Адабиёти имрӯзаи Италия дар муаллифони асосии худ аз навъҳои шоёни таъриф бархурдор аст. Аз а Erri De Luca ки имрӯз ҳам дар адабиёти пур аз ҳассосият ва идеологияи тағирёбанда пуршукӯҳ аст, то А. Камиллерӣ дар нақши худ ҳамчун ҳокими романи детективӣ ва ҷинояткорӣ ҳатто ҷавонтарин ҳамчун Савиано, воқеъбинона ба умқи ҷомеа, Моксия дар нақши ӯ ҳамчун такягоҳи асосии жанри ошиқона ё дилрабо Лука Д'Андреа, падидаи нави адабии аврупоӣ.
Дар нимаи насл мо пайдо мекунем a Алессандро Барикко ки Библография аллакай як андозаи назаррасро соҳиб шудааст ва имзои он фарқияти расмӣ ва мавзӯиро фароҳам меорад, ки ба шумо шояд кам ё бештар писанд ояд, аммо дар ниҳоят ба он нуқтаи фарқият дода мешавад, мӯҳр, ки фавран асар ва муаллифро бо ҳам мепайвандад, зеро танҳо ӯ ба ҳикояҳои онҳо гӯё ба жанри худ наздик мешавад кӯшиш хоҳад кард.
Дуруст аст, ки баъзан китобҳои ӯ метавонанд аз ҳад зиёд "таҷрибавӣ" бошанд, аммо камтар дуруст нест, ки иқтидори ногаҳонии ӯ аз услубе, ки бо вуҷуди ҳама чиз барои ҳар як хонанда осон аст, тароват ва қасди фаромарзӣ меорад.
Ҳамин тариқ, донистани он, ки хондани Барикко ҳамеша метавонад як саргузашти тағирёбанда аз як китобҳои дигари ӯ бошад, биёед бо интихоби ман ба он ҷо равем ...
Беҳтарин 3 китоби тавсияшаванда аз ҷониби Алессандро Барикко
seda
Ҳама он аллегорияҳои бузурги универсалиро медонанд, ки аз Данте то Шоҳзодаи хурд симои аҷиби метафораро меҷӯянд, ҷаҳони нақлшуда ба як маҷмӯи рамзҳо мубаддал шудааст, ки ба таври кам ё беш аёнтар ё дафн карда шаванд.
Сухан дар бораи пешниҳоди хондан бо барангехтани зеҳни хонанда, ҷалби ӯ ва ҷалби ӯ ба иштирокчии он чӣ гуфта мешавад, меравад. Ва ин роман як аллегори пароканда аст, маҷмӯи амалҳоест, ки ба он саёҳате шабоҳат доранд, ки дар он ҳар кас бо роҳи зиндагии худ параллелҳо пайдо мекунад ва муқоисаҳое, ки дар он метафораҳо мувофиқи завқи ҳар як шахс истифода мешаванд.
Ҳерве Ҷонкор қаҳрамонест, ки ба ҷони худ ҳуҷум мекунад, то ин ҳикояро омӯзад ва бифаҳмад, ки кӯли аҷибе дар мобайни тӯфони пичирросзананда чист, кӯле, ки пас аз сафари тӯлонӣ пайдо шудааст, ба мисли кӯле, ки шоҳзодаи хурдсол танҳо ба роҳ рафтааст ё монанди тавонист пас аз гузаштан аз доираҳои дӯзах Дантеро пайдо кунад.
Ҳамчун замина, мафҳумҳои асосӣ дар бораи инсон ба монанди ишқ, дард ва устуворӣ барои зинда мондан дар лаҳзаҳои зебое мисли мушоҳидаи он кӯл, ки ба таври аҷиб дар вақт яхбаста ба назар мерасанд.
Бе хун
Романи ҷинояткорӣ дар Италия пойгоҳи охирин Камилилиро пайдо мекунад, ки то ҳол пайдоиши детективии худро нигоҳ медорад. Ва шояд аз ин рӯ, Барикко дар романи кӯтоҳе, ки маҳз дар як хоҷагии осоиштаи дур аз ҷаҳон мерезад, хироҷи махсуси худро ба ин жанр пардохт.
Шояд аз он сабаб, ки ин муаллиф барои ман аҷиб буд ва аммо бинобар таваҷҷӯҳи хоси лирикӣ ба марг ва интиқом, роман маро ба ҳайрат овард. Бозии таърих сиёҳ аст, хеле сиёҳ аст, бо ҷинояткорон ва қурбониёни он.
Аммо нақши Нина, духтари оилаи қатлшуда даъват ба худнамоӣ дар бораи моҷароҳои мо ва бедории зӯроварӣ ва муноқишаи абадист, ки аз ҷумла ба сӯи умумияти муҳити зист ба вуҷуд меояд.
Зани ҷавон
Романи ҳайратангез, бори дигар вайронкунанда (то хонандагони Барикко ҳал нашаванд). Мо ба як бедории асри бистум сафар мекунем, ки дар он ҳамоҳангӣ дар идиосинкразияи итолиёвӣ ва аргентинӣ, ки аз муҳоҷирати итолиёвии охири асри нуздаҳ бедор шудаанд, барои баланд бардоштани достони муҳаббати муттаҳидшуда ва муҳаббати озод хидмат мекунанд, ки ҳама дар ҳамон дӯстдорони расмӣ ҷамъ меоянд издивоҷи ба нақша гирифташуда ҳамчун як баҳонаи аҷибе барои ворид шудан ба одоби бемаҳдуд пайдо мешавад, ки дар он одат нишон дода шудааст, ки интерьерҳои зиддиятноктарин ва воқеӣ мебошанд.
Бо як ламси ташвишовар эротикӣ, бо ишораҳои трагикомедия дар микрокосмоси қаҳрамонҳои ҷолиб, ин роман ҳеҷ касро бетафовут намемонад ва қобилияти ҳаракат кардани Бариккоро аз висцерал нишон медиҳад.
