اتي آھي ميڪسيڪو جي ليکڪن بابت الھ. Becauseو ته جيڪڏھن اسان تازو ئي بحال ڪيو ھن ج forھ لاءِ Alvaro Enrigue، اسان ا focus focusيان ڏيون ٿا سندس ھڪڙي تحفيل شاگرد تي ، ان کي ڪنھن طريقي سان سمجھي ٿو ڏھ ڏھ سال نن youngerو ۽ ڪڏھن ڪڏھن انھيءَ uneولا ۾ اسان جي ڏينھن جي ادبي شوقينن جي ولا ۾.
جيتوڻيڪ اھو سچ آھي ته مونج ھڪڙو و recognيڪ س recognاڻڻ وارو ناول آھي ان جي شڪلن ۾ ، و focusedيڪ حد تائين ميريڊين پس منظر تي مرڪوز ، پھرين پنچ کان قابل قبول.
ها ، مون چيو پنچ becauseو ته اهڙا ناول آهن جيڪي هٽ آهن. اھي عام طور تي حقيقت پسند storiesالھيون آھن جيڪي انھن منشي ضميرن کي جاائينديون آھن. Becauseو ته اھو ھڪڙي شيءِ آھي ٽيليويزن ڏسڻ جي جڏھن ته وحشي حقيقت خبرن تي آھي. ھڪڙو تمام مختلف معاملو پڙھڻ آھي ، انھيءَ گھڻي رسائيءَ سان پڙھيل لفظن تائين ، پڙھيل پروسيس ٿيل آھن اسان جي ھارڊ ڊرائيو تي بھترين يا خراب لاءِ. پر س all کان و freيڪ آزاد ٿيڻ لاءِ شين کي feelingيهر محسوس ڪندي جيئن انهن کي محسوس ڪيو وي انهن جي مڪمل طور تي.
تنهن ڪري، جيڪڏهن اسان مونجي جي ڪنهن به ڪم کي پڙهڻ لاء تيار آهيون، اسان کي ڄاڻون ٿا ته اسان حقيقي زندگي جي عمل ۾ ٺاهيل حقيقت پسندي جي ڀڃڪڙي ڪرڻ وارا آهيون، بغير ڪنهن به حقيقت کان سواء، ان حقيقت کان ٻاهر ته افسوسناڪ يا جادوگر ختم ٿي سگهي ٿو. اسان.
مٿي 3 تجويز ڪيل ناول Emiliano Monge پاران
س count ڪجھ نه ڻيو
ڪجھ به وڌيڪ حقيقت پسند نه آهي ۽ ڄڻ ته ڪنهن جي پنهنجي تجربن يا پنهنجي خاندان جي ورثي کان سواء افسانه مان ورتو وڃي. پوءِ سڀ ڪجهه نه ٻڌائڻ جو مسئلو آهي، ڄڻ ته فرض ڪريون ته اسان هميشه شين کي ڇڏي ڏيون ٿا جيڪي ڪنهن به افساني يا ڪنهن حقيقت کي ناقابل تصور ڪري سگهن ٿيون.
پر... سچ پڇو ته هي سهڻو ماڻهو ڪير آهي جيڪو پنهنجي سوانح عمري لکي ٿو ته جيئن هو؟ جيڪو تجربو ڪيو ويو آهي اهو خاندان جي ايندڙ نسلن تائين ڪيئن پهچي ٿو؟ نه ته بهترين ڪيسن ۾ يادگيري حقيقتن سان وفادار رهندي، نه ته حواسن به پڪڙي ورتو ته ڇا ٿيو ان جي صحيح عزم ۾.
پوءِ سڀ کان سٺي ڳالهه اها آهي ته نه، سڀ ڪجهه ٻڌائڻ وارو ناهي. يقينن، ان کي حاصل ڪرڻ لاء ڪافي ۽ مخلص کان وڌيڪ آهي. بعد ۾، ادب صرف خوبصورتي سان معاملو ڪندو ۽ اڃا به افسانوي. هي ڪهاڻي آهي ٻين کان بچڻ جي ضرورت جي باري ۾ ۽ پنهنجي پاڻ کان، ڇڏڻ، پيار ۽ مچائي جي باري ۾، ڇا چيو وڃي ٿو، ڇا چئجي ٿو ۽ ڇا خاموش رهجي وڃي ٿو، ڪوڙ بابت ۽ تشدد جي مختلف شڪلن بابت جيڪو اسان کي منهن ڏيڻو پوي ٿو.
س count ڪجھ نه ڻيو، هڪ غير افسانوي ناول ، پيش ڪري ٿو مونگي داستان ، سا sameئي وقت ته اهو tellsائي ٿو ان ملڪ جي تاريخ جنهن ۾ اهي آباد هئا. دادا ، ڪارلوس مونگ ميڪي ، آئرش نسل جو ، پنھنجي موت کي اھي ٿو ، پنھنجي brotherيڻ جي گھر کي اڏائيندي. پيءُ ، ڪارلوس مونگ سانچز ، پنھنجي ڪٽنب سان ۽ پنھنجي تاريخ سان گڏ گوريرو و ،ڻ لاءِ ، جتي ، گوريلا ۾ تبديل ٿي ويو ، ھو جينارو وازڪز سان گڏ وڙھندو.
پٽ، ايميليانو مونجي گارسيا، پيدا ٿيندو بيمار ٿيندو ۽ پنهنجي پهرين سال اسپتال ۾ گذاريندو، جنهن ڪري هن کي پنهنجي خاندان ۾ ڪمزور سمجهيو ويندو ۽ جنهن لاء هو افسانن جي هڪ دنيا ٺاهيندو، جيڪو سالن کان وڌيڪ ٿيندو. وڌيڪ پيچيده ۽ جنهن کان پوءِ هو هاڻي فرار ٿيڻ جي قابل نه هوندو، سواءِ هر شيءِ کان فرار ٿيڻ جي. س count ڪجھ نه ڻيو اھو آھي ھڪڙي ٽرپل فلائيٽ جو نسب نامو ، ياد ڏياريندڙ ته ھڪڙو رستو به ھڪڙو خاندان ٿي سگھي ٿو.
رندڙ زمينون
جيئن وقت جي اصل ۾. انسان شڪارين جي پ stيان لkedل آھي ، رات جو لڪل آھي atavistic خوفن جي منھن ۾. نقطو اهو آهي ته احساس سا isيو آهي ، زندگيءَ جو تصور ظاهر ڪيو ويو آهي موت جي موت کي جيڪو و worseيڪ خراب آهي ، othersين جي خواهش ، othersين کان نفرت.
اونداهي جنگل ۾ ۽ رات جي وقت ، ڪيترائي floodوڏ جون روشنيون روشن ٿين ٿيون ۽ مهاجرن جو ھڪڙو گروپ حيران ٿي و attackedي ٿو ۽ مردن ۽ عورتن جي ھڪ groupئي گروپ پاران حملو ڪيو و ،ي ٿو ، انھيءَ وطن جو شڪار جنھن ۾ اھي رھن ٿا ۽ پنھنجون storiesالھيون. اھو ھن طرح شروع ٿئي ٿو روڊ ناول اھو ھڪڙي قوم کي پار ڪري ٿو جتي ماڻھو واپار ۾ گھٽجي ويا آھن ، جتي تشدد اھو منظر آھي جنھن ۾ س theئي قصا ٿين ٿا ۽ جتي ايمليانو مونج ھڪ againيرو aيھر ھڪڙي جوهر کي ختم ڪري ٿو. لاطيني آمريڪا جهنگلي 21 هين صدي جو هڪ هولوڪاسٽ، پر هڪ محبت جي ڪهاڻي: ايسٽيلا ۽ ايپيٽافيو جو، اغوا ڪندڙن جي گروهه جا اڳواڻ. انتهائي تيز اسٽائلسٽڪ وولٽيج ۽ جنون واري رفتار جي هڪ ڪهاڻي، جتي افسانا ۽ حقيقت - مهاجرن جون شاهديون ناول جي ڪردارن کي شڪل ڏين ٿيون - هڪ هلندڙ، پريشان ڪندڙ ۽ يادگار موزون ٺاهي ٿو.
