نثر جو بنيادي پاسو شاعر Zagajewski اهو پڻ انهي نيت مان پيدا ٿئي ٿو ته دنيا جو هڪ سينگاريل خواب مهيا ڪري. ڇا ان افسوسناڪ تصور ۾ به ته فقط شاعر ئي ان قابل هوندا آهن ته اخلاقي ڏوهن ۽ دردن ڏانهن مائل ٿي سگهن.
۽ يقيناً، جيڪو آيتن کان وڌيڪ نثر وارو آهي، اهو هميشه تنگ ۽ سڀ کان وڌيڪ ڳري پيراگراف ڪتابن سان گڏ رهي ٿو. موجوده نظم جي مختصر سٽون کان وڌيڪ، خوبصورت، صحيح ۽ ابديت جي ويجهو اچڻ جي قابل، ان کي سمجهڻ جي منهنجي غير معمولي ناڪامي.
پر Zagajewski وٽ تقرير جو تحفو آهي. ڪو شڪ ناهي. ۽ پنهنجي زندگيءَ کي ناول ڪرڻ جي ڪوشش ۾، تجربي مان مضمون ۽ ياداشت مان مابعد الطبيعات ڏانهن اشارو ڪرڻ جي ڪوشش ۾، هو اسان مان انهن ماڻهن لاءِ ڪتاب پيش ڪري ٿو جيڪي غزل ۾ بي طاقت آهن. ۽ پوءِ ها اهو ته ترووا، سُر يا اُچاريل نظم اچي ٿو ته هن جي ڪم جي حيران ڪندڙ پڙهندڙن کي ڇڪي.
آدم زگاجيوسڪي پاران مٿي 3 تجويز ڪيل ڪتاب
ٻين جي حسن ۾
خوبصورتي هميشه اجنبي آهي. شاعر لاءِ ضروري آهي ته ائين ٿئي. ڇاڪاڻ ته جڏهن خوبصورتي ويجهو ايندي آهي ۽ توهان جي پنهنجي ٿي ويندي آهي، توهان هر شيء کي مٽيء ۾ ڳري ڇڏيندا آهيو يا اهو دونھون بڻجي ويندو آهي. جيئن جيئن وقت گذرندو وڃي ٿو، تيئن جيڪو گذريو آهي ان کي ڪنهن نه ڪنهن طريقي سان بهتريءَ لاءِ مثالي بڻائي سگهجي ٿو، گهٽ ۾ گهٽ ان باري ۾ لکڻ ته جيڪو وڃائجي ويو ان ۾ شڪ نه هجي ته ها، اها خوبصورتي جيڪا پوئتي ڇڏي وئي آهي، اها ڪڏهن به واپس نه ايندي.
يادگيرين جو ڪتاب ۽ ڊائري، ان دي بيوٽي آف ٻين کي سمجهي سگهجي ٿو، اڄ جي دور جي عظيم پولش ليکڪ آدم زگاجيوسڪي جو شاهڪار نمونو. هڪ عظيم نثر نويس ۽ شاعر پاران شاندار نثر ۾ لکيل، هي انهن ڪتابن مان هڪ آهي، جيڪو پڙهندڙن کي پهرئين صفحن کان ئي موهي سگهي ٿو.
تاريخ تي شاعري ۽ مراقبي جو دفاع؛ رهندڙ شهرن جون تصويرون ۽ مشهور ۽ گمنام ماڻهن جون تصويرون؛ وڏن موضوعن تي ننڍا مضمون ۽ افورزم جو مجموعو، جن کي پڙهڻ دوران هتي ۽ اتي گڏ ڪري سگهجي ٿو؛ غزل جو البم جنهن ۾ ليکڪ پنهنجي پسنديده شاعرن جي ڪجهه ڪمپوزيشن تي تبصرو ۽ تبصرو پيش ڪري ٿو.
ڪتابن جي حاشيا ۾ نوٽس، مرڪوز پڙهڻ ۾ پڙهندا آهن؛ موسيقي جي ڪم کي پرجوش ٻڌڻ يا عظيم ماهرن جي پينٽنگس جي حيران ڪندڙ غور سان متاثر ٿيندڙ تاثرات: هي سڀ ؟؟ ۽ گهڻو ڪجهه ؟؟ ur ٻين جي حسن ۾.
ٻه شهر
XNUMX صدي جي يورپ ماڻهن جي وچ ۾ عجيب سڃاڻپ جي سفر کي وڌايو. زگاجيوسڪي جا تجربا انسانن جي ان صلاحيت جي باري ۾ مڪمل عجيب و غريب تصور پيش ڪن ٿا ته هو صرف اتفاق سان پنهنجي ايندڙ کي ڌار ڪري سگھن ٿا.
1945ع ۾، جڏهن آدم زگاجيوسڪي چئن مهينن جي هئي، ته سندس اباڻي شهر (Lvov) کي يو ايس ايس آر ۾ شامل ڪيو ويو ۽ سندس خاندان کي مجبور ڪيو ويو ته هو هڪ اڳوڻي جرمن شهر (Gliwice) ڏانهن هليو وڃي، جنهن کي پولينڊ صرف ملائي ڇڏيو هو. يورپ ۾ مطلق العنانيت، تضاد ۽ اٿل پٿل جو نشانو بڻيل، اهي ماڻهو جيڪي پنهنجي مرضيءَ خلاف بي گهر ٿيا، اهي مهاجر ٿي ويا، جن، ان جي باوجود، ڪڏهن به پنهنجو ملڪ نه ڇڏيو هو.
انهيءَ تجربي مان اهو روشن، سچو ۽ بهادر عڪس نظر اچي ٿو، جيڪو انهن ٻن قطبن کي متحد ڪرڻ جي ڪوشش ڪري ٿو، جن جي اهي ٻه شهر نمائندگي ڪن ٿا: هڪ افسانوي جڳهه جو، جيتوڻيڪ حيرت انگيز طور تي گهريلو، گرم ۽ خوش آمديد، ۽ هڪ دشمني ۽ غيرجانبدار حقيقت، جيڪو ڄاڻي ٿو. جيڪڏهن اهو شاعرانه تنقيد جي علامتي نمائندگي آهي.
ٿورڙي مبالغه
ٿورڙي مبالغيءَ سان، زگاجيوسڪي جو سڀ کان وڌيڪ ذاتي ڪم، استعمال ڪرڻ لاءِ هڪ آتم ڪهاڻي نه آهي، پر هڪ تحرير ڪندڙ، اختصار واري متن، هڪ اهڙي قسم جي ڊائري آهي جنهن ۾ تاريخ جي ترتيب کان سواءِ شاعر پنهنجي ذاتي تاريخ جا واقعا پڙهندڙن سان شيئر ڪري ٿو (ٻي دنيا کان وٺي. وينس ۾ جوزف بروڊسڪي جي جنازي تي پولينڊ جