جيڪڏهن مقابلي جي اجازت آهي، مان چوندس انتونيو گالا پيڊرو الموڊوور جي سئنيما کي ادب لاءِ ڇا آهي. مون کي عام طور تي هن قسم جي گهٽتائي پسند نه آهي، پر هن صورت ۾ تشبيهون تصويرن جي تصور سان ملن ٿيون جيڪي هڪ کي پڙهڻ ۽ ٻئي جي ڪم کي ڏسڻ مان نڪرنديون آهن. ۽ مون لاءِ اهو تصور تمام گهڻو نمايان آهي.
اها روشني جي ڳالهه آهي، جي اها روشني جيڪا هن جي ڪم جي سفيد پس منظر ۾ گونجي ٿي، ۽ ان جي نتيجي ۾ شديد رنگن جي وشدت سان داغدار ٿي وڃي ٿي. محبت جي، بي قابو جذبن جي، خالص جانداريءَ جي، ڪاري تضادن جي، محبت جي ڳاڙهي ڳاڙهي ۽ جنون جي روشن پيلي ۽ جنس جي قوس قزح جي.
انتونيو گالا هن پنهنجي داستاني ڪم کي صحافتي حملن، شاعريءَ ۽ ڊرامي نگاريءَ سان به پورو ڪيو، ان ۾ ڪو شڪ ناهي ته هڪ ليکڪ هر شيءِ ثقافتي، فني ۽ منظرنامي جو تحفو ڏنو آهي.
انتونيو گالا پاران 3 تجويز ڪيل ناول
ڪنلر اسڪرپٽ
تاريخ مان قصا ڪڍي ان کي ماورائي، آفاقي ۾ تبديل ڪرڻ تمام ٿورن پنن جي پهچ ۾ هڪ فضيلت آهي. اهو ناول مون کي ڪڏهن ڪڏهن ياد آيو پراڻي مترڪ، جوس لوئس سامپيڊرو طرفان. ٻنهي تجويزن ۾، تاريخي هڪ اهڙو منظرنامو آهي، جيڪو انسان جي اڳيان پيل آهي، ان جي ننڍڙي جوهر سان نشاط پکڙيل آهي ...
خلاصو: الهامبرا چانسلريءَ پاران استعمال ڪيل ڳاڙهي رنگ جي ڪاغذن ۾، بوعبدل - آخري سلطان - پنهنجي زندگي جي گواهي ڏئي ٿو جيئن هو ان مان لطف اندوز ٿيو يا ان کي برداشت ڪيو. هن جي ننڍپڻ جي يادن جي روشني جلد ئي مدھم ٿي ويندي، جيئن هڪ بي دخل ٿيل بادشاهي جي ذميواري هن جي ڪلهن تي پوي ٿي. هڪ سڌريل ۽ سڌريل شهزادي جي حيثيت ۾ هن جي تربيت حڪومت جي ڪمن لاءِ هن جي سٺي خدمت نه ڪندي. هن جي غزل جي روش کي شڪست جي هڪ مهاڀاري ڪال ذريعي موتمار طور تي تباهه ڪيو ويندو.
ماءُ پيءُ جي جهيڙن کان وٺي مورائيما يا فارڪس جي گهري محبت تائين؛ جالب جي جذبي کان وٺي امين ۽ آمنه لاءِ مبهم نرمي تائين؛ پنهنجي ننڍپڻ جي دوستن کي ڇڏڻ کان وٺي هن جي سياسي صلاحڪارن جي بي اعتمادي تائين؛ هن جي چاچي زگال يا گونزالو فرنانڊيز ڊي ڪورڊوبا جي پوڄا کان وٺي ڪيٿولڪ بادشاهن جي نفرت تائين، ڪردارن جي هڪ ڊگهي گيلري اهو منظر ٺاهي ٿي جنهن ۾ بوابدل ال زوگوبي، ايل ڊيسوينچراڊيلو، گروپس.
اڳ ۾ ئي گم ٿيل بحران جي زندگي گذارڻ جو ثبوت ان کي تضاد جي ميدان ۾ تبديل ڪري ٿو. سدائين سادگيءَ سان، تاريخ مٿس اهڙا الزام لڳائي ڇڏيا، جيڪي سندس سڄي ڪهاڻي ۾ بي انصافي، مخلص ۽ عڪاسي ڪندڙ آهن.
فتح جي پڄاڻي - ان جي جنونيت، ظلم، خيانت ۽ ناانصافي سان - تاريخ کي هڪ تباهي واري واء وانگر ڇڪيندو آهي، جنهن جي ٻولي مبهم ۽ اداس آهي: هڪ پيءُ جيڪو پنهنجي ٻارن کي پاڻ کي بيان ڪري ٿو، يا هڪ انسان جو اهو وهنوار جيڪو ڳالهائي ٿو. پاڻ کي جيستائين اهو نه ملي ٿو - بيڪار، پر پرسڪون - ان جي آخري پناهه.
