Shkruani për dashurinë ka në Aki shimazaki një konsideratë unike, vezullime ekzistencialiste që variojnë nga zbrazëtia e mungesës së dashurisë deri te pranvera e pashtershme paradoksale e pasionit të ndërsjellë. Ujëra që rrjedhin paralel dhe që zgjojnë nga askund të njëjtën ndjesi sapo kullohet pija e fundit.
Midis mangësive, inatit apo plotësisë, ne kuptojmë se, në të vërtetë, dashuria është motori i vetëm që lëviz botën. Sepse urrejtja vetëm shkatërron. Dhe edhe dhimbja e hidhur e dashurisë zgjon ato nota melankolike të pavdekësisë së shtirur nga nevoja për puthjen e pafund. Kujtesa është përgjegjëse për të mbushur gjithçka së bashku dhe për të vendosur titrat në kujtimet e dashurisë epike. Pa kujtesë, dashuria mund të zbehet ose, pse jo, të zgjojë zgjuarsinë drejt pushtimeve të padyshimta.
Në një qytet të vogël japonez, çifti i martuar i Tetsuo dhe Fujiko Niré jetojnë të qetë në një rezidencë në kopshtet e së cilës këndojnë të gjitha llojet e cikadave. Ata tani janë gjyshërit dhe ata u transferuan atje kur ajo, Fujiko, filloi të shfaqte simptoma të Alzheimerit. Dhe një mëngjes, kur u ngrit, Fujiko, i habitur, nuk e njeh Tetsuon, burrin e saj.
Falë një ndihme të improvizuar, Fujiko qetësohet: një infermiere në rezidencë i thotë se Tetsuo është i dashuri i saj, i fejuari që, sipas traditës së lashtë japoneze, ajo e ka takuar falë një takimi, një mjau. Që nga ai moment, Tetsuo jo vetëm që do të përballet me situata që do ta shqetësojnë, por mbi të gjitha do të duhet të vendosë nëse dëshiron të bëhet i dashuri i gruas së tij për dekada. Sepse surprizat sapo kanë filluar.
Tani mund ta blini romanin “Hëna e Plotë”, të autorit Aki Shimazaki, këtu:
