Nën pamjen e tij të mirë, Antonio de la Torre gjithmonë përfundon duke na befasuar me mutacionet e tij të pamundura. Ndër Havier Gutierrez, luj tosar dhe vetë Antonio gëzojnë një filmografi spanjolle që i beson, në interpretime si ato të këtyre të treve, shumë nga vlera e shtuar e saj. Unë insistoj shumë herë se nuk është njësoj të nisesh nga një pamje klasike galante sesa të kalosh një imazh më të zakonshëm. Por mediokriteti fizik ka avantazhet e veta. Dhe është se transformimet janë gjithmonë shumë më të besueshme. Aq më tepër në aktorë të mëdhenj si këta.
Në rastin e Antonio de la Torre, është edhe më befasuese për shkak të asaj që ai tregoi në fillim. Në intervista ne portretizojmë si një djalë miqësor, pa asnjë avantazh të mundshëm personaliteti në horizont (ne, si secili prej nesh, mbulojmë filianët dhe fobitë në marrëdhëniet tona shoqërore). Por përpara kamerës lëshohet përbindëshi, djali i munduar apo heroi i improvizuar. Ndaj kur hasim në një nga filmat e tij nuk na mbetet gjë tjetër veçse të kapemi fort pas divanit apo kolltukut për të nisur udhëtimin e mutacionit dhe konfuzionit.
3 filmat më të rekomanduar nga Antonio de la Torre
Mbretëria
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Deri më tani, më i miri nga mutacionet që kam parë nga Antonio de la Torre. Politikani i paskrupullt u kthye nga forca centripetale e politikës drejt humbjes. Ndoshta Manueli nuk ishte tipi famëkeq që është më në fund, të cilin e takojmë kur tashmë është shndërruar në përbindëshin që ikën nga gjuetia.
Por kështu janë gjërat në politikë. Siç tregon filmi, mbretërit bien dhe mbretëritë vazhdojnë. Ndjenja e pandërprerë e ngopjes përballë një klase politike këtu apo atje, që është vetëm për rritje dhe përfitime të pahijshme. Nocioni i qartë se, siç i tha Churchill një parlamentari të rifilluar, armiqtë politikë nuk janë në stolin e përparmë, por prapa, duke u fshehur për të hequr kurorën vetë.
Për të qenë një politikan duhet të kesh guxim, shpatulla të gjera dhe besim për t'iu lutur perëndeshës së pandëshkueshmërisë që ngatërron parimet e saj për t'u shtrirë në çdo mënyrë veprimi. Duke shtuar dashamirësinë e një sistemi jashtëzakonisht garantues edhe përballë provave kriminale më famëkeqe, mbetet ideja që tipa si Manueli të mos bien kurrë, por të bëhen burra e gra të reja me emra të ndryshëm, por me trashëgimi të pistë për t'u marrë...
Në ndjekje të së vërtetës, të gjitha gënjeshtrat e politikanëve janë shumë më tepër se ajo xhiron e kontradiktave të supozuara për arratisjet përpara që janë paktet dhe marrëveshjet. Sepse tjetër gjë është të pretendosh për të mirën e partisë dhe krejt tjetër të gënjesh për të mbuluar nën qilim të vdekurit dhe ambiciet që rriten nën strehën e pushtetit, duke e shndërruar çdo politikan në hijen e tij.
Mes jetës dhe vdekjes
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Duket se karriera filmike e Antonio de la Torre dështoi në Spanjë dhe me këtë thriller spektakolar ai u nis për të pushtuar botën frëngjishtfolëse. Një film në të cilin Antonio shndërrohet në Leo Castañeda, një shofer metroje që pret një nga ato kthesat e pafundme nga vetë natyra e karakterit të tij.
Pika e kthesës për të thyer trompe l'oeil të ekzistencës së Leos është vetëvrasja e djalit të tij. Një vdekje e parë live nga vetë Leo dhe para së cilës ai nuk mund të bëjë asgjë. Nën maskën e një rrethane tejet dramatike, fillon të zbardhet diçka tjetër që shoqëron komplote të mëdha pezulli psikologjike.
Mund të ndodhë që në vdekjen e djalit të tij të ketë një hakmarrje të fshehur. Dhe kjo është kur Luanit do t'i duhet të lërë maskimet pas dhe të dalë nga fshehtësia për t'u përballur me të kaluarën e papajtueshme pavarësisht gjithçkaje. Jo se është një argument krejtësisht origjinal. E kam fjalën për protagonistin që jeton një jetë të dytë pasi ka banuar në një lëkurë tjetër. Çështja është se Antonio de la Torre e bën gjithçka më afër, si më intensive. Ndërsa zbulojmë skajet e lira, zbulojmë se pasi nuk ka asgjë për të humbur dhe dhuna mund të jetë forma e vetme e drejtësisë.
Grupi 7
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Një film në të cilin spikat një nga virtytet më të mira të Antonios. Karakteri i tij lëviz gjithmonë në një ankth që shkon nga riktusi i tij në qëndrimin e tij. Sepse inspektori i policisë Rafael duket se po heq atë që ishte për t'u bërë një person tjetër. Dhe për të vazhduar në hendek, në krye të një njësie policore antidrogë, procesi është krejt i kundërt i asaj që duhet ndjekur.
Në anën tjetër është Mario Casas, një oficer i ri policie i quajtur Ángel, i cili pasqyroi në pasqyrë atë që ishte Rafaeli kur filloi të përballej me një botë të ndyrë të krimit që nuk i harron kurrë llogaritë e tij në pritje. Grupi 7 ka nevojë për tipa të rinj pa ndërgjegje, më shumë në stilin e Ángel-it sesa Rafael-it. Njëri i pavend dhe tjetri në rritje të plotë brenda një grupi që gjithashtu vuan nga tundimet për të mos përmbushur detyrat e tij për të kontrolluar trafikun e drogës.
Nën këtë ndjenjë të afërsisë me ngjarjet reale, interpretimi i Javier de la Torre na tregon rregullimin e vështirë të moralit, performancës së policisë dhe ekseset e mundshme që vijnë nga fronte të ndryshme, për shkak të pakteve të mundshme me mafiozët apo korrupsionit të brendshëm që mund t'i lokalizojë policit në mesi i stuhisë së përsosur.