3 filmat më të mirë të Clint Eastwood

Siç do të thoshte vetë Klinti në filmin “The Rookie”, opinionet janë si gomarë; Pra, të gjithë kanë një. Dhe duke përfituar nga fakti se edhe unë kam një byth të lirë për të dhënë mendimin tim, jam këtu me 3 filmat më të mirë të Eastwood.

Natyrisht, duke marrë parasysh performancën e Eastwood si para dhe pas kamerës, çështja dyfishohet dhe ne do të përfundojmë duke zgjedhur 6 filma: Filmat më të mirë të Clint Eastwood si regjisor dhe Filmat më të rekomanduar të Clint Eastwood si aktor.

Dhe kjo pavarësisht se u përball me situatën dikotomike të gjetjes së Klintit nga të dyja palët në raste të ndryshme. Sepse regjia e filmave nuk është një profesion i kohëve të fundit. Që në fillim të viteve 70, Eastwood drejtonte filma, megjithëse përhapja e njohjes së tij si aktor e errësoi këtë detyrë.

Aktualisht, tashmë me një trashëgimi kinematografike të klasit të parë, çështja meriton një vizion të dyfishtë në simetritë magjepsëse në të dyja anët e kamerave që xhirojnë secilën skenë. Mund ta gjejmë veten përpara paradigmës së rishpikjes krijuese dhe artistike. Sepse pak aktorë janë aq të pëllumbave që në fillim sa Eastwood në rolin e djalit të ashpër. Sjellja e tij serioze dhe fytyra e papranueshme nxitën një magnetizëm të çuditshëm në rolet e tij si një njeri i ngurtësuar nga shkretëtirat e Perëndimit të Largët. E njëjta gjë ishte e vërtetë kur filluam ta shihnim atë si policin më të frikshëm në San Francisko ose Nju Jork. Më pas erdhi një nga transformimet më magjepsëse në historinë e kinemasë. Rroftë Clint Eastwood...

3 filmat më të rekomanduar të Clint Eastwood si aktor

Gran Torino

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Një film që ka diçka si një autobiografi të pamundur dhe në të njëjtën kohë të realizueshme. Sepse Walt Kowalski është pensionisti kryesor i Yankee. Një mashkull alfa i rënë që kënaqet duke lëpirë plagët e vjetra. Një amerikan që në një jetë tjetër ishte Dirty Harry, ose një veteran i Vietnamit, Afganistanit apo Koresë dhe madje një Clint Eastwood i kthyer pothuajse nga gjithçka.

Karakteri i padepërtueshëm jepet nga mosha, dështimet, xhingoizmi i zhgënjyer me një xhaxha Sam që injoron pleqtë që ndihmuan në mbajtjen e flamurit të Yjeve dhe Shiritave. Por ju gjithmonë i përkisni fraksionit të tyre pavarësisht humbjeve dhe zhgënjimeve. Përndryshe asgjë që është përjetuar nuk do të kishte kuptim kur të ketë vetëm pak vite për të jetuar.

Derisa diçka ndodh kur Kowalski takon të riun Thao Vang Lor gati për të vjedhur Gran Torino-n e tij. Një pikë kthese shqetësuese duke arritur gjithashtu një sëmundje fillestare të plakut që përfundon duke detyruar gjithçka të nxitojë në mënyrë të pashmangshme.

Million Dollar Baby

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Është ajo që ka një shkathtësi të tillë. Po flasim për një film që me siguri do të ishte ndër më të mirët e çdo regjisori. Në radhë të parë sepse erdhi për të thyer tema seksiste dhe në radhë të dytë sepse arriti të arrinte në atë pikë emocionale që i bën filmat një argëtim me një gjurmë transcendence, mësimi, stimulimi.

Pasi ka stërvitur dhe përfaqësuar luftëtarët më të mirë, Frankie Dunn (Eastwood) drejton një palestër me ndihmën e Scrap (Freeman), një ish-boksier që është edhe shoku i tij i vetëm. Frenki është një njeri i vetmuar dhe i zymtë, i cili është strehuar në fe për vite me radhë, duke kërkuar një shpengim që nuk vjen. Një ditë, Maggie Fitzgerald (Swank) hyn në palestrën e tij, një vajzë e vullnetshme që dëshiron të boksojë dhe që është e gatshme të luftojë fort për ta arritur atë. Frankie e refuzon atë duke pretenduar se ai nuk stërvit vajza dhe se, përveç kësaj, ai është shumë i vjetër. Por Megi nuk dorëzohet dhe vret veten çdo ditë në palestër, me mbështetjen e vetme të Scrap.

Urat e Madisonit

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Pa qenë një nga të preferuarit e mi, e kuptoj që duhet shpëtuar si një nga filmat e mëdhenj me Eastwood si protagonist. Më është dashur të flas me fansat e këtij filmi për ta ngritur në podium përpara klasikëve të Eastwood-it (po, i kam pirë të gjithë siç do të shihet më në fund, për të qëndruar me filmat e viteve '90). Puna është se kujtimi i gjallë i kaq shumë skenave të rrëfyer edhe sot nga këta filmdashës, më detyron ta vë në dukje në këtë sirtar të fundit të podiumit.

Në Madison County, Françeska është një amvise me një jetë monotone. Ajo jeton me burrin e saj në një fermë dhe e kalon gjithë kohën e lirë duke bërë punët e shtëpisë. Një ditë ai merr një vizitë nga Roberti, një fotograf që punon për National Geographic dhe që ka ardhur në zonë për të bërë një raport të urave të famshme të mbuluara në rajon. Françeska e strehon atë dhe, së shpejti, ata fillojnë të ndajnë momentet e bashkëpunimit. Me historitë që i tregon Roberti i pashëm, i hapet një botë krejt e re. Pak nga pak, pasioni lind mes tyre dhe Françeska do t'i duhet të zgjedhë midis rutinës së saj të mërzitshme dhe dëshirës së saj të sapogjetur për Robertin.

3 filmat më të rekomanduar të Clint Eastwood si regjisor

Lumi mistik

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Mund të mendoni se ky është si futbolli dhe se gjithmonë fitoni me më të mirët. Por nuk janë të pakta rastet që ribashkimi i yjeve përfundon në dështime të famshme. Me këtë rast Sean Penn, Tim Robbins dhe Kevin Bacon luajtën të gjithë së bashku me atë koordinim dhe simbiozë që vetëm menaxhmenti mund të arrijë. Një film që trajton atë nocion të fëmijërisë si thelbin e asaj që jemi, me shumën e ngjarjeve që mund të ndryshojnë gjithçka. Me fat ose dënim për shkak të një vendimi të pafajshëm që rimendon udhëtimin e jetës sonë.

Jimmy Markum (Sean Penn), Dave Boyle (Tim Robbins) dhe Sean Devine (Kevin Bacon) janë rritur së bashku në rrugët e Bostonit. Të tre prej kohësh kanë një marrëdhënie të shkëlqyer, kryesisht për faktin se kanë krijuar një lidhje shumë të veçantë për shkak të eksperiencave të shumta që kanë ndarë së bashku. Gjithçka tregonte se asgjë nuk do të ndryshonte rrjedhën e miqësisë së tyre në asnjë rrethanë, veçanërisht duke marrë parasysh përkushtimin dhe përkushtimin që grupi bën vazhdimisht në mënyrë që gjërat të vazhdojnë të ecin si në fillim.

Situata është e ndërlikuar kur Dave rrëmbehet nga një i huaj para syve të shokëve të tij, një çështje që do të shënojë ndjeshëm rrjedhën e ngjarjeve gjatë pjesës tjetër të komplotit. Bashkëfajësia e tij rinore nuk i reziston një testiture të tillë dhe rrugët e tyre përfundojnë duke u ndarë përfundimisht, pa qenë në gjendje askush ta korrigjojë apo të bëjë asgjë për të.

