La Filmografia e Álex de la Iglesia Ai e shoqëroi brezin tim në atë rini kur kërkon shkelje, krijim alternativ e deri në humor të zi. Ardhja e çdo filmi të ri nga ky regjisor u prit me atë shije për habi, mosmarrëveshje, madje edhe ashpërsi.
Gjithçka brenda një filmi indie që, në rast se bën shumë zhurmë dhe bëhet me komplot dhe cilësi të mjaftueshme artistike, përfundon duke sulmuar anën më të njohur. Për të siguruar kështu një freski gjithmonë të nevojshme ndër krijimet më tradicionale. Më kujtohen kasetat e mëdha të atyre ditëve si "Mutant Action" ose "Perdita Durango" ose "800 plumba" ... Ndërsa Almodovar Ai ndezi dritat për të shpërthyer mes dritave dhe psikedelisë, Álex de la Iglesia i fiku përsëri.
Kështu erdhën më vonë filmat e rinj me një buxhet më të madh që vazhduan të ruanin atë dashuri për përdhosjen e kanuneve të një imagjinate të hapur. Humor i zi, suspens, prekje fantazie dhe një ambient që duket se parodizon gotikun, duke e bërë më të afërt, si në shapka. Një prezantim i zymtë, por me vizione më prozaike që ngjallin të qeshura apo shqetësime, në varësi të momentit.
Por Alex de la Iglesia gjithashtu heton, përmes humorit, argumentet me një prekje acidike dhe kritike. E kam fjalën për vepra si “Crimen Ferpecto” apo “Shkëndija e jetës”. Çështja është të rishpikni zhanret në mënyrë që të mos lini askënd indiferent. Çdo film i ri është ajo aventurë në të cilën gjurmët e tij mund të njihen gjithmonë, por pa qenë në gjendje të parashikojnë asgjë rreth zhvillimit dhe përfundimit të komploteve të tij.
3 filmat më të rekomanduar të Alex de la Iglesia
Dita e Bishës
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Më shumë se pavarësisht nga kritikët dhe ndoshta edhe vetë Alex de la Iglesia, filmi i tij i mrekullueshëm par excellence është ky prodhim i vendosur në muzikën e Def Con Dos. Një mjedis historik mes tradicionales dhe terrorit; një parodi e filmave të frikshëm të stolisur me zhvillim të shpejtë. Një vepër kulti e kundërkulturës së një epoke dhe në shtrirje të çdo epoke.
Të qeshura pa pushim me ata personazhet e Santiago Segura dhe të ndjerit Álex Angulo, shoqëruar nga një nga mikrokozmoset më magjepsëse të personazheve të sjellë nga ferret më të thella dhe lagjet më të ndyra. Personazhe tashmë të torturuar mjaftueshëm nga realiteti, por tashmë të shënuar edhe nga profeci që i shndërrojnë në roje të ferrit.
Madridi u formua si sinteza e Sodomës dhe Gomorrës. Një qytet që do të shkatërrohet nga një prift i varfër me zjarr dhe squfur nëse është e nevojshme. Sepse në shtratin e saj të kalbur do të lindë krijesa e pritur nga vetë Satani për të zhytur gjithë botën në errësirë.
Acidi lisergjik i mirë për t'u futur në aventurë dhe në mjedisin më shurup të Krishtlindjeve për ta bërë atë të shpërthejë në një mijë pjesë nga kontrastet më të pamëshirshme dhe lënduese.
KOMUNITETI
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Ligji i pronësisë horizontale do të thotë çfarë të dojë. Por ajo që ndodh në komunitete është e mbushur me vrasje të mundshme të pavullnetshme ose vrasje të paramenduara mirë. Sepse dikush duhet të dëshirojë të propozojë një përmirësim në mënyrë që kushdo që nuk dëshiron të mendojë nëse do ta shtyjë atë nga shkallët kur ato përkojnë duke ulur plehrat.
Një hiperbolë fantastike në komunitetet e lagjes. Álex de la Iglesia vendosi synimin e tij në këtë skenar të bashkëjetesës qytetare të detyrueshme për të përfunduar duke shkatërruar gjithçka me komplementin më bindës: paratë. Sepse pothuajse të gjithë fqinjët pranojnë të mbajnë makaronat në një zbulim të padyshimtë në apartamentin për shitje të një gjyshi të sapo ndjerë.
Shitësja në fjalë (e shkëlqyeshme Carmen maura) u premtohen shumë të lumtur me 300 milionë pesetillat që është në banesën e ndyrë që duhet të shesë për të përmbushur objektivat e tij në pronat e paluajtshme. Veç se paratë kanë aromën e tyre edhe për qentë e gjuetisë që jetojnë brenda atyre mureve të komunitetit. Dhe kush tjetër që më së paku ka një nofull të mirë për të hedhur në jugular në kërkim të gjakut të ngrohtë të gjahut të tyre ...
Lokali
E DISPONUESHME NË NDONJË NGA KËTO PLATFORMA:Klaustrofobik si ai Cabina de Antonio Mercero. Vetëm këtu çështja nuk është një soliloku, por një këngë korale e personaliteteve të liga. Diçka si ata filmat e personazheve të mbyllur në një shtëpi me një të vdekur në tavolinë.
Por sigurisht, duke qenë Álex de la Iglesia që drejton shfaqjen, çështja është e rrallë për të nxjerrë në pah më të keqen dhe më të keqen (po, më të keqen dhe më të keqen) e secilit prej personazheve të ndryshëm. Askush nuk mund të largohet nga ai lokal që i ka sjellë atje siç munden vetëm forcat centripetale më të padyshuara. Pak nga pak ngatërresa po fundoset mes personazheve, duke nxirë gjithçka. Sepse të gjithë ata e kanë këtë faj në pritje, arsyen që i ka çuar atje si mëkatarë përballë torturës së fundit...
1 koment në “3 filmat më të mirë nga Álex de la Iglesia”