3 فیلم برتر دیوید فینچر

در این ایده از زندگی به عنوان رویکردی مبهم، که او قبلاً به آن اشاره کرد سینچونا برد پیت وقتی گفت که باید از قدیم شروع کنیم و با یک ارگاسم فراری به پایان برسانیم، با این تصور که برخلاف جریان حرکت می کند و شهادت بزرگتر است، با تبدیل شدن غیرقابل آشفتگی خود موفق به تحقق آن می شود. زیرا لحظات اوج، در زندگی‌هایی که صرفاً با لحظات پرباری در هم تنیده شده‌اند، همیشه می‌توانند در حالی که منتظر فرصت‌های دوم هستند، ایده‌آل شوند. اما در مورد بنجامین و دیزی، اتفاقاً همه چیز فراموش شد، تا شکست‌هایی سخت‌تر از شکست‌هایی که از طریق حمل و نقل طبیعی در این دنیا داده شده است، متحمل شویم.

در این صحنه‌پردازی خارق‌العاده که در نهایت به مفاهیم ماورایی می‌رسد، بنجامین باتن موفق می‌شود ما را به این باور برساند که موهبت‌های آپولونیایی او نفرینی است که از آن می‌توان دید دیگری از زندگی را استخراج کرد، جایی که ترس‌های مرگ ما را به طور مستقیم یا ناخودآگاه بین هر فریم از زندگی‌مان نشان می‌دهند. روزها چیزی نیست جز انتظار همان نیستی که در حال تولد است و لحظاتی قبل از نبودن.

زندگی همان نعمتی است که از جرقه ای که همه چیز را شعله ور می کند و آن نفسی است که نور را برای همیشه می گیرد. بنجامین باتن مدتی ما را همراهی می‌کند و سپس با آن پوزخند فراموش‌نشدنی ما را رها می‌کند، گویی این اطمینان را به ما منتقل می‌کند که مرگ آنقدرها هم مهم نیست. یا حتی این که بعد از آخرین ضربان قلب ما می تواند انتظار چیزی را داشته باشد که برای همیشه آرزویش را داشته باشد زیرا قبل از رسیدن به دنیا آن را می دانست.