Më i miri (dhe gjithashtu më i keqi) i Russell Crowe

Epo, Russell Crowe përdor shumë vrenjtje si burim për shumë nga skenat e tij. Dhe duket se është braktisur fizikisht vitet e fundit (ose të paktën kështu thuhet përballë asaj që mund të jetë ndonjë problem tjetër apo edhe kërkesat e skenarit). Por nuk mund të mohohet se Crowe e ka atë diçka që transmeton. Sepse pa qenë njeri drejtues i kanuneve apoloniane, ai ka qenë gjithmonë ai aktori që ka mahnitur shikuesit e gjerë.

Diçka si një rrugë e mesme midis karizmës së Sean Penn dhe apeli i Richard Gere. Ja ku shkon Crowe në filmografinë e tij të gjerë. Role të suksesshme, vullnetarisht ose jo, për të mos iu përmbajtur një stereotipi dhe për t'iu afruar asaj ideje të një aktori total, të aftë për të vrenjtur në çdo komplot. Ndoshta ky është truku për të na bindur për aftësitë e tij në aktrim dhe besimin se ai ka sukses.

Më shumë se 30 vjet mendojnë për një karrierë me pak ulje dhe ngritje. Interpretime të të gjitha llojeve që e çojnë në majat e Hollivudit. Nuk mund të kërkoni më shumë nga ky përkthyes nga Zelanda e Re, i cili nuk mund të konsiderohet kurrë i përfunduar. Sepse edhe pse ai nuk është më i riu, apo djaloshi interesant i moshës së mesme, në këtë pikë ai mund të luajë të gjitha llojet e roleve në mënyrë që çdo film të marrë fluturime më të mëdha.

3 filmat më të rekomanduar të Russell Crowe

Një mendje e mahnitshme

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Shikoni, zakonisht nuk më pëlqejnë veprat biografike ku betejat personale zbardhen ose rrethanat dhe vendimet e secilit zmadhohen në nivelin epik. Por në këtë rast, ajo që ndodhi me matematikanin John Forbes Nash është një histori tjetër. Sepse filmi na ofron dy vizione shumë të ndryshme. Nga njëra anë, ekziston shikimi i dikujt që nuk e njihte Nash-in dhe për këtë arsye as nuk mund ta imagjinojë atë që po vjen. Nga ana tjetër kemi nga ata që tashmë e njihnin jetën dhe veprën e Nashit dhe që, për rrjedhojë, ishin paralajmëruar tashmë...

Unë isha një nga ata që nuk kisha asnjë ide për matematikanin e njohur. Kështu që zbulova një komplot magjepsës në të cilin Russell po na prezantonte me një plan qeveritar të spiunazhit dhe kundërspiunazhit, të lëvizjeve të fshehta për të shmangur luftërat e ftohta dhe të tjera hyrje-dalje nën diplomacinë zyrtare.

Derisa gjithçka të shpërthejë në fytyrë... Në një farë mënyre ky film ka një prekje të Shutter Island, vetëm jo aq të errët. Natyrisht, ka të bëjë edhe me faktin se profili jetik i Nash-it më në fund duhet të shkëlqejë në atë anë pozitiviste të jetës.

Edhe pse një pikë e njerëzimit e bërë në Crowe gjithashtu ndërhyn. Një interpretim shqetësues në shumë momente, por në fund të fundit pajtues me botën në të cilën jetojmë kur fantazmat i vizitojnë të gjithë...

Gladiator

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Mirë, po, është një blockbuster. Por kjo është edhe ajo që ka të bëjë me kinemanë. Nëse keni një histori të mirë për të treguar, midis kronikës historike dhe trillimit, është më mirë të përdorni burime për të mbushur skenat e romakëve dhe cirkëve të mëdhenj sesa të mos qëndroni në një stërvitje të kotë...

