Забони фаронсавӣ аз асри XNUMX дар муаллифони гуногун ҷолибияти хосаеро ба бор овардааст, ки дар мусиқии худ иловаи лирикиро омӯхтаанд, ки ҳар насрро сироят мекунад ё бо ҳама асарҳои шоирона шӯҳратпарастӣ мекунад. Шояд масъала дар он бошад Думас ё дар Виктор Ҳуго, бо он қобилияти муроҷиат ба романтизм дар романҳо, то даме ки онҳо ниҳоят шадид бошанд. Гап дар сари он аст, ки вақте муаллифон мехоҳанд Милан Кундера онҳо инчунин ба забони фаронсавӣ гузаронида мешаванд, зеро он аст, ки таъсири расмӣ дар он ҷо пинҳон аст.
Ҳамаи ин дар робита ба дигар аз ҳикоятгарони бузурги фаронсавӣ, ки кори худро аз асри XNUMX то имрӯз идома медиҳанд. А. Жан Мари Ле Клезио ки забони модарии пешниҳоди худро барои омӯхтан ва таҳқиқ кардани забон ва нозукиҳои расмии он дар ҷустуҷӯи шиддат, рамзҳо, метафораҳои амиқ, абзорҳое, ки бо онҳо ҳикояҳои фаромӯшнашавандаро пешкаш мекунанд, истифода мебарад.
Дар ин миссия, ки барои эҷодкор қариб ташвишовар аст, барои равона кардани илҳом ба омӯзиши забон дар хидмати эҳсосот ва идеалҳо, Клезио тавонист даҳҳо китобро аз замони навиштанаш дар ибтидои бистсолагӣ нашр кунад.
Он чизе ки ба Испания расид, бешубҳа беҳтарин маҳсули повестии ӯст. Ва бо нависандае, ки вонамудро зеботарин шакли фароғати фикрӣ месозад, кор бурдан ҳеҷ гоҳ дард намекунад. Хонишҳои мураккаб, ки ҳангоми наздик шудан ба романҳои охирини ӯ шиддати онҳоро паст мекунанд.
Беҳтарин 3 китоби тавсияшуда аз ҷониби Клезио
Суруди кӯдакӣ
Муаллифон ба монанди Ле Клезио барои бисёр муаллифони дигар, ки ҳангоми навиштан бояд эссе, тарҷумаи ҳол ё романро интихоб кунанд, асабонӣ мешаванд. Азбаски Ле Клезио ҳаёти худро ҳангоми навиштани эссеи қариб шоирона менависад ва он ҷанбаҳои биографиро, ки ҳамчун ҷавҳари ҷовидонӣ хидмат мекунанд, ба мисли заминаҳои кӯдакӣ, муҳаббатҳо ва ғоибҳо, ки аз он чизе, ки онҳо барои инсонҳои дигар гумон мекунанд, зиёдтар мекунад.
Пас хуш омадед, ки ин мӯҳри нави ҳаёт таҳрикҳои романистӣ офарида шудааст (тавре ки бо мураккабии менюи панҷситора тавсиф мешавад, аммо ҳамин тавр аст). Ва биёед аз адабиёти ҷангии бештар даст кашем, то ба шахсоне назар кунем, ки чизҳои дигарро, ки онҳо дар дигар китобҳои нисбатан муҳимтар менависанд, онҳоеро, ки дар сурати фалокати тамаддуни мо ҳатман бояд наҷот дода шаванд ...
Пас аз лаҳлҳо сурудҳои бачагӣ меоянд, ки дар онҳо мо аллакай тарзи хондани рефринҳоро медонем. Ва мисли ҳама чизҳое, ки аз таҳти дил омӯхта мешаванд, он сурудҳои кӯҳна абадан дар репертуари мо меҷӯянд, вақте ки мусиқии дигаре нест, ки барои нигоҳ доштани шамоле, ки моро мебардорад, ҳуштак набарояд.
