یک ساعت و نیم فیلم که مانند آن روز اسطوره ای خشم مایکل داگلاس یا شاید حتی تداعی کننده باشگاه مبارزه شروع می شود. براد پیت y ادوارد نورتون.
مسئله این است که خشم تدریجی، در اوج خوبی که ما را اسیر این ادعای نهفته می کند که میزبان ها مانند نان توزیع می شوند.
زیرا اگر تارانتینو چیزی به ما آموخته باشد، این است که خشونت را تا حد نهایت پوچی ببریم، همه چیز مجاز است. بحث این نیست که با مبانی وجودی در آن بمانیم.
فقط به خاطر کشتن، بدون خیانت یا پیش‌اندیشی، بکش. هیچ چیز شخصی نیست، اما لعنتی پول می دهد. الهام از گرافیتی که در برخی شهرها دیده می شود... «من هم از تو متنفرم»…
دیگه بهش فکر نکن The Nobody که قهرمان این فیلم است و شما آن را می شناسید. کامیون زباله لعنتی شما را دیوانه کرده است. او زمانی می پرد بیرون که شما آماده هستید که گند و صمیمیت های مختلف را به او ببرید. و مسئله این است که روتین با اینرسی ضد اوج خود شما را به دام می اندازد، اما کامیون زباله می تواند فرار کند حتی اگر شما همیشه برای ملاقات با آن بیرون بروید.
از این رو قهرمان داستان احساس می کند که او هیچکس نیست. کسی که تمام قطارها، بهترین سال ها، بهترین نعوظ ها و حتی موهای روی سرش را از دست داده است.
این بخشی از آن "قانون زندگی" است. مطمئناً بسیاری از ما روتین را یک موهبت می دانیم. اما کسانی هستند که حمل آن را نمی دانند و باید آنها را درک کنید. زیرا جامعه موتورسیکلت هایی را می فروشد که هرگز نمی توانید آنها را بخرید.
نکته این است که اگر چیزی قرار است روال شما یا آقای هیچکس را به هم بزند (فراتر از کامیون زباله که راننده آن انگشت وسطش را در حالی که از شما دور می شود بیرون می آورد)، ممکن است ظاهر دزدهایی باشد که شما را می برند. برای یک سواری قبل از دنیای شما
یا به سادگی برخی هولیگان ها که در اتوبوس باعث آزار جمعیت می شوند. آن جورهایی که با چاقوها می خواهی نابودشان کنی وقتی می بینی در صندلی بزرگترها می آیند یا کتابی را به طرف خواننده بی خیال پرتاب می کنند.
برای آقای هیچکس، این در مورد انتقام از جهان، عموی خوزه موتا، لاوارا، اما ساخته شده در آمریکا است. یک ضرب و شتم خوب برای بیدار شدن و از بین بردن مزخرفات این همه آدم پراکنده، هیچ گاه ضرری ندارد.
یک ایده خاص که ما اصلاح ناپذیر هستیم، مجوز دادن به خشونت بی دلیل را در فیلم هایی مانند این آسان می کند. اگر چاره ای نداریم، خلاصه ترین عدالت را در آن مورد اعمال کنیم، چشم در برابر چشم و ذبح برای اعتراض ساده.
به محض اینکه جان ویک، بلوند فیلم Kill Bill و این آقای Nobody به عنوان قهرمانان خونین گرد هم آمدند، آنقدر حماقتی که در آنجا حرکت می کرد به پایان می رسید، مانند جریانی بین جنایتکاران معمولی و کمتر معمولی.
قتل به عنوان مضحک ترین راه حل، با کتابچه راهنمای همیشه در کنار "ذهن آگاهی برای قاتلان"، کتابی که مطمئناً این هیچ کس را که توسط باب اودنکرک تجسم یافته است، نشان می دهد. بازیگری که نمی شناختمش اما حالا با اطمینان بیشتری دنبالش می کنم.
قهرمان یا ضدقهرمان. حالا کی میدونه در مجموعه سلاح های آنها برای مبارزه با شر ... خوب، تبر، چاقو، طناب که در صورت لزوم با آن آویزان شود، میله های اتوبوس، نی نوشابه، چوب، وسایل نقلیه برای زیر گرفتن سوخت، ساعت یا کپسول آتش نشانی...
و زمانی که اوضاع بد شود، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که به چند k47 متوسل شوید.
یکی دیگر از مسائل قابل توجه در مورد نابودی قهرمانان این است که هر قهرمانی در اعماق وجود همیشه آرزوی رابین هود بودن را دارد.
بریدن خمیر در نهایت می تواند بخشی از شادی (احتمالاً حدود 99٪) را که با خمیر مطابقت دارد، به ارمغان آورد و هر شهروند خوب امیدوار است با تلاش روزانه خود به آن دست یابد. از جمله عجیب ترین قاتلان.
ما با یک موسیقی متن پر از موفقیت های بزرگ برای همراهی با افسانه ترین صحنه ها به پایان می رسانیم. آنهایی که آدم های بد همه جا را بین خون و آتش می زنند.
زیرا هر شخصیت نیمه قهرمان و نیمه رذل به یک ملودی خوب برای سوت زدن نیاز دارد در حالی که دنیا پشت سر آنها به پایان می رسد. تو هرگز تنها نخواهی بود، دوست من.
در اینجا موجود است: