ڪنهن به ليبلنگ جو واحد آيت جيڪو توهان لاڳو ڪرڻ چاهيو ٿا، Cristina Morales هڪ اهڙو ليکڪ آهي جيڪو هر قسم جي پڙهندڙن کي هڪ خطرناڪ، سڌي، ذهين، تيزابي، انتقامي داستان سان موهي ٿو ... ايتري قدر جو اهو ڪبوتر جي غير صحت مند نيت کان بچي ٿو، جيڪو ڪنهن به صورت ۾، وچ ۾ ٺهڪندڙ ٿي سگهي ٿو. جي نظرياتي مارڪس ۽ انسانيت پسند هوليبيڪ.
ليکڪ جي پختگي سان پاڻ کي ان عمر ۾ دريافت ڪيو، جنهن ۾ جيڪو سڀ کان وڌيڪ لکندو آهي اهو هڪ ڊائري ۾ اڇي تي ڪارو رکڻ آهي، ڪرسٽينا ان ڪائنات ۾ ڀرپور آهي جيڪا اڳ ۾ ئي جوانيء جي شروعاتي مهمن دوران جزوي طور سڃاتو وڃي ٿو. هڪ وسيع علائقو جيڪو اندرئين پاسي ٻيهر دريافت ڪيو ويو آهي.
اهڙي بنياد سان، ادب جي ڦهليل خاڪو کي ثابت ڪرڻ جو نشانو بڻيو ڪرسٽينا مورليس ۾ هڪ واضح رستو جيڪو ادب ۾ ڪڏهن به استثنا نه ٿيندو. هڪ اهڙو ڌاڳو جنهن تي، حيرت انگيز طور تي، ٻين موجوده اديبن پڻ پاڻ کي لاٿو. ڪيسن جهڙوڪ بيت لحم گوپيگوئي o ايڊورن پورٽيلا. انهن سڀني شعور جي بيداريءَ لاءِ حساسيت پيدا ڪئي ان جي وجودي نظريي يا ان جي سڀ کان وڌيڪ سماجي پهلوءَ ۾.
ڏٺو ويو پر توهان ان کي ڏسڻ چاهيو ٿا، نقطي اهو آهي ته ڪرسٽينا مورليس جو ڪو به ڪتاب اهو آهي ته اسان ڇا آهيون ۽ اسان ڇا ڪندا آهيون. هڪ خلاصو فيصلو جتي هر پيراگراف اسان جي دنيا جي دفاع ۾ دليلن کي ڌار ڪري ٿو. ڪهاڻيون جيڪي، تنهن ڪري، هلن ۽ پريشان ڪن؛ ضروري دليلن جي طور تي بيان ڪيل اضافي قدر.
ڪرسٽينا مورليس پاران مٿي 3 تجويز ڪيل ناول
يسوع جي ٽريسا جو تعارف
شايد ٽريسا جي يسوع کي انسانيت جي مثبت پاسي تي تمام گهڻو يقين هو. ڪنهن به صورت ۾، هوءَ ڪڏهن به ڪنهن به ماڻهوءَ ڏانهن خراب اشارو يا بيزاري نه ڏيکاريندي هئي، جيڪو هن جي تصوير کي بهتر بنائڻ يا قربت جي ذريعي ڪنهن به گناهه کان پاڻ کي بچائڻ جي بڇڙي نيت سان هن وٽ ايندو هو.
هي ڪتاب هڪ روح جي ان آخري سچائي جو لکيل فرض آهي جيڪو انساني شيءِ ۾ ايمان جي ناممڪن مشن کي ڏنو ويو آهي. مثال طور نجات جي رستي جي ممڪن شروعات.
اهو 1562 ۾ هلندو آهي ۽ ٽريسا ڊي جيسوس، ستين سالن جي عمر ۾، Toledo ۾ Luisa de la Cerda محل ۾ رهي ٿو. هوءَ پنهنجي ميزبان کي پنهنجي مڙس جي موت سبب پيدا ٿيل مايوسيءَ لاءِ تسلي ڏئي ٿي، پنهنجي نئين ڪنوينشن جي خوشحاليءَ جو انتظار ڪري ٿي ۽ پنهنجو پاڻ کي هڪ متن لکڻ لاءِ وقف ڪري ٿي، جيڪو آتم ڪهاڻيءَ جي صنف جي پيدائش ۾ هڪ فيصلو ڪندڙ ڪم بڻجي وڃي ٿو. زندگيءَ جو ڪتاب، ته هن کي پنهنجي ڪليسيائيڪل اعليٰ آفيسرن کي خوش ڪرڻو پوندو ۽ ان کي پنهنجي مخالفن کان بچائڻو پوندو.
