Ғайр аз хунук Мураками, нависандагон маъқуланд Йошимото o Шимазаки Онҳо нишон медиҳанд, ки адабиёти Ҷопон инчунин масъалаи нақлкунандагони бузург аст, ки ба универсалияти фарогири ҳамаи рӯйдодҳои фарҳангӣ масъуланд. Ҳеҷ чиз дар изҳороти худ дар воқеияти худ самараноктар нест. Зеро беҳтарин синтез омехтаи фарҳангҳост. Қудрат аз лаззати хаёлии ба коғаз интиқолёфта аз изҳороти фарҳангӣ, ки аз инерсияи этносентрикӣ дур аст, нисбат ба ҳама гуна силсилаи сиёсӣ барои "иттиҳоди тамаддунҳо" чизи бештаре мебахшад.
Дар мавриди Шимазаки ва азбаски ман аз ҷиҳати этнологӣ ҷалб шудам, ин нест, ки мо худро дар назди як интиқолдиҳандаи ҷопонӣ ҳамчун ҷойгоҳ ё ҳавасмандии махсуси сюжет пайдо мекунем. Дар асл, вай аллакай бо забони фаронсавии қабулшудаи Канадаи ҳозираи худ менависад. Аммо он чизе, ки равшан аст, ин аст, ки хосиятҳои гаҳвора ва миноҷ дар адабиёт низ ҷорист. Ва дар он ҷо шумо меомӯзед, фаҳмиши аломатҳоеро, ки ангезаҳои хеле дурро ба вуҷуд меоранд, ба туфайли ҳамдардӣ, ки ҳар як хониш ба мо меорад, меомӯзед.
Хулоса, бо хондани Шимазаки мо як нуқтаи минималистӣ, вале муфассали мавҷудиятро барқарор мекунем, вақте ки мо нозирони дақиқи рӯҳ шудаем. Мо ба заргарони аҷиб мубаддал мешавем ва ба инстинктҳои амиқи қаҳрамонҳои онҳо наздик мешавем. Ҳама ба шарофати муносибати қариб атомӣ ба қаҳрамонони ӯ аз ҳуҷайраҳои эҳсосот ба рӯҳияи орзуҳо.
Беҳтарин 3 романи тавсияшаванда аз ҷониби Аки Шимазаки
Дили Ямато
Ҳикояҳо дар бораи ишқҳои имконнопазир, дилҳо мисли шамшерҳо ва ӯҳдадориҳои ногузир ба сарнавишти бадбахтона ҳоло ҳам як манбаи наҷот додани он нуқтаи романтизм мебошанд, ки дар мавриди Ҷопон бо бисёр ҷанбаҳои дигари ҷолиб, аз қабили мафҳуми шараф, мепайвандад. Баръакси ҷойгиршавии Таърих дар Ҷопон, ки пас аз Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ аз бадбахтиҳои ӯ дубора ба вуҷуд омадааст, барои мо як сенарияи боз ҳам печидатареро барои баъзе қаҳрамононе пешкаш мекунад, ки мо мехоҳем ҷаҳон дар ниҳоят ба роҳи дигар рӯй диҳад ...
Аоки Такаши сӣ сола аст ва дар як ширкати бонуфузи Токио кор мекунад, ки аз кормандони он вақт ва фидокории мутлақро талаб мекунад. Барои зиндагии ошиқона ҷой нест, аммо Такашӣ ба таври шадид ва ғайричашмдошт ба Юко ошиқ мешавад, як ресепсионер, ки бо ӯ дарсҳои фаронсавӣ мегузаронад. Якҷоя онҳо як муносибати зебоеро сар мекунанд, ки пур аз расму оинҳои ҳаррӯза аст, ки вақте вориси бонки тавонои Сумида ӯро пайхас мекунад ва расман аз падараш дасти ӯро мепурсад, таҳдид мекунад.
Гарчанде ки ӯ ба забони фаронсавӣ менависад, Шимазаки ба ҳамон насли нависандагони бузурги муосири Ҷопон ба монанди Харуки Мураками, Хироми Каваками ва Йоко Огава тааллуқ дорад, ки бо ин омезиши беназири ҳассосият ва меланхолия ва таваҷҷӯҳ ба тағироти хурду бузурги табиат ва инсон ҷон ..