مرڪزي ڪردارن ۽ مهاجرن جي ميڙ جي ذريعي ، جن جي انفراديت آهستي آهستي ختم ٿي رهي آهي ، وحشت ۽ اڪيلائي بي نقاب ٿي رهي آهي ، پر وفاداري ۽ اميد پڻ آهي جيڪا انسان جي دل ۾ وڙهندي.
س deep کان ويڪ مٿارو
انسان انھيءَ آئيني جي ا hisيان پنھنجي مقصد ۽ تابعتي وجود جي. اسان beا ٿيڻ چاهيون ٿا ۽ weا آهيون. اسان thinkا ٿا سوچيون ۽ اھي اسان بابت thinkا ٿا سوچين. oppا اسان تي ظلم ڪري ٿو ۽ اسان جي آزاديءَ جي خواھشن کي ...
ايميلانو مونج هميشه فڪر ۽ غور کان سواءِ هڪ داستان پيش ڪري ٿو. هن جي ڪهاڻين جي خامي اسان جي تهذيب جي حقيقتن ۽ مصيبتن کي ظاهر ڪري ٿي. ڪهاڻين جو هي انتخاب پڙهندڙ کي اٿل پٿل کي ڳولڻ ۾ مدد ڪري ٿو، ڇا بچي ٿو جڏهن اسان پاڻ کي عادت کان ٻاهر برائي ڏانهن ڇڏي ڏيون ٿا، سماجي چڱائي جي پيٽينا هيٺ، جنهن مان، آخر ۾، ڪو به فائدو حاصل نٿو ڪري. جي اونهي سطح اھو ماڻھوءَ جو بھترين آھي ، پاڻ کي بگھڙ جي حيثيت ۾: خانداني دهشتگردي جي خشڪيءَ واري قربانيءَ کان و lي لينگنگ جي جسماني ، ميڊيا يا ڪاوڙ ۽ ڪاوڙ ھتي خودمختيار آھن. ifڻ ته ڪردار aاorousن جا پيلا هئا پر مڪمل خواهش ، ذاتي تقدير ۽ سماجي ارتقا انهن ڪهاڻين ۾ ڪم ڪري ٿو هڪ گمنام قوت جي طور تي جيڪا هر شيءِ کي حڪم ڪري ٿي. اھو چوڻ آھي ته: اھو ھر شيءِ کي ٽوڙي ڏي ٿو.
هڪ بيحد انداز سان، ايميلانو مونج ظلم جي صحيح ماحول ٺاهي ٿو. هر ڪهاڻيءَ جي پهرئين لفظن مان، هڪ لڪل مبہميءَ جو اشارو ڏنو ويو آهي، هڪ خال جيڪو تيزيءَ سان پکڙجي ٿو، جيستائين اهو مائرن ڪائناتن کي سندن آخري تحليل تائين پهچائي ٿو. ستم ظريفي جا بليڪ هول ھر طرف کليل آھن، پر ان حالت ۾ مزاح نه راحت ۽ نڪرڻ جو رستو پيش ڪري ٿو، بلڪ زنگ کي وڌيڪ گھيرو ڪري ٿو. ڪردارن - ۽ پڙهندڙ - پاڻ کي اهو شڪ محسوس ڪن ٿا ته شايد اهي ڪڏهن به هتي نه آيا آهن، هن پتلي جي کوٽائي ۾، جنهن کي اسين دنيا سڏين ٿا، ۽ آخر ۾ ان جي ڀڃڪڙي کان سواء ٻيو ڪو به تسلي نه آهي.
