ميڊريز جو ليکڪ Aroa Moreno Duran هڪ قسم جي قربت ۾ داخل ٿيل آهي تاريخي افسانا. يا گهٽ ۾ گهٽ انهيءَ هائيبرڊ ڏانهن اشارو ڪندي سندس پهرين ۽ يادگار ناول جيڪي ٻيا غير افسانوي يا شاعري جا ڪتاب ڇپجڻ کان پوءِ ٽوڙي ڇڏيا آهن. پر افسانوي تفويض آسان جذبي تائين محدود ناهي، تنهنڪري ڳالهائڻ لاء. ڇاڪاڻ ته هن جا ڪردار جيڪي وقت گذاريندا آهن اهي دردناڪ حالتن سان نشان لڳل آهن، انهن منظرنامن جي ڪري، جتي وجوديت پسنديءَ جي اڻڄاتل برساتن وانگر اوندهه ٿي ويندي آهي.
۽ اها تاريخ آهي، جيڪو ڪنهن به گذريل وقت ۾ ٿيو آهي، ان کي انٽرا هسٽري کان بهتر نموني ڏيکاريو ويو آهي، جيئن اسان کي اروا جهڙن ليکڪن پاران پيش ڪيو ويو آهي. انهن جي ڪهاڻين ۾ نظر وجهڻ سان انهن ڪردارن سان گڏ آهي، جيڪي ڏک جي منهن ۾ پنهنجو سڀ ڪجهه تيزيءَ سان پيش ڪن ٿا، جيڪي ويجهن ماحول ۾ به اجنبي، اجنبيت جي احساسن کي بيدار ڪن ٿا.
هڪ نئون ناول نگاري وارو پاسو جيڪو لڳي ٿو ته شاعر جي شعري نقطي کي سوانح نگار جي مشڪل ڪم سان گڏ ڪري ٿو. هن جا خوش قسمت ڪردار اهڙيءَ طرح اهي نظارا منتقل ڪرڻ جي قابل آهن جيڪي روح جي اونهائي کان وضاحت تائين پهچن ٿا.
Aroa Moreno Durán پاران مٿي 3 تجويز ڪيل ڪتاب
گھٽ لھر
اتر سمنڊ جي هيٺاهين لڙائيءَ جي باري ۾ ڪجهه آهي ته حيرت انگيز خوبصورتي. هڪ پاسي، ٽڪريون نظر اچن ٿيون، جيڪي هميشه لاء موجن جي بهادري سان نشان لڳل آهن، جڏهن ته ساحل باقي سمنڊ تي پنهنجي پيري فتح ۾ وڌندا آهن. ڪينٽيبرين لوٽي لائيٽ جو سيٽ زمين ۽ پاڻي جي وچ ۾ لامحدود جنگ جي ميدان جي تصور کي جاڳائي ٿو. ناقابل تباهي اچڻ ۽ وڃڻ جيڪي انهن حصن جي رهاڪن جي مستقبل جي نشاندهي ڪن ٿا.
Adirane پنهنجي ڳوٺ ۾ پنهنجي خاندان جي گهر ڏانهن واپس اچي ٿي، باسڪي ملڪ جي اتر ۾، ايسٽوريري طرفان، پنهنجي ناني روٿ جي آخري ننڍپڻ جي يادگيري کي سول جنگ دوران رڪارڊ ڪرڻ جي نازڪ عذر سان. هوءَ پنهنجي مڙس ۽ پنجن سالن جي ڌيءَ کي ڇڏي وئي آهي، بغير ڪنهن وضاحت جي، پنهنجي ماضيءَ مان هڪ نئين شروعاتي نقطي کي ڳولڻ جي ڪوشش ڪرڻ لاءِ. ايڊريانا، هن جي ماءُ، پڻ گهر ۾ رهي ٿي، جنهن سان هن سالن کان نه ڳالهايو آهي.
