3 librat më të mirë nga Haruki Murakami

Letërsia japoneze do t'i detyrohet gjithmonë Haruki murakami su prishje në letërsinë aktuale perëndimore, përtej mangave për argëtim apo monogatari autoktone me temë historike. Sepse ardhja e këtij shkrimtari nënkuptonte një shkëputje nga trendi i letërsisë për konsum të brendshëm, duke hapur narrativën japoneze me romane të mira me një vulë personale shumë të spikatur.

Nuk është ajo që u pëlqen autorëve Kawabata ose njëjës kobo abe (i cili mund të frymëzohet nga Murakami) nuk arrijnë atë tejkalim midis kulturave, por është Murakami ai që ka ditur të përshtatet gjithnjë e më mirë nga prejardhja e tij e shënuar kulturore japoneze në pjesën tjetër të botës.

Një përzierje e surrealizmit dhe ekzistencializmit (prekje e pamohueshme e Kafka) për të trajtuar jetën në përgjithësi, çështjet aktuale, shoqërinë ose çfarëdo që korrespondon, gjithmonë me një pikë fatalizmi ku dashuria dhe shpresa shkëlqejnë më shumë falë kontrastit me errësirën e përgjithshme.

Propozime interesante për të parë një botë që bie në absurde, mbase vetëm e deshifrueshme nga ëndrra. Realiteti është një përmbledhje e perspektivave subjektive që, në veprën e Murakami, krijojnë një mozaik mijërafish, ku autentiku mes zhurmës bëhet shpresa e vetme.

Ai nuk është një autor i thjeshtë, por nuk ka të bëjë as me filozofinë e thellë. Murakami na mëson të shohim me sy të ndryshëm, ata të dikujt që këmbëngul të kapërcejë realitetin përmes trillimit, një trillim transformues dhe shqetësues. Çmimi Nobel për Letërsinë fluturon mbi figurën dhe veprën e tij. Ndërkohë, të Çmimi Princesha e Asturias për Letërsinë 2023 Nuk është as booger gjeldeti.

3 Libra të Rekomanduar Nga Haruki Murakami

Blues të Tokios

Nëse flasim për atë që Fenomeni Murakami, është e drejtë ta ngresh këtë punë në pozicionin e parë. Falë saj, ky autor pushtoi miliona lexues në Perëndim që ishin dyshues për qëllimin novator të çdo autori japonez.

Ndërsa zbret në një aeroport evropian, Toru Watanabe, një ekzekutiv 37-vjeçar, dëgjon një këngë të vjetër të Beatles që e çon atë në rininë e tij, në Tokio të trazuar të viteve XNUMX. Me një përzierje melankolie dhe shqetësimi, Toru pastaj kujton Naokon e paqëndrueshme dhe misterioze, të dashurën e mikut të tij më të mirë dhe të vetëm nga adoleshenca, Kizuki.

Vetëvrasja e tij ndau Toru dhe Naokon për një vit, derisa ata u takuan përsëri dhe filluan një marrëdhënie intime. Megjithatë, shfaqja e një gruaje tjetër në jetën e Toru-së e bën atë të përjetojë verbim dhe zhgënjim ku gjithçka duhet të ketë kuptim: seksi, dashuria dhe vdekja. Dhe asnjë nga personazhet nuk duket në gjendje të vendosë ekuilibrin e brishtë midis shpresave rinore dhe nevojës për të gjetur një vend në botë.

Sputnik dashuria ime

Satelitët pa orbitë kërkojnë diçka për të komunikuar dhe, më e rëndësishmja, gjetjen e dikujt për t'ia komunikuar. Një qytet i madh si një kozmos i errët yjesh neoni. Në të njëjtën mënyrë që në udhëtimin e satelitit rus Sputnik, qeni Laika rrotullohej rreth Tokës dhe e drejtoi vështrimin e saj të habitur drejt hapësirës së pafundme, në Tokio tre personazhe kërkojnë dëshpërimisht njëri-tjetrin duke u përpjekur të thyejnë udhëtimin e përjetshëm rrethor të vetmisë.

Narratori, një mësues i ri i shkollës fillore, është i dashuruar me Sumire; por ajo, e cila e konsideron veten rebelja e fundit, ka një obsesion të vetëm: të jetë romancier. Sumire do të takohet me Miû, një grua e martuar në moshë të mesme, aq e bukur sa edhe enigmatike, dhe së bashku ata do të fillojnë një udhëtim nëpër Evropë, pas së cilës asgjë nuk do të jetë më e njëjtë.