پر... ڇا جيڪڏهن هن صاحب متوازي هڪ ٻيو نسخو لکيو هجي، هڪ وڌيڪ مبهم ڊائري، جنهن جو مقصد ڪنهن کي خوش ڪرڻ يا سندس دفاع ڪرڻ لاءِ نه، پر هن جي گذريل زندگي کي اجاگر ڪرڻ ۽ پاڻ کي هڪ انسان جي حيثيت سان بيان ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي وڃي ها؟
اهو ئي آهي جيڪو ڪرسٽينا مورليس تصور ڪري ٿو، هڪ ٽريسا کي آواز ڏئي، جيڪڏهن لاڳاپن ۽ واعدن کان آزاد نه آهي، ته پوء انهن کان واقف ٿي ۽ انهن جي خلاف وڙهندي. هڪ ٽريسا جيڪا هن جي يادن کي ڳولي ٿي ۽ پنهنجي لکڻين ۾ پاڻ کي ڳولي ٿي: هن پنهنجي ننڍپڻ کي رومن ۽ شهيدن جي راندين سان، هن جي ماء جي تڪليف ۽ ذلت، هن جي ڪيترن ئي حملن ۾، نظم و ضبط ۽ بغاوت جي وچ ۾ هن جي زندگي، هن جي تقدير هڪ عورت جي حيثيت ۾. سماج جو ٺهيل ۽ مردن لاءِ...
”منهنجا خدا، ڇا مان اهو لکان ته منهنجي جوانيءَ ۾ مان بيوقوف ۽ بيوقوف هوس ۽ هاڻي خدا مون کي انعام ڏيندو؟ ڇا مان اقرار جي پيءُ کي خوش ڪرڻ لاءِ، وڏن وڪيلن کي راضي ڪرڻ لاءِ، انڪوائري کي راضي ڪرڻ لاءِ يا پاڻ کي خوش ڪرڻ لاءِ لکان؟ ڇا مون کي لکڻ گهرجي ته مان ڪنهن به اصلاح کي هٿي نه وٺان؟ ڇا مون کي لکڻ گهرجي ڇو ته مون کي موڪليو ويو آهي ۽ مون اطاعت جو واعدو ڪيو آهي؟ منهنجا خدا، مون کي لکڻ گهرجي؟
نتيجو اهو آهي ته آفاقي ادب ۾ هڪ لازمي شخصيت جي تجزيي جي تجديد آهي، جيڪا آزادي ۽ بنياد پرستيءَ کان لکيل آهي، جيڪا ٽريسا ڊي جيسس پاڻ نمائندگي ڪئي هئي.
آسان پڙهڻ
چار آهن: ناٽي، پتري، مارگا ۽ اينجلس. اهي لاڳاپيل آهن، مختلف درجا آهن جيڪي انتظاميه ۽ دوا سمجهي رهيا آهن "دانشورانه معذور" ۽ هڪ ٽيوشن فلور شيئر ڪريو. هنن پنهنجي زندگيءَ جو هڪ سٺو حصو RUDIS ۽ CRUDIS ۾ گذاريو آهي (شهري ۽ ڳوٺاڻن رهائشي ماڻهن لاءِ دانشورانه معذوري). پر سڀ کان وڌيڪ، اهي عورتون آهن جن ۾ تسلط جي حالتن کي منهن ڏيڻ جي غير معمولي صلاحيت آهي. هن جو ظالم ۽ بدمعاش بارسلونا آهي: اسڪواٽس جو شهر، گروي کان متاثر ماڻهن لاءِ پليٽ فارم، انارڪيسٽ ايٿينيم ۽ سياسي طور تي صحيح آرٽ.
