Në të njëjtën mënyrë që paraqitja e gjyqtarëve të futbollit me dy mbiemra jep një autoritet që nuk e di Gjinia e zezë spanjolle duket se rikuperon zakonet dhe përdorimet e lashta. Sepse ashtu si më parë ishin Manuel Vazquez Montalban o Francisco Gonzalez Ledesma, tani hasim në referenca të reja të mëdha me mbiemra të dyfishtë si p.sh John Gomez Jurado, Cesar Perez Gellida y Engjëlli Gil Cheza.
Ndoshta është një akt nderimi me ata të tjerë që eksplorojnë së pari zhanrin më të errët të policisë, me skenarët e tij të parë kriminalë iberikë; ose me misteret e tij të fuqishme dhe të ndërlikuara të shpëtuara nga humnerat e shpirtit. Ose pa u zgjatur, mund të ndodhë që përbashkësia e mbiemrit të parë të kërkojë një përforcim diferencues në të dytin.
Sigurisht, shumë autorë të tjerë të mëdhenj aktualë të hibridit që tashmë është thriller policor si p.sh Javier Castillo, Dolores Redondo mos e tërheq këtë burim.
Çështja është se sot ne jemi këtu për të hyrë në imagjinare, skenografia dhe komploti i një engjëlli Gil Cheza që nuk ndalet së rrituri dhe fituar fituesit me romanet e tij që evokojnë më tepër të keqen sesa e paraqesin atë, me elegancë drithëruese, duke lundruar në oqeanet e së keqes me shfaqjen e një odiseje aktuale.
3 librat kryesorë të rekomanduar nga elngel Gil Cheza
Vjeshta larg folesë
Kishte një pikë të errësirës më të madhe në romanet fillestare të zhanrit noir. Fjala vjen për flokët e mi duke përmendur Vázquez Montalbán ose González Ledesma më parë për të rimarrë atë aromën e disfatës së papërpunuar të heronjve klasikë ose policëve të mirë në një botë të mbushur gjithmonë me korrupsion dhe interesa.
Me këtë rast, për këtë roman nuk bëhet fjalë për të njëjtën gjë, por për një evolucion për keq, siç ndodh me çdo gjë të keqe. Ndoshta bëhet fjalë për këtë, që sa më shumë të transferohemi si shoqëri, aq më shumë insistojmë të maskohemi si filantropë të ngarkuar me qëllime të mira dhe rregulla ad hoc nga të cilat në fund përfitojnë vetëm të zakonshmit. Nën krimin si pasojën më të keqe të çdo lëvizjeje egoiste, të interesuar ose psikopatike të qenies njerëzore, është gjithmonë magnetike të zbulohen shkaqet që na bashkojnë në atë që është në thelb njerëzore, e dhënë pas frikës, fajit dhe ofertave të tjera ndaj makabrit.
Fati bashkon Iveten, një oficere policie, e cila e gjen veten të përfshirë në disa vrasje të lidhura nga ajo e rastësishme-kohore deri tek ajo thelbësore, me Edgarin, një gazetar i përkushtuar ndaj dinjitetit të profesionit të tij kur inercia dhe marramendja shtyjnë drejt krejt të kundërtës. Në anën tjetër të të dyjave, një kriminel i vrazhdë i vendosur të shfaqet po aq delikat sa një vrasës i madh. Gjithçka mund të jetë në këtë rast, nga borxhet e gjakut te fatkeqësitë e kthyera në çmenduri. Kontigjenca i vendos Ivet dhe Edgar në mes të syrit të uraganit, ku gjithçka vërehet me qetësinë dhe heshtjen para fatalitetit më të plotë.
Njeriu që rregulloi biçikletat
Një titull që të kujton një histori. Një sukses i madh për kombinimin e shijshëm që na është paraqitur në këtë komplot. Sepse Gil Cheza ka arritur të bëjë një përzierje perfekte drejt ëmbëlsirës, me tragjikomikën në ndjenjën e saj më të saktë të ambivalencës.
Është e qartë se protagonist i këtij komploti është ai që mungon, i ndjeri. Dhe në kompozimin e tij pas vdekjes, në trashëgiminë e tij, autori ka mundur të sintonizohet me një dëshirë të çuditshme për pavdekësinë në secilin prej nesh. Ajo që duam në çdo moment të jetës sonë, skenarët e vonuar që ndonjëherë i vizitojmë mes ëndrrave apo rrëmujave. Njerëzit që dikur mund të na kujtojnë akoma...
Ishte e bukur ndërsa zgjati, siç mund të merret me mend në periudha të ndryshme në roman, por nuk bëhet fjalë të merret parasysh se ajo që është e bukur duhet të jetë gjithmonë e bukur sepse e rëndësishme është se ajo ishte aq në kalueshmërinë e saj, saqë kurrë pushon të jetë kështu. Çështja është se ka tre gra në jetën e protagonistes. Ato janë tre dashuritë e mëdha. Me njërën ai përjetësoi në të dytën, vajzën e tij. Dhe me tjetrin ai thjesht shijoi atë bukuri të shkurtër. Ndoshta është se ai mendoi se mund të shihte skenën e ribashkimit.
Gjë është se pa një trashëgimi mjaft tërheqëse për të gjithë ata, rastësia nuk do të kishte ndodhur kurrë. Pra, plani është përshkruar mirë në mënyrë që të mos ketë dështim. Nga ai moment e gjithë dashuria e një njeriu që nuk jeton më së bashku në të njëjtën shtëpi me pamje nga deti, ku njeriu me më shumë durim në botë i fiksoi biçikletat në mënyrë që ata të mos ndalonin kurrë ritmin e pedalimit të tyre.
Peshku në bar
Gërmoni në zhanrin e zi dhe guxoni të rikompozoni ose ristrukturoni siç bëri ai Joel diker në ngritjen e saj globale si bestseller.
Kjo është pak nga ajo që zbulohet në këtë roman që kombinon fokusime të ndryshme drejt psikedelisë së një lexuesi të kapur mes ndezjeve. Sepse e kaluara është gjithashtu një grep në këtë komplot, pa dyshim. Por gjëja e rëndësishme është se si ajo e keqe e pazgjidhur nga një kohë e largët na çon nëpër një Vila-Real të sotëm magjepsës, të ngritur në mënyrë misterioze mbi shpellat e saj të thella, në të cilat shpirtrat, faji dhe pikëllimi për krimet e vjetra duket se janë parkuar, duke u bërë jehonë galerive ndër mitet dhe legjendat e tjera të asaj nëntokës së zezë që bie në kontrast me dritën e ngrohtë të Mesdheut.
Miquel Ortells dhe Ainara Arza, të bashkuar nga ato rastësi që përfundojnë duke qenë fije të pashmangshme të fatit. Nga hetimi i vdekjes së grave të reja që pothuajse askush nuk dëshiron të mbajë mend, tek shkrimi i një romani në pritje përmes peripecive të një futbolli të grave. Të gjitha ato fokusime të ndryshme që autori trajton dhe lëviz duke mashtruar lexuesin, duke u paraqitur atyre me pasoja të ndryshme që, megjithatë, janë të rrënjosura në të njëjtat ide, në nocionet elementare për jetën, vdekjen dhe dashurinë.