Një paralele interesante, një metaforë e madhe për të takuar disa personazhe të paharrueshëm që ne i bëjmë shumë tonat në atë ndjenjë të qytetit si një hapësirë ​​e favorshme për tjetërsim ku ne mund të lundrojmë në kontrollet e anijes së jetës sonë.

Kronikë e zogut që fryn botën

Ideja e parë kur lexoni këtë titull është ajo e një zogu qyq që del nga mekano për të mobilizuar një botë soditëse; një botë që kishte vështruar në dorën e dytë të një ore të montuar në mur.

I riu Tooru Okada, i cili sapo la punën e tij në një firmë ligjore, merr një telefonatë anonime nga një grua një ditë. Nga ai moment, ekzistenca e Tooru pëson një transformim të çuditshëm. Gruaja e tij zhduket, personazhet misteriozë fillojnë të shfaqen rreth tij dhe e vërteta degradohet derisa të marrë ngjyrime fantazmë.

Ndërsa ëndrrat gjithnjë e më shumë pushtojnë realitetin, Tooru Okada duhet të zgjidhë konfliktet që ai ka zvarritur gjatë gjithë jetës së tij.

Libra të tjerë të rekomanduar nga Murakami…

La ciudad y sus muros inciertos

Una invitación más allá de la realidad. La ciudad hecha metaciudad donde todo lo bueno vuelve a ocurrir una y otra vez. Ese seguir a alguien como el profeta de todos nuetros deseos y anhelos, concentrados en un gesto, en enamoramiento y romanticismo extendido más allá del tiempo. Solo Murakami puede construir ese lugar. Y solo sus personajes nos lo pueden hacer sentir de esa manera, avanzando por la cuerda de la felicidad más intensa, sobre el abismo.

Poco se imagina el joven protagonista de esta novela que la chica de la que se ha enamorado está a punto de desaparecer de su vida. Se han conocido durante un concurso entre estudiantes de diferentes institutos, y no pueden verse muy a menudo.

En sus encuentros, sentados bajo la glicinia de un parque o paseando a orillas de un río, la joven empieza a hablarle de una extraña ciudad amurallada, situada, al parecer, en otro mundo; poco a poco, ella acaba confesándole su inquietante sensación de que su verdadero yo se halla en esa misteriosa ciudad. De pronto, entrado el otoño, el protagonista recibe una carta de ella que quizá suponga una despedida, y eso lo sume en una profunda tristeza. Tendrán que pasar años antes de que pueda atisbar alguna posibilidad de reencontrarla.
Y sin embargo, esa ciudad, tal y como ella la describió, existe. Porque todo es posible en este asombroso universo donde la realidad, la identidad, los sueños y las sombras fluctúan y escapan a los rígidos límites de la lógica.

Veta e parë e njëjës

Pjesa më e madhe e çdo mjeshtërie qëndron në zotërimin absolut të të gjitha dimensioneve të një arti ose zanati. Me pak fjalë, Murakami lëviz skenat dhe personazhet e tij me gatishmëri marramendëse, sikur të kërkojë momentet yjore që lëvizin gjithçka. Aq më tepër kur çështja merr nuanca melankolike mbi atë që është përjetuar, nga shuma e jetëve të dhëna deri në kalimin e kohës, me ngasjen e saj të paepur në rastin e parë, deri te dilema pa u kthyer mbrapa ...

Dashuritë e adoleshentëve të nxitura me nostalgji të qetë, mezi i shikuan të rinjtë, rishikimet e xhazit për rekordet e pamundura, një poet që e do bejsbollin, një majmun folës që punon si masazhues dhe një plak që flet për rrethin me disa qendra ... Personazhet dhe skenat e kësaj Vëllimi i shumëpritur i tregimeve fryn kufijtë midis imagjinatës dhe botës reale.