ٽن مختلف تاريخي ۽ سياسي حوالن ۽ لڳ ڀڳ مستقل طور تي سخت علائقي ۾ ڪنهن کي اٿارڻ يا سنڀالڻ جو ڇا مطلب آهي؟ هن ناول ۾، مختلف نسلن جون مائرون ۽ ڌيئرون، وهڪرن جي تال ۽ زور سان، خانداني رازن ۽ تڪرارن کان ڇرڪيل هڪ نسب نامو، جنهن اڄ تائين انهن کي الڳ رکيو آهي، انهن جي ديوارن کان جدا ٿيل زندگيون جن جي ڪڏهن به خبر نه آهي. هو چوي ٿو.
ڪميونسٽ جي ڌيءَ
ان خيال سان منهن ڏيڻ جو ڪو به ملڪ يا سرحدون نه هونديون آهن، ڇڏيل زمين جو خيال، بي وطن ماڻهن جي هڪ طرفي سفر جو، نظرين کان بيزار ٿيڻ جو. هڪ صفر کان بيان ڪرڻ ختم ٿي سگهي ٿو تمام گهڻي شدت سان شعري احساس مهيا ڪري. جوهر ۾ رومانويت پسند آهي ناممڪن لاءِ آرزو آهي ۽ انهن هنڌن ڏانهن موٽڻ جي ڪوشش ڪري ٿي جتي توهان خوشيءَ سان ڇڏيا هئا. جڏهن ته اهو سڀ ڪجهه ناممڪن آهي.
برلن، 1956. سياري جي ٿڌي ترين دوپہر تي، هڪ ڇوڪري جا هٿ ڪوئلي سان گندا ٿي ويا. برلن، 1958. انهن ئي هٿن ۾ هڪ راز يا يادگيري آهي، هڪ بيج جنهن ۾ ٽن اکر ٿيل آهن: PCE. برلن، 1961. سارڊين جو رت ٻئي پاسي رهي ٿو ڇاڪاڻ ته هڪ ڀت شهر کي ٻن حصن ۾ ورهائي ڇڏيو آهي. برلن، 1968. ڇا توھان سوچيو آھي ته ھتي ھميشه رھڻ جو مطلب ڇا آھي؟ برلن، 1971. توهان ڪهڙيون شيون سفر تي وٺي ويندا آهيو، جڏهن توهان ڀڄي ويندا آهيو، جڏهن واپسي ممڪن نه هوندي.
ڪيٽيا جي زندگي ڪيترن ئي طريقن سان ٻڌائي سگهي ٿي، پر اروا مورينو ڊورن جو نثر، چٽو ۽ شاندار، اسان کي هن طرح ٻڌائي ٿو: تاريخ جي وزن ۾ خوبصورتي کي بحال ڪرڻ.
فريده ڪالو. زندگي جيئڻ
توهان صرف دلچسپ ڪردارن جي سوانح عمري لکي سگهو ٿا. يا گهٽ ۾ گهٽ اهو ئي هجڻ گهرجي. مخالف ڪم جيڪي ٻئي درجي جي شخصيتن جي آجيان ڪن ٿا ۽ ان جي واکاڻ به ڪن ٿا، اهڙي طرح ڪم ڪري ٿو ڏکن کي تخليقي رهاڻ جي نالي سان ۽ رنگ ۽ شان و شوڪت ڏانهن ڇڪتاڻ جي ابتڙ.
En فريده ڪالو. زندگي جيئڻ، اسپيني صحافي اروا مورينو ڊورن XNUMX صدي جي مشهور ميڪسيڪو فنڪارن مان هڪ آهي. هيءَ ڪهاڻي آهي هڪ اهڙي بهادر عورت تي غالب ٿيڻ جي، جيڪا پنهنجي وقت کان اڳ، جنهن شدت سان برداشت ڪئي ۽ زندگي گذاري ۽ ان کان علاوه، پنهنجي دائمي درد ۽ بيماريءَ کي فن ۾ تبديل ڪرڻ جي قابل ٿي. طاقت، گڏوگڏ فريده Kahlo جو ڪردار، هڪ مثال آهي ته زندگي جي جدوجهد جو مطلب ڇا آهي. هن، پنهنجي ڪم سان گڏ، ميڪسيڪو جي فنڪار کي سڄي اسپيني ڳالهائيندڙ دنيا لاء هڪ آئڪن بنايو آهي.
