Non todos os autores logran a inmortalidade da súa obra. O peruano Julio Ramón Ribeyro sabe desta aprobación de lectores de medio mundo. Na súa imaxinación, tantas veces alarde de concisión, de marabillosa brevidade comparable con Borges o cortazar, atopamos o enxeño como o maná dividido en anacos suficientes para alimentar as almas ansias de descubrimento.
Entre o aforismo, o relato e a novela, Ribeyro desenvolveu unha obra con momentos de lucidez desatada, dun magnetismo inexplicable como o dun recendo que te leva á infancia ou un eco que lembra a túa canción. A cuestión é descubrilo hoxe como un placebo fronte a efervescencias creativas que simplemente buscan a tensión narrativa como xustificación absoluta. Non se trata, coma sempre, de crítica aberta senón de compensación necesaria para manter a literatura como arte capaz de albergar todo, o superficial e o profundo.
Os 3 mellores libros recomendados de Julio Ramón Ribeyro
A palabra do mudo
Sen dúbida unha palabra finalmente se fixo locuaz. Porque unha vez recuperada a súa voz, o mudo, ou máis ben o mudo, ten moitas cousas que dicir. Ideas precipitadas que nos asaltan coa intensidade da historia onde se constrúe por completo un mundo novo que finalmente acaba borrando no seu contorno ou ardendo nun lume redentor ou infernal...
A Palabra do Mudo, composta por case un centenar de historias, é a encargada de dar voz a aqueles personaxes que se ven privados dela na vida cotiá: os marxinados, os esquecidos, os condenados a unha existencia oculta. A produción de relatos de Ribeyro transmite os desexos, arrebatos e inquedanzas dos seus protagonistas a través dunha prosa limpa e un estilo afastado do artificio,
ofrecendo un dos maiores exemplos de ficción curta no mundo occidental.
A tentación do fracaso
Sempre é un privilexio acceder a aquelas notas que acompañan ao autor a modo de diario. Neste caso, seguramente maquillado para a ocasión, perfeccionado para compoñer o máis suculento dos relatos, o do propio autor dando forma á realidade, desestruturándoa, incidindo no anecdótico que acaba sendo detonante.
Porque os sentidos do escritor a piques de abordar a súa nova historia achégannos a realidades moito máis interesantes que as mediocres impresións e nocións subxectivas dos que simplemente habitamos por mor de habitar, polo menos nalgúns momentos da nosa vida. .
Desde finais dos anos XNUMX, o gran escritor peruano Julio Ramón Ribeyro foi elaborando un diario persoal que o acompañou en múltiples viaxes e estadías por España, Francia, Alemaña, Bélxica e Perú. Unha obra colosal, orixinalmente non destinada á publicación, proxéctase como un dos testemuños máis intensos e conmovedores do itinerario vital e creativo dun escritor.
prosa sen estado
A idea é tan certa... Non hai patria para o sentimento nin para a historia. Desposuídos de artificios tan grandes como a fronteira, os humanos expóñense ao que só hai a través da literatura ou de calquera outra forma de arte. Razón espida para enfrontarse a cada idea, concepto, frase... Descubrir como pode ser o noso paso e pisar este mundo dende a terra máis próxima ata o permafrost máis afastado, xeado e inquietante.
Entre o aforismo, o ensaio filosófico e o diario, Prosas apátridas é unha obra de singular forza. Cada entrada é un suculento anaco de sabedoría sobre temas tan diversos como a literatura, a memoria e o esquecemento, a vellez e a infancia, ou o amor e o sexo.
Julio Ramón Ribeyro explora novas formas de representar unha realidade que se percibe como irremediablemente fragmentada. O seu estilo elegante e preciso, e a súa ironía e amarga lucidez dan unidade a estas páxinas que recollen a condición do home moderno en toda a súa profundidade.
Prosas apátridas contén, en palabras do propio Ribeyro, textos "sen 'patria literaria'... ningún xénero quixo facerse cargo delas... Foi entón cando se me ocorreu reunilos e dotalos dun espazo común. , onde podían sentirse acompañados e liberarse da carga da soidade”. O lector ten nas súas mans o testemuño espiritual dun dos grandes autores da literatura hispánica do século XX.