Dhe ata kthehen tek ne, dashuri të paprekur, të humbur, marrëdhënie të cunguara dhe vetmi, adoleshencë, ribashkime dhe, mbi të gjitha, kujtim të dashurisë, sepse «askush nuk do të jetë në gjendje të heqë kujtesën e të dashurit apo të qenit ndonjëherë në dashuri në jetë ”, siguron rrëfimtari. Një narrator i personit të parë, i cili, ndonjëherë, mund të jetë vetë Murakami. A është atëherë një kujtim, disa histori me ngjyrime autobiografike apo një vëllim ekskluzivisht i trilluar? Lexuesi do të duhet të vendosë.

Vdekja e komandantit

Pasuesit e të mëdhenjve Shkrimtari japonez Haruki Murakami Ne i qasemi çdo botimi të ri të këtij autori me dëshirën e veçantë të një terapie të re leximi, një sesion të hipnozës narrative praktikisht të nevojshme në ditët tona.

Ardhja e romanit të gjatë Vdekja e komandantit bëhet një balsam leximi që shoqëron kohën e lirë të leximit dhe e shndërron atë në një qasje ndaj personazheve të zhveshur nga brenda jashtë, vojerizëm i shpirtit për lexuesit që kanë nevojë të zbulojnë çdo koncept sensual të jetës.

Murakami na ballafaqon me humnerat e kësaj bote, me boshllëqet e vogla të vetvetes, me një vetmi të akullt në pafundësinë e një bote që nuk pranon të ndalet për asgjë. Dhe vetëm Murakami ofron me radhë placebo -n e tij të shpresës, duke përfunduar duke balancuar shkallën e jetës së bërë nga letërsia.

Tërheqjet subjektive mënjanë, në librin 1 të Vdekja e komandantit gjejmë një roman që ka nevojë për një vazhdimësi të planifikuar për vitin e ardhshëm, duke përfunduar kompozimin në librin 2 një enigmë vetëm në lartësinë e Murakami dhe që, tani, do të përfundojë shqetësues deri në çmenduri ndërsa presim zgjidhjen e tij përfundimtare.

Me këtë rast, arti bëhet një argument i nevojshëm për të trajtuar nevojën ataviste për shprehjen e qenies njerëzore nga pikëpamja artistike. Shtë e qartë se rrethanat e romanit janë të kufizuara në një kohë aktuale në një komplot labirintik me evokime të Dorian Grey dhe ajo pikturë e harruar në një papafingo ...

Sepse është pikërisht kjo, zbulimi i kanavacë e titulluar Vdekja e komandantit, e cila shënon një pikënisje drejt mutacionit të protagonistit, në botën e të cilit simbolet e lidhura me atë vepër perceptohen që përfundon duke siguruar një vazhdimësi magjike të realitetit, ndoshta në një përshtypje të thjeshtë subjektive ose ndoshta si një fat i ri i gjurmuar që nga zbulimi i rastësishëm Me

Gjëja më interesante në roman është se si bota e një protagonisti që po dekompozohet pas shumës së dështimeve, po përvetëson një ajër më surreal në një lidhje të çuditshme midis një piktori të pikturës që nuk do të jetë kurrë atje, protagonistit dhe një fqinji të shtëpisë në të cilën protagonisti është tërhequr nga bota. Një trekëndësh tërheqës i personazheve që pretendojnë dhe arrijnë të përqëndrojnë të gjithë vëmendjen tonë.

Në një komplot të hapur për interpretime të ndryshme dhe lexime të dyfishta dhe të trefishta, ne përfundojmë duke u përballur me kuptimin e artit. Synimi i domosdoshëm i dyfishtë dhe i polarizuar i të gjithë interpretimit artistik: nga perspektiva e një realiteti jo vetëm të kufizuar në shqisat, në introspeksionin e arsyeve që mund të çojnë shqisat tona të pasqyrojnë botën e krijuar "sipas imazhit dhe ngjashmërisë sonë". Po, megalomania e pastër, si perëndi të vetmisë sonë dhe vendimeve tona.

Vdekja e Komandantit (Libri 2)

Synimi i Murakami me këtë botim serik për një vepër kaq të fortë bllok, dhe që si rezultat i datave të publikimit të tij mund të ishte mbyllur në një vëllim të vetëm, nuk mund të jetë tjetër veçse të diferencojë diçka që na ikën.

E vërteta është se historia pëson një copëzim për shkak të rritjes së ritmit, por gjithmonë lexohet si një vazhdim absolut që, për çfarëdo arsye, u kuptua nga autori si diçka domosdoshmërisht e paraqitur veçmas, si një kurs i dytë ose si një i dytë orgazma ....

