Pak shëtitje janë të afta të transmetojnë emocione aq të prekshme sa ajo ecja e mençur e Tim Robbins. Pa dyshim një nga aktorët që ka bërë më së miri të tijën, atë të gjuhës joverbale të aplikuar në artin skenik. Një heshtje e Tim Robbins e shoqëruar me lëvizje të përshtatshme mund të thotë më shumë se performanca më historike e shumë aktorëve të tjerë.
Nëse ka një lëndë në artin dramatik ku studiohet mënyra e komunikimit me gjestin e plotë të trupit, Tim Robbins do të jepte masterin më të kërkuar.
Por Tim Robbins tregon gjithashtu gjithçka tjetër. Ndoshta jo në një mënyrë kaq të qartë, por me atë aftësi të padyshimtë për ndjeshmëri me secilin nga personazhet e tij. Lloji i shikimit të sjellshëm që mund të errësohet për të na paraqitur ferr të brendshëm të padyshimtë. Personazhi që na bën të harrojmë menjëherë aktorin. Pa dyshim një nga të mëdhenjtë aktualë.
3 filmat më të rekomanduar të Tim Robbins
Burg i përjetshëm
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Nuk është e lehtë të marrësh të njëjtën gjë Morgan Freeman bëhet një personazh absolut i krahasimit në një komplot. Natyrisht, si tregimtar, historia e Freeman ka edhe një bukuri magjepsëse. Por duke parë skenën përtej zërit, Robbins ngrihet në kulmin e aktrimit në këtë film.
Komploti luan në favor të tij, natyrisht, sepse kjo vepër që lindi nga një roman i shkurtër nga Stephen King, brenda vëllimit të saj në katër stinët, ka të gjithë përbërësit për të na magnetizuar në substancë dhe formë. Një lloj hakmarrjeje ose më mirë drejtësi poetike shfaqet teksa historia përparon. Por as që mund të dyshonim se ku do të shpërthejë çështja derisa të bëjmë diçka mjeshtërore.
Prekja melankolike e njeriut të dëshpëruar nga rrethanat. Ajo pikë introspeksioni që përshtatet në mënyrë të përkryer me të ardhmen e personazhit të Robbins, të burgosurit Andy Dufresne, në prag të fundosjes më të keqe dhe më në fund duke arritur lavdinë e plotë ose të paktën, një lloj zëvendësimi për të kaluarën dhe fatkeqësinë e tij.
Një film i ngarkuar me skena mitike në burg. Një fjongo
Paltrow shkoi nga dëshira për mua që kisha kaluar disa vite si studente në Spanjë, për të më lënë një përshtypje shumë më të keqe në një program të kohëve të fundit ku ajo tregoi rezidencën e saj me një banjë në vend të një depoje. Gjërat për paragjykimet e kota ndaj personazheve aq të ekspozuar si aktorë.
Lumi mistik
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Rendi mes këtyre dy filmave mund të ndryshojë. Por jam i sigurt se 99% e kritikëve të filmit që takojmë do të vendosin njërën ose tjetrën, lart ose poshtë pa dallim. Sepse Perpetual Chain dhe Mystic River janë dy vepra të ndyra të artit të kinemasë. Dhe në një masë të madhe është falë Tim Robbins më shumë në hije nga rrethanat, keqardhjet, e shkuara e papajtueshme me shpirtin...
Gjithmonë kam menduar se regjia e këtij filmi brutal, Clint Eastwood ai nuk dinte të gjente fundin më të mirë kur i ndodhi mu nën hundë. Momenti në të cilin Jimmy Markum (Sean Penn) ngrihet nga trotuari, herët në mëngjes dhe me derdhjen e fundit të alkoolit që i kalon para hangoverit, bën disa hapa dhe tregon drejt rrugës ku u largua miku i vjetër i fëmijërisë, Dave ( Tim Robbins) deri në dënimin e tij… Ky ishte fundi më elegant i filmit dhe sigurisht një nga përfundimet më të rrumbullakëta të parë ndonjëherë!
Pak më tutje pas tij shohim Sean Devine (Kevin Bacon) dhe së bashku mund të kishin qëndruar për një heshtje që mund të zgjaste për minuta. Sepse në atë mungesë të çuditshme të mikut të tretë, Dejvit, që nga dita kur ujqërit e morën në atë makinë deri në të gjitha vitet që ai tërhoqi zvarrë më pas, është gjithçka që mjegullon ekzistencën e tre fëmijëve të dikurshëm.
Një rreth i pashmangshëm në mënyrë që fati të përsëritet në evolucionin e tij ciklik. Që i gjithë ky mesazh të arrijë tek ne pa e bërë të qartë, në asnjë moment marrëzitë e Sean Penn-it nuk kanë të bëjnë shumë me të. Të tre bëjnë shkëlqyeshëm, por veçanërisht Robbins si një njeri i traumatizuar që në fëmijëri.
Lufta e Botëve
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Duke kërkuar për atë film që është pak varg i lirë në filmografinë e Tim Robbins, më kujtohet ky film i drejtuar nga Tom Cruise, por i çuar në një nivel tjetër me shfaqjen e një Tim Robbins që bën apokalipsin që vjen nga e tij.vend i fshehur ne bodrumin e shtepise se tij.
Në fakt, nuk e di se sa kohë merr Robbins në film... E megjithatë, performanca e tij i jep filmit prekjen më të afërt me fatalitetin e një pushtimi alienësh. Besueshmëri edhe përballë fantazisë më të errët. Një substancë dhe një mullëze që vetëm ai mund ta arrinte duke filluar si aktor i tretë apo i katërt...
Ray Ferrier (Tom Cruise) është një dok i divorcuar që jeton vetëm dhe lë shumë për të dëshiruar si baba. Një fundjavë, ish-gruaja e Ray-t dhe bashkëshorti i saj i ri lënë në krye dy fëmijët e tyre, adoleshentin Robbie (Justin Chatwin) dhe motrën e tij të vogël Rachel (Dakota Fanning). Po atë ditë, ndodh një stuhi e çuditshme dhe e dhunshme dritash, e cila rezulton të jetë një sulm nga një specie aliene robotike që është në kërkim të njerëzve.
Filmi tregon për betejën e jashtëzakonshme të njerëzimit kundër një pushtimi alienësh, parë përmes syve të familjes amerikane. Ashtu si pjesa tjetër e njerëzimit, pas fillimit të pushtimit, familja detyrohet të strehohet nga alienët, qeniet e pandalshme që kanë mburoja që i bëjnë të pathyeshme ndaj metodave njerëzore të shkatërrimit.
I frymëzuar nga puna e HG Wells, ky film është një klasik mbarëbotëror dhe një nga shtyllat e fantashkencës siç e njohim ne sot.