Ҳозукӣ, мағозаи китобфурӯшии Митсуко
Бӯи ҷевони китобчаи кӯҳна аз нахҳои нур, ки байни ҳаҷми он филтр мекунанд, паҳн мешавад. Ва дар он ҷое ки торикии байни рафҳо бо сояи ҳикояҳои беохир ва хиради дастнорасаш моро фаро гирифтааст, фурӯшандаи китоб ба монанди Митсуко ҳама чизеро медонад, ки бо вуҷуди оромии намоён рӯй дода метавонад ...
Митсуко як дӯкони китобдор дорад, ки ба корҳои фалсафӣ тахассус дорад. Дар он ҷо вай рӯзҳои худро бо модараш ва писари ношунаво Таро оромона мегузаронад. Аммо, ҳар шоми ҷумъа, вай пешхизмат дар бари соҳибхоназанони баландсифат мешавад. Ин кор ба ӯ имкон медиҳад, ки мустақилияти молиявии худро таъмин кунад ва ӯ аз гуфтугӯҳои ӯ бо зиёиён, ки зуд -зуд муассиса барпо мекунанд, қадр мекунад.
Рузе як зани обруманд хамрохи духтари хурдсолаш ба магазин медарояд. Кӯдакон фавран ба якдигар ҷалб карда мешаванд. Бо исрори хонум ва писандидани Таро, сарфи назар аз он ки ӯ одатан аз дӯстӣ кардан худдорӣ мекунад, Митсуко розӣ мешавад, ки онҳоро дубора бубинад. Ин вохӯрӣ метавонад тавозуни оилаи шуморо зери хатар гузорад.
Аки Шимазаки дар ин ҷо табиати муҳаббати модаронро меомӯзад. Бо нозукии бузург вай нах ва қуввати пайвандҳоро зери шубҳа мегузорад.
Квинтети Нагасаки
Ваҳшати бузург бо бадтарин кор, бо иҷрои даҳшатноки патрицид хотима меёбад. Ин роман таваҷҷӯҳи худро аз фоҷиаи бомбаҳо ба механизми дохилӣ, ки ҷаҳони Юкикоро низ тарконд, иваз мекунад ...
Дар тӯли ҳаёташ Юкико бо як сирри даҳшатборе зиндагӣ мекард: субҳи 9 августи соли 1945, пеш аз партофтани бомба ба Нагасаки, вай падарашро кушт. Дар номае, ки пас аз марг ба духтараш гузоштааст, ӯ ба ҷиноят иқрор мешавад ва нишон медиҳад, ки бародари угай дорад. Ба қарибӣ маълум хоҳад шуд, ки сирри гуфтанашавандаро на танҳо Юкико нигоҳ медорад. Ҳикояҳои шахсӣ бо рӯйдодҳои таърихӣ печидаанд: Ҷанги Дуюми Ҷаҳонӣ дар Ҷопон, муноқишаҳо бо Корея, заминҷунбии соли 1923. Наслҳо якдигарро пайравӣ мекунанд, дар ҳоле ки портрети равшани як ҷомеа пайдо мешавад, японҳо, ки пур аз зиддиятҳо ҳастанд ва бо анъанаҳои он пайванданд ...
Дар замина, табиат, ҳузури доимӣ ва доно, нозук ва шево ба мисли навиштаи Аки Шимазаки: шамоле, ки рухсораашро навозиш мекунад, абрҳо дар осмони нафасгирандаи тобистона, оташпаракҳо аз болои ҷӯй парвоз мекунанд, алафи кабуди васуренагуса, камелия дар ҷангали Нагасаки. Ҷумлаҳои кӯтоҳи соддагии тозашуда, баъзан шеърҳои дигар, ҳассосона, ки бо драмаҳои хусусӣ ва умумӣ рӯ ба рӯ мешаванд ва тавассути онҳо ҳатто ториктарин ҳикоя бо сабукӣ ҳал карда мешавад, ки Шимазаки қодир аст онро ворид кунад.
1 шарҳ дар бораи «3 китоби беҳтарини Аки Шимазаки»