Дар ин сафари сентименталӣ тавассути Бриттани, сарзамини оромии кӯдакии ӯ, Ле Клезио моро даъват мекунад, ки дар бораи ҳувияти ҳудудӣ, миллатгароӣ ва гузашти вақт андеша кунем. Аз аввалин хотираи ӯ #таркиши бомба дар боғи хонаи бибиаш, дар тӯли солҳо ҳамчун кӯдаки ҷанг зиндагӣ кардааст, ки ба омӯзиши ӯ дар бораи ҷаҳон хеле таъсир расонидааст, Ҷоизаи Нобел дар соҳаи адабиёт як саҳифаи муҳими эҳсосотии худро ҷалб мекунад. ҷуғрофия, ки аз мансубият ва ҷойгоҳи он дар хотира сухан мегӯяд.
Саёҳат ба камолот, аммо пеш аз ҳама ба тағироти иҷтимоиву сиёсӣ дар як қаламрав, нопадидшавии иқтисодиёти анъанавии он ва шаъну шарафи ифтихории мардуме, ки бо вуҷуди ҳама чиз ба решаҳои худ часпидаанд.
Мусиқии гуруснагӣ
Бо табиати Le Clézio, ки аз муҳоҷират, орзуҳо ва оилаҳои ҷанг шикаста иборат аст, ин роман ҳамчун як ҳикоя қисман автобиографӣ ё ҳадди аққал аз оилаи худ илҳом гирифта шудааст.
Маврикий як фазои таҳрикҳо ва решаҳо, муҳоҷират ва сарнавиштҳо барои муаллиф аст ва маҳз аз он ҷо ин роман оғоз мешавад, ки ба идеяи шикастагии сарватмандон дар инсон, шикасти осон, ки тавассути васвасаи нобудшавӣ ё таҳдиди ҷаҳони наздик ба hecatomb.
Этел Бруни хурдакак ҳеҷ гоҳ тасаввур намекунад, ки гуруснагӣ чӣ гуна хоҳад буд. Дар падари пурқудрат, вале исрофкор паноҳ бурда шудааст, аммо воқеан аз ҷониби бобояш ғамхорӣ мекунад, Этел ба ҷаҳони пеш аз ҷанг Париж мекушояд.
Инстинкти духтар ӯро ба андешае водор мекунад, ки хуб ё ҳадди ақал бароҳат ба охир мерасад. Ва шояд танҳо вай ба бедории бадбахтӣ омода бошад.
Битна дар зери осмони Сеул
Ҳаёт як асрест, ки аз пораҳои хотира ва пешгӯиҳои арвоҳи оянда иборат аст, ки заминаи ягонаи он ҳама чиз аст. Жан-Мари Ле Клезио як рассоми портретии ҳаёт аст, ки дар қаҳрамонони ӯ мутамарказ шудааст, то ҳама чизро аз афсонае, ки дар он ҳама гуна равиш имконпазир аст, дар бар гирад, таркиби мафҳумҳои асосӣ ва ҳамарӯзаро дар бораи он қаҳрамон, ки интизори ҷавоб дар тарафи дигар аст вақте ки мо ба инъикоси худ нигариста ғарқ мешавем.
Ба муносибати ин Романи битна дар зери осмони Сеул, Мо ҷаҳони мушаххаси як Битнаи ҷавонро мебинем, ки ба шаҳри бузурги Сеул, пойтахти Сеул омадааст, меҳрубонона ба ҷаҳони ғарбии мо таҳаммул мекунад, аммо дар ниҳоят бо шимоли ҳамон кишвари сарсону таҳдидкунанда ҳамсарҳад аст. Сафар ба пойтахт транзити осон нест. Вай ҷияни дигарест, ки ба сафари боқимондаи оилае ҳамроҳ карда шудааст, ки бо хешовандии бевоситаи ӯ муттаҳид шудааст ва Битна метавонад танҳо ҳолати бандагиро ба ӯҳда гирад.
Ҷавон, вале қатъӣ. Битна бо омилҳои муайянкунандаи холааш розӣ нест ва тақдири номуайянро барои зане, ки қариб кӯдаки як шаҳрест, ки қодир аст ҳама чизро, аз қудрат то ҷавонӣ, вайрон кунад. Хушбахтона, Битна Чо, фурӯшандаи кӯҳнаро, ки ӯро барои иҷрои вазифаи махсуси эҳёи Саломе истиқбол мекунад, пайдо мекунад, духтаре, ки танҳо дар ширкати шахси ҳанӯз ҷавон метавонад бори дигар эҳсос кунад, ки аз маҳдудиятҳои бераҳмонаи ҷисмонии ӯ ҳаёт вуҷуд дорад.
