde a infancia, e foi fundamental no seu ascenso ao poder. A pesar diso, Nero cansa de Séneca e usa un atentado frustrado contra a súa vida para acusar falsamente a Séneca de ser cómplice do intento de asasinato.
O seu xeneroso don para Séneca: é libre de suicidarse. Séneca acepta o seu destino e, como Sócrates, quere despedirse dos seus seguidores cunha última lección da súa filosofía de vida. Despois, planea cortarse os pulsos para consolidar o seu lugar na historia. Iso é exactamente o que ocorre, pero Séneca morre con dor e lentamente. Unha exanguinación que representa o fin de todas as canles de pensamento.