Ngjarjet që ata besonin se ishin varrosur do të dalin sërish në dritë kur vajza e Jimmy-t të vritet dhe Dave të bëhet i dyshuari kryesor.

Përtej jetës

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Një film në të cilin regjia shkëlqen shumë. Sepse zhvillimi i komplotit po lëviz duke treguar për një bashkim të padyshimtë. Por pikërisht nga ajo ndjesi përparimesh paralele që më në fund takohen me magjinë e tangjenciales, na paraqitet magjia e rastësive dhe e fatit. Diçka që është shumë në harmoni me zhvillimin e një komploti shqetësues, fantastik dhe gjithashtu dramatik.

Matt Damon luan një nga rolet e tij më të mira. Unë vërtet e konsideroj kështu për një aktor që ndonjëherë i shoh tegelat, sepse nuk jam në gjendje të vlerësoj ndryshueshmërinë e regjistrave. Ndoshta kjo është arsyeja pse në këtë film toni i tij i ulët i përshtatet më mirë një mediumi të turpshëm siç i ka hije protagonistit. Dhe ndoshta kjo është edhe arsyeja pse Clint Eastwood e zgjodhi atë, i cili është një qen i vjetër kur bëhet fjalë për të ditur se cila fytyrë i përshtatet më mirë në varësi të cilit rol.

Secili protagonist i tre temave sjell aspekte të ndryshme në histori. Unë kam mbetur me fëmijët binjakë mbi të cilët pritet një përfundim fatal që i ndan përgjithmonë. Djem që ju arrijnë me atë emocion që fjalët nuk mund ta arrijnë. Marie, prezantuesja televizive, e cila gjithashtu i afrohet vdekjes në një mënyrë kaq intensive, saqë duket se i ka shpëtuar padrejtësisht kthetrave të saj, e jep atë pikë mes fantastikes dhe transcendencës. Ata bashkohen të gjithë në George (Damon). Sepse vetëm ai mund t'u japë atyre një përgjigje të plotë ose, ndoshta, sepse gjithçka ishte e paracaktuar të zhvillohej në këtë mënyrë. Momente magjepsëse, emocionale e zhdërvjellin të gjithë zhvillimin e filmit për të përfunduar në një katarsis shpirtëror përfundimtar.

Një botë perfekte

E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:

Pak para se Kevin Costner të mbytej në botën e tij të ujit, miku i tij Clint pretendoi që ai të luante në një film rrugor me destinacionin e vetëm të mundshëm të shënuar në një hartë të vjetër rrugore: dënimin. Vetëm shpirti më i torturuar mund të rizbulojë jetën në sytë e një fëmije, aq më tepër në një nga ato udhëtimet e improvizuara drejt askund (askund tjetër përveç humbjes) ...

Ka momente në film kur do të shisje shpirtin, në mënyrë që çfarëdo personazhi i Kevin Costner që ka në pritje të falet. Sepse në afërsi të këtij protagonisti qëndron thelbi i çdo ndjesie humbjeje që shoqëria e sotme mund të na ofrojë në një masë më të vogël, por me të njëjtën ndjenjë tjetërsuese...

Teksas, 1963. Butch Haynes (Kevin Costner) është një vrasës i rrezikshëm dhe inteligjent, i cili është arratisur nga burgu në shoqërinë e një të burgosuri tjetër. Gjatë arratisjes, të dy detyrohen të marrin peng të riun Philip (TJ Lowther), një djalë tetë vjeçar që jeton me nënën e tij të përkushtuar, Dëshmitaren e Jehovait, dhe dy motrat e tij. Ranger Red Garnett (Clint Eastwood) dhe një kriminologe (Laura Dern) do të shkojnë në gjurmët e të arratisurve, ndërsa rrëmbimi merr gjithnjë e më shumë karakterin e një aventure për djalin.

5 / 5 - (18 vota)

6 komente për "3 filmat më të mirë të Clint Eastwood"

Lini një koment

Kjo faqe përdor Akismet për të reduktuar spamin. Mësoni se si përpunohen të dhënat tuaja të komenteve.