Дере нагузашта Саломе мефаҳмад, ки бо Битна ва ҳикояҳояш ӯ метавонад ҷисми худро тарк кунад ва роҳ равад, давад, ҳатто одамони дигареро, ки бо ӯ дар олами нав зиндагӣ мекунанд, дӯст намедорад. Секунҷаи байни Битна, Саломе ва Чо фазои магнитии байни қуллаҳои онро мебандад. Ҳар як аломат ба мо тасаввуроти ҷаҳонро аз дард, камбудиҳо, ниёзҳо ва хоҳиши зинда мондан бо вуҷуди ҳама чиз нишон медиҳад.
Бо мутобиқат ба шарқшиносӣ, ояндаи муаммои се қаҳрамон ба мо ҳамчун асроре муаррифӣ мешавад, ки байни танзимоти бадеии духтарон мубодила шуда, ба хости воқеияти тағирёбанда мегузарад, ки метавонад дили захми ҷанобро шифо диҳад. Чо, ки орзуи оилаи худро дорад, воқеъ дар он шимоли кишварест, ки охирин қурбонии бузурги Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ шудааст, ки имрӯз ҳам ҷонҳоро аз ҳам ҷудо мекунад.
Мушкилоти бузург ё ҳосилаҳои сиёсӣ зиддиятҳо, ташбеҳҳо, аллегорияҳои ҷудоӣ ва бегонагиро ташкил медиҳанд. Нобел Ле Клезио ба ин ифротҳое, ки дар достон садо медиҳанд, ҳамзамон бо забони содда ва динамикӣ муроҷиат мекунад, ки нигарониҳои амиқи инсониро бедор мекунад.
Дигар китобҳои тавсияшудаи Ле Клезио…
Mondo ва ҳикояҳои дигар
Кашф кардани ҳикоятгари бузург дар соҳаи мухтасар, дар чунин синтези эҷодкор ҳамеша ҷолиб аст. Дар ҳоле ки дуруст аст, ки тафсилоти ҳамеша муваффақи як нависанда ба мисли Ле Клезио ба кори мухтасар комилан хизмат мекунад. Ғайр аз он, дар як китоби ҳайратангез, ки дар атрофи кӯдакӣ нуқтаи носталгикӣ ба даст меорад, кӯтоҳӣ ашки ниҳоӣ ё табассум, ҳамеша танқиди мероси калонсолон ва албатта, даъватест барои инъикоси олами нафратовар дар як вақт. ки мо бо расмият ва урфу одат ба баъзе мавҷудоти пок, аз қабили кӯдакон, мисли кӯдакон даъват мекунем.
Тасаввуроти хурдсолон дар ҳашт ҳикояи зиддиятҳо байни чашмони кӯдак, ҳақиқати ӯ ва калонсолон ба бисёр мавридҳои сензура ва бераҳмона менигаранд ва аллакай медонанд, ки чизи муҳим санъатест, ки бар зебоии ҷаҳон сохта шудааст.
Тӯфон
Ҳеҷ гоҳ унвони беҳтаре барои романе, ки аз дурахшидан сар мешавад ва бо он адабиёти транссендентӣ ҷони одамонро пур мекунад. Хусусияти Франсуа Бессон аз қайдҳои ғайривоқеии Грегорио Самса зиёдтар аст, баъзан ӯ ба Жан-Батист Гренуил аз атри лаҳзае, ки ҷаҳонро то абад дигаргун месозад, маст аст.
Роман бо он дурахшони лирикӣ, ки бешубҳа тасаввуротро дар фаронсавии аслии худ нақл мекунад, аммо он ҳам дар испанӣ насрро ба як лаззати ақл табдил медиҳад.
Аз лаҳзае, ки дар он Франсуа манзараи хосеро бо як зани ҷавоне ба сар мебарад, ки эҳсосоти ӯро фаро мегирад ва ӯро то чанд рӯзи дигар тавассути лабиринт ба сӯи пурраи холӣ ё пурфазои озодӣ мебарад. Дрифти ҳаётии характерист, ки ба назар мерасад иродааш аз бадани ӯ фирор кардааст.
