Kartat që shpërndajmë, nga Ramón Gallart

Një metaforë e suksesshme mes letrave në tavolinë dhe asaj që më në fund ka jeta. Mundësia dhe ajo që secili propozon ka hyrë në lojën e jetës. Të bësh bllof mund të jetë lëvizja më e suksesshme, por është gjithmonë mirë të jesh në gjendje të mashtrosh, për sa kohë që ata nuk janë të vetmuar.

Në rastin e Hugo, gjëja e tij është të rrisë gjithmonë ofertën dhe madje të thyejë kuvertën nëse është e nevojshme. Sepse në atë të kërkimit të partnerit më të mirë me të cilin mund të synojmë drejt suksesit në fund të lojës, protagonisti ynë mund të nxjerrë letra nga mëngët për t'i shpëtuar një loje monotone kur dikush thjesht hedh letrat për t'i hedhur.

Dhe nuk ka të bëjë vetëm me dashurinë për çiftet. Në këtë roman, të gjitha takimet janë çifte nga pasionet e lindura, nga miqësia ose nga rastësia më e plotë. Dhe autori përfiton nga kjo për të zhveshur shpirtin e personazheve të tij me një aluzion të realizmit magjik. Nuk ka asnjë pretendim, histrionikë apo veprim të tepruar. Vetëm angazhimi i autorit për t'i dhënë gjithë jetën atyre që na shoqërojnë në rrugëtimin e ekzistencës së tyre. Dhe kjo arrihet sikur ta kemi njohur secilin personazh nga një jetë tjetër. Sepse natyrshmëria në këtë roman është si një dhuratë drejt ndjeshmërisë së menjëhershme.

Pa dyshim, personazhet në këtë komplot ndërveprojnë me një ndjesi magjike vërtetësie dhe afërsie që na predispozon të jetojmë aventurat më intensive. Sepse pak nga pak historia përparon drejt ngatërresave të të gjitha llojeve. Rastësia, letrat që luajnë dhe guximi i secilit lojtar për të nisur porosinë e tij ose për të falsifikuar pokerin e tyre.

Dhe në to, roli i Hugos shërben si një justifikim biografik. Gjithçka sillet rreth një Hugo që jeton një mijë e një aventura të përditshme të hutlerit më klasik në letërsi. Një djalosh herë pas here me ndezjet e tij të heroit (duke e përcaktuar heroin si këdo që thjesht bën atë që mundet) por edhe me mjerimet e tij mes evokimeve nihiliste. Karakterizimi i Hugos ka gjithçka për t'u përshtatur me kontradiktat e çdo djali të një fqinji.

Komploti po merr formë si një ciklon gati për të kapur Hugo. Personazhe si Cris ose Manolo po i japin mbështetje një evolucioni të vrullshëm të ngjarjeve që i vendosin mbi humnera të padyshimta kur historia fillon. Rezultati është një shpërthim, një realitet i ngarkuar me dinamit në themelet e tij dhe që përfundon duke shpërthyer, nga njëra anë, ndërkohë që shpërthen nga brenda një personazh si Hugo që luajti letrat në maksimum. Për mirë apo për keq.

Tani mund ta blini romanin "Kartat që na prekin", nga Ramón Gallart, këtu:

Kartat që marrim
vlerësoni postimin

Lini një koment

Kjo faqe përdor Akismet për të reduktuar spamin. Mësoni se si përpunohen të dhënat tuaja të komenteve.