Sido që të jetë, çështja është se nga një pjesë e parë kushtuar atij leximi reflektues dhe pavarësisht se ishte plot me një tension ekzistencial, tipik për Murakamin, ne tani kalojmë në një zhvillim më dinamik në sfond. Arsyetimi i komplotit të pikturës misterioze që lëviz dhe përndjek protagonistin në pjesën e parë tani kthehet drejt një destabilizimi shqetësues të trekëndëshit të përbërë midis piktorit të kanavacës, Menshiki, fqinjit në pension të protagonistit dhe vetë protagonistit.

Sepse Menshiki fton protagonistin dhe narratorin të pikturojë një vajzë që kalon para shtëpive të tyre çdo ditë në klasë. Gruaja e re, e quajtur Marie Akikawa, fillon të marrë jetën e saj të veçantë alternative në skicën e tipareve të saj të vjedhura çdo ditë. Derisa Marie zhduket dhe zbehja e saj lidhet papritur me kujtimin e një fantazie të lidhur nga Menshiki me narratorin, për një Alice të re të aftë për të arritur një dimension tjetër.

Kërkimi i Marie siguron një pikë pezullimi midis reales dhe joreales, midis arsyes, çmendurisë dhe përshtypjeve subjektive që shkojnë nga një ekstrem i të kuptuarit njerëzor në tjetrin dhe që arrijnë shpjegimet më të natyrshme në atë artistike.

Zbërthimi i historisë, i cili shpërthen pas një eksperience leximi të një ekstaze të ëndërruar, duket se na afron me një nga ato enigma të kërkuara gjithmonë nga shkrimtarët e mistereve të mëdha.

Vetëm këtë herë ka të bëjë më shumë me ndjesinë djegëse të një fshirjeje. Një efekt përfundimtar që përkëdhel të gjitha përgjigjet e mëdha të kërkuara nga një narrator pa emër. Një narrator në anonimitetin e të cilit ne më në fund kuptojmë qëllimin e mimikës totale.

Muzikë, vetëm muzikë

Ndoshta për të murakami orizi i Çmimi Nobel në LetërsiMe Pra, autori i madh japonez mund të jetë duke menduar të shkruajë për çfarëdo, për atë që i pëlqen më shumë, siç është rasti me këtë libër. Pa menduar për akademikët që gjithmonë duket se e harrojnë atë në momentin e fundit, si grupi i miqve që është lënë për një darkë ...

Sepse ajo që është e qartë është se përtej shijes së Stokholmit, Lexuesit e Murakami e adhurojnë atë kudo që të dërgohetMe Sepse librat e tij tingëllojnë gjithmonë si një paraqitje avangarde e ekuilibruar me ato shkëlqimet e virtytshme të narratorit ekzistencialist. Sot duhet të flasim për muzikën, asgjë më shumë dhe asgjë më pak.

Të gjithë e dinë që Haruki Murakami është i apasionuar pas muzikës moderne dhe xhazit, si dhe muzikës klasike. Ky pasion jo vetëm që e bëri atë të drejtojë një klub xhaz në rininë e tij, por të mbushë shumicën e romaneve dhe veprave të tij me referenca dhe përvoja muzikore. Me këtë rast, shkrimtari më i famshëm japonez në botë ndan me lexuesit e tij dëshirat, opinionet e tij dhe, mbi të gjitha, dëshirën e tij për të ditur për një art, muzikën, që bashkon miliona qenie njerëzore në të gjithë botën.

Për ta bërë këtë, gjatë dy viteve, Murakami dhe shoku i tij Seiji Ozawa, ish dirigjent i Orkestrës Simfonike të Bostonit, bënë këto biseda të lezetshme në lidhje me pjesët e njohura të Brahms dhe Beethoven, nga Bartok dhe Mahler, për dirigjentë të tillë si Leonard Bernstein dhe solistë të jashtëzakonshëm si Glenn Gould, në pjesë të dhomës dhe në opera.

Kështu, ndërsa dëgjon regjistrime dhe komenton interpretime të ndryshme, lexuesi ndjek besime dhe kuriozitete me lëng që do t'i infektojnë me entuziazmin dhe kënaqësinë e pafund të shijimit të muzikës me veshë të rinj.