هي هڪ بنيادي ناول آهي پنهنجي خيالن، پنهنجي شڪل ۽ ٻوليءَ ۾. هڪ روئي-ناول، هڪ سياسي ناول جيڪو آوازن ۽ متنن کي پار ڪري ٿو: هڪ فينزين جيڪو نيو لبرل نظام کي چيڪ ڪري ٿو، هڪ آزاديءَ واري اسيمبليءَ جا منٽ، عدالت جي اڳيان بيان جيڪي ڪنهن هڪ ڪردار کي زبردستي نسبندي ڪرڻ جو ارادو رکي ٿو، سوانح عمري وارو ناول جيڪو انهن مان هڪ کي آسان پڙهڻ واري ٽيڪنڪ سان لکو۔۔۔
هي ڪتاب هڪ جنگ جو ميدان آهي: سفيد، مونوگامس هيٽرو پادري جي خلاف، ادارتي ۽ سرمائيدارانه بيان بازي جي خلاف، سرگرميءَ جي خلاف جيڪو اسٽيٽس ڪو کي اڳتي وڌائڻ لاءِ ”متبادل“ جو لباس استعمال ڪري ٿو. پر اهو پڻ هڪ ناول آهي، جيڪو جسم ۽ جنسيت، عورتن جي خواهش ۽ انهن جي وچ ۾، انهن جي وقار جو جشن ڪري ٿو، جيڪي معذوريء جي داغ سان نشان لڳل آهن، ۽ زبان جي حد کان وڌيڪ ۽ انقلابي صلاحيت. اهو سڀ کان مٿانهون هڪ تصوير آهي - ويسرل، متحرڪ، جنگي ۽ فيمينسٽ- معاصر سماج جي بارسلونا جي شهر سان هڪ سيٽنگ جي طور تي.
آسان پڙهڻ ڪرسٽينا مورليس کي موجوده اسپيني ادب ۾ سڀ کان وڌيڪ طاقتور، تخليقي، غير سازگار ۽ جديد آوازن جي طور تي تصديق ڪري ٿي.
ويڙهاڪن
ليکڪ جي ناول جي لحاظ کان پهرين فلم. انهن ڪهاڻين مان هڪ آهي جنهن ۾ ڪهاڻي نظرياتي نقطه نگاهه کان ڪجهه تسلسل سان سامهون ايندي. نه ئي سٺو ۽ نه خراب، صرف پنهنجي مقصد لاءِ مڪمل کُليليءَ، صاف گوئي ۽ پرهيزگاري هڪ اهڙي داستان مان، جيڪا هڪ اهڙي دنيا جي حقيقي نظريي کان بچائي ٿي، جتي فن لازمي طور تي سڀني سماجي شروعاتن جي ڪمن کي ڇڏي ڪري هڪ ثابتي بڻجي وڃي ٿو.
هي آهي هڪ بيوقوف نوجوان جي باري ۾ جيڪو تباهي جي وچ ۾ تري رهيو آهي؛ ٿيٽر اداڪارن جي هڪ گروهه جو، جيڪي سياسي اداڪار بڻجي وڃن ٿا ۽ اهو فيصلو ڪن ٿا ته حقيقت کي صرف طنز ذريعي پيش ڪري سگهجي ٿو، ۽ اهو، معتبر ۽ اثرائتو ٿيڻ لاءِ، پنهنجي پاڻ کان شروع ڪرڻ گهرجي ۽ پنهنجي ادبي ماهرن تائين پهچڻ گهرجي.
ويڙهاڪن ڪير آهن: اهي جيڪي رسي ٽپو ڏين ٿا (جهڙوڪ سندن تربيت ۾ باڪسرز)، يونيورسٽي جي ٿيٽر ڪمپني جا ميمبر، نوجوان جيڪي ايس. XXI زندگي گذاريندا آهن محبت تي گوڙ ڪندي، ڇاڪاڻ ته اهي ڪافي ماني نٿا حاصل ڪري سگهن، سماجيات جي ماهر ليلا مارٽنيز جي لفظن ۾.
هي هڪ ڪتاب آهي - شايد هڪ ناول، شايد هڪ ڊرامو - جيڪو افسانن جي ذريعي هڪ سچي ڪهاڻي ٻڌائي ٿو، جيڪا نمائندگي ۽ حقيقت جي ڳالهه ڪري ٿي، مسلط ڪيل بنياد پرستيءَ ۽ مستند حدن جي ڳالهه ڪري ٿي، آرٽ جي طور تي اشتعال ۽ اشتعال کي فن جي طور تي، ۽ اهو ائين ئي چيلينج ڪندي ڪري ٿو. پڙهندڙ (۽ پڻ پڙهندڙ) هڪ معصوم راند کان پري آهي جنهن ۾ شامل ڪيو ويو آهي، ڪڏهن ڪڏهن حوالو ڏيڻ ۽ ڪڏهن ڪڏهن بغير، ٻين ماڻهن جي نصوص.