عقل، اميد، محبت ۽ مذهب ئي کيس اڪيلائي جي راهه تي هلڻ ۾ مدد ڏين ٿا. ۽ تقدير جي سامهون اها لاچاري آهي جيڪا اڄ جي انسان لاءِ هڪ صحيح علامت بڻيل آهي. هن ناول کي 1990 جو پلانيٽا انعام مليو.
ترڪي جوش
ڇا اهو ترڪي آهي يا ميڪسيڪو واقعي ڪو مسئلو ناهي. هن ناول جي عمل کي جيڪو حرڪت ڏئي ٿو اهو پهريون اصطلاح آهي، جذبو. اُن عورت جو پيار هر شيءِ تي قادر آهي ته محبوب جي ٻانهن ۾، بغير اخلاق ۽ پابنديءَ جي، بک جي تڙپ سان، پرهيزگاريءَ جي نااميدي سان. جيڪڏهن توهان اهو سڀ ڪجهه هڪ حقيقي عمل سان پورو ڪيو، جيڪو حقيقي عمل سان پيدا ٿيو، اهو پلاٽ مقناطيسي طور تي ختم ٿي ويندو آهي جيڪو موت جو اعلان ڪيو ويندو آهي، جهڙوڪ شديد محبت ...
خلاصو: ديسيريا اوليوان، هوسڪا جي هڪ نوجوان عورت، ازدواجي مايوسي سان، ترڪي جي سياحتي سفر دوران اوچتو يامام جي هٿن ۾ سڀ کان وڌيڪ پيار جو جذبو ڳولي ٿو، ۽ جيتوڻيڪ هوء هن جي باري ۾ ڪجهه به نه ڄاڻي ٿي، هوء توهان جي پاسي ۾ رهڻ لاء سڀ ڪجهه ڇڏي ڏئي ٿي. استنبول.
وقت گذرندو وڃي ٿو، ۽ ان محبت جي شدت برقرار رهي ٿي، پر ٻن پيارن جا لاڳاپا وڌيڪ کان وڌيڪ ڊرامائي ۽ وڌيڪ خراب ٿيندا ويندا آهن، جيستائين ڊيسيڊيريا جو ان جي هڪ پراڻي دوست سان ٻيهر ملاقات، جيڪو انٽرپول سان تعلق رکي ٿو، يامام جي منافعي سرگرمين جي حقيقي فطرت کي ظاهر ڪري ٿو.
اها ڪهاڻي، جنهن کي فلم جي ڪردار جي ڪجهه مفروضي نوٽ بڪ جي ذريعي بيان ڪيو ويو آهي، محبت تي هڪ تلخ مراقبو آهي، پنهنجي آخري نتيجن کي هڪ انتهائي قابل رحم موسم جي وچ ۾، جسماني ۽ اخلاقي تباهي تائين پهچايو، جنهن کي انتونيو گالا ڄاڻي ٿو ته ڪيئن بيان ڪرڻ. هن جي انداز جي ناقابل برداشت قوت سان.
ناممڪن غفلت
هن غم ۾ جيڪو دنيا مان سفر ڪرڻ آهي، توهان وساري ڇڏيو ته توهان ڇا ڪري سگهو ٿا. ۽ جيڪڏهن توهان کي ڪجهه نه وسارڻ گهرجي، اهو هجڻ گهرجي ڇو ته اهو توهان کي جيئرو محسوس ڪيو، ڇاڪاڻ ته اهو توهان کي حوصلا ڏني، ڇاڪاڻ ته اهو دائمي بڻجي ويو.
خلاصو: مينا گوزمان مردن ۽ عورتن کي پريشان ڪيو، ٻارن ۽ ڪتن کي پيار ۾ پئجي ويو. مينايا گوزمان: هڪ اسرار، هر شيء وانگر جيڪو انسان کي بغير ڪنهن معافي جي جذب ڪري ٿو. ”مان هتان جو ناهيان،“ هن هڪ موقعي تي اقرار ڪيو، پر اهي کيس سمجهي نه سگهيا، ڇاڪاڻ ته هو، بغير، اسان جهڙو هو.
هو ڏسڻ ۾ هڪ مرد جهڙو هو پر هن جي ڪمال، هن جي خوبصورتي ۽ هن جي اکين ۾ مسڪراهٽ هن کي پنهنجي فرق کان آگاهه ڪيو هوندو. اهو وڌيڪ منصف ۽ وڌيڪ پرامن، وڌيڪ عزت وارو، سڀ کان وڌيڪ، وڌيڪ پرامن، اهو محسوس ٿيو ته اهو اندر کان روشن ٿي ويو آهي. ڇا اهو خواب هو يا زندگي کان وڌيڪ زندگي هئي؟
انتونيو گالا اسان جي رهنمائي ڪري ٿو، هڪ ڪهاڻيڪار جي هٿ سان، جيڪو ڄاڻي ٿو، ڪنهن ٻئي وانگر، جيڪو مينيا گزمان هو، زندگي کان پري، موت کان پري، سڀ کان وڌيڪ اميد واري روشني ڏانهن. هي هڪ پراسرار ناول ناهي، پر هڪ اسرار ناول ۾ بدلجي ويو آهي.
