Pas leximit të librit Gjashtëmbëdhjetë pemët e Somme, Larss Mytting Unë evokova pjesëmarrjen e të mëdhenjve Robert Graves në betejën që u zhvillua në atë rajon francez të Somme, ku vdiqën më shumë se një milion ushtarë dhe në të cilën vetë Graves ishte gati të largohej nga kjo botë pa shkruar kaq shumë romane të mëdhenj.
Fati është i tillë, mund të të shenjojë, por nuk mund të të shkatërrojë nëse ke një mision në pritje (ose kështu do të donim të mendonim në atë plan kaotik të ekzistencës sonë si qytetërim)
Dhe pikërisht për këtë, qytetërimet dinin dhe shkruan shumë për të mirën Robert GravesMe Të kapërcejë traumën e pjesëmarrjes së tij në Luftën e Parë Botërore dhe pasi iu drejtua letërsisë si një kurë e mundshme për barbarinë, ky autor gjeti arsye të mëdha në qytetërimet e lashta për të shkruar romane historike me rëndësi të madhe.
Historia më e largët lëviz midis mitologjisë dhe dëshmive të largëta të shkruara që përpiqen të përshtaten së bashku si një enigmë me një kuptim të caktuar.
Pastaj vjen letërsia, duke i përshtatur në mënyrë magjike të gjitha ato pjesë së bashku, duke marrë pjesë me imagjinatën dhe dokumentimin e skenave specifike të intrahistorive të supozuara të përshtatura me zakonet dhe zakonet e zbuluara të atyre netëve të kohës.
Padyshim një autor shumë i nevojshëm për të kuptuar atë që ndien dhe menduan paraardhësit tanë më të largët për një planet që ishte ende i panjohur në funksionimin e tij dhe gjigant në hapësirën e tij.
3 romanet më të mira të Robert Graves
Hyjnesha e bardhë
Në këtë roman të madh autori la një pjesë të madhe të gjurmës së tij, synimin e tij për të jetuar brenda historisë së tij, me atë rezultat të besueshmërisë së magjisë si mekanizmin përfundimtar të gjithçkaje.
Dhe në të njëjtën kohë tregon për një mendim përçarës mbi besimet e Historisë së parë Perëndimore, atë që lindi në Greqi me anë të mendimtarëve dhe shkencëtarëve të pacenuar. Graves na paraqet në këtë roman një rol të grave krejt të ndryshëm nga ai aktual. Para se figura e perëndive mitologjike dhe pasardhësit e tyre fetarë të merrnin figurën e burrit si përfaqësues të pothuajse çdo hyjni, gruaja mund të konsiderohej si një qenie që duhej adhuruar.
Një lloj matriarkati me siguri u përqëndrua në aftësinë për të gjeneruar jetë. Ajo që Graves na thotë në këtë roman hap një perspektivë të re mbi një botë që filloi si një matriarkat i vërtetë, ndoshta derisa Eva u bë njeriu i aftë për të kundërshtuar Zotin ...
Unë, Klaudio
Graves na fton të mendojmë se kemi në dorë një autobiografi të Klaudios. Propozim pretendues që nuk duket aq shumë kur zbulohet njohuria e madhe e një autori i cili duket se e ka gjetur atë autobiografi në ndonjë rrënim të largët romak.
Dhe, për të qenë i drejtë, Klaudio duhet t'i kishte shkruar të gjitha, jo vetëm aspektet zyrtare, por të gjitha llojet e pushtetit, si dhe veset që çdo shoqëri e përparuar mburret sapo të krijohet.
Përmes kësaj dëshmie të supozuar të Klaudios ne gjithashtu hyjmë në kohët e mëparshme të Kaligulës ose në jetën paralele të veçantë të gruas së tretë të Klaudios, Messalina shqetësuese. Krejt një histori magjepsëse e freskët për Romën perandorake, me tonin e një biografie rrëfyese ku ne i afrohemi çdo gjëje që rrotullohej rreth pushtetit ...
Qethja e Artë
Robert Graves na dha një këndvështrim të ri mbi mitologjinë greke në këtë roman. Njohuritë e tij të gjera për tregimet dhe personazhet e atyre ditëve e lejuan atë të rishkruante mitin e vjetër të Qethit të Artë përmes të cilit Jasoni dhe Argonautët u nisën në udhëtimin e tyre për të pushtuar dhe bashkë me të rikthimin e fronit të Thesalisë në duart e Jasonit.
Në këtë rishkrim ne gjithashtu i afrohemi shumë personazheve të tjerë të mëdhenj të asaj fantazie dërrmuese që është mitologjia greke me ngjyrime të universalitetit. Shoqëruam Herkulin, Orfeun, Kastorin dhe kaluam Detin e Zi.
Ne gĂ«zojmĂ« atĂ« idiosinkrazi tĂ« grekĂ«ve tĂ« parĂ«, e njĂ«jta qĂ« do tĂ« falsifikonte atĂ« qĂ« Ă«shtĂ« PerĂ«ndimi sot. Aventurat dhe qasja ndaj origjinĂ«s sonĂ«, njĂ« vepĂ«r shumĂ« interesante pĂ«r tâiu qasur mitologjisĂ« greke nga njĂ« prizĂ«m i ri, mĂ« i plotĂ« qĂ« pĂ«rzien atĂ« njerĂ«zore, hyjnore dhe hapĂ«sirĂ«n e gjysmĂ« perĂ«ndive ose heronjve.