Eposi ishte i përsosur për Russell-in, i mbyllur në atë urrejtje të ndezur, në atë etje për hakmarrje të justifikuar, plot fisnikëri dhe nevojë përballë së keqes. Të gjithë e kemi parë këtë film e megjithatë vazhdojmë ta shohim kur të “kaditet” në ndonjë televizion të përgjithshëm. Dueli mes Crowe dhe Phoenix është antologjik. Ne marrim më shumë se pakënaqësi ndaj Cezarit dhe e adhurojmë atë shpirt të Krout që kthehet në shtëpi si i pezulluar mes grurit të shkëlqyer në rrugën për në Emerita Augusta e tij...

hirushja-njeri

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Filmat e boksit na sjellin gjithmonë më pranë asaj dikotomie mes lavdisë dhe ferrit, të stereotipizuar me besueshmëri absolute në botën e boksit. Për t'iu afruar peshës së James J. Braddok, Russell duhej të kishte atë fizikun e boksierëve të dikurshëm. Çështja mbyllet me atë gjestin melankolik të dikujt që çan fytyrën në ring, duke u përballur mbi të gjitha ato disfata të mëparshme që i çuan në dymbëdhjetë litarë.

Crowe dhe vrenjtja e tij, e bëjnë jetën e boksierit qasjen perfekte ndaj një epoke shumë të veçantë të boksit midis viteve njëzet dhe tridhjetë, me një Shtetet e Bashkuara të zhytur në mjerim...

James J. Braddock vuan efektet e krizës së 29 të quajtur Depresion i madh, pasi ka qenë një boksier profesionist dhe ka humbur të gjithë pasurinë e tij në investime të këqija. Ai punon si bregu i gjatë në port dhe familja e tij jeton e mbipopulluar në mjerim. Menaxheri i tij beson tek ai dhe e inkurajon që të provojë sërish fatin në boks, pavarësisht se nuk është më i ri. Braddock mposht shumë rivalë duke treguar këmbëngulje, guxim por jo shumë teknikë në fillim.

Gruaja e tij kundërshton boksin dhe debaton me menaxherin e tij; por në fund, e nxitur nga mjerimi, ajo pranon të ekspozojë burrin e saj. Pas kësaj, ai merr një shans të dytë në të cilin do të duhet të përballet për titullin kundër Maks Baer, një boksier brutal që ka vrarë dy kundërshtarë me dorën e djathtë të fuqishme në ring. Lufta është planifikuar për 15 raunde dhe njerëzit vënë bast 9 me 5 për Max Baer. Braddock i reziston jashtëzakonisht artilerisë së rëndë pugiliste të Baer dhe ndjen në kokë dorën e djathtë të fuqishme dhe shkatërruese të kundërshtarit të tij.

Filmat më të keq të Russell Crowe

E egër

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Nuk dua të jem mizor... Por pasi pashë këtë film më duket se përkeqësimi fizik i Russel Crowe shkon paralelisht me humbjen e aftësive të tij në aktrim.

Ia vlen që psikopati në timon të SUV-së të mund të përshtatej që në fillim me atë pamje midis maces dhe të padepërtueshme që Russell ka mbajtur gjithmonë. Por gjëja humbet gazin teksa e shohim duke tërhequr mbytet nëpër rrugët e New Orleans.

Gjithçka është shumë kapriçioze. Ia vlen qe djali eshte aty dhe protagonisti po i cenon pak moralin. Por pa rrënjët e një kauze më të madhe, një trivialitet i tillë nuk justifikohet edhe nëse ju shitet si shprehës i dhunës së lirë që na rrethon.

Dhe pastaj është vetë performanca. Nga ana e saj, ajo ende ju lë. Por gjëja e Russelit është diçka e papërshkrueshme. Riktus i padepërtueshëm deri në atë pikë sa nuk sheh një sfond të psikopatisë së tij. Sepse ia vlen që të këqijtë duhet të jenë të këqij nga errësira e nxënësve të tyre. Por duhet të ketë gjithmonë diçka tjetër që na lidh.

Duke marrë gjithçka përpara, të vetmet momente që mund të lidhen me të mund të jenë ato që Russell zë duke folur me një mik të viktimës së tij në një kafene. Sepse aty përtypet tragjedia. Në ato momente po, tensioni vërshon sikur të ishte puna e Tarantinos, por pak tjetër...

5 / 5 - (15 vota)

2 komente për "Më i miri (dhe gjithashtu më i keqi) i Russell Crowe"

Lini një koment

Kjo faqe përdor Akismet për të reduktuar spamin. Mësoni se si përpunohen të dhënat tuaja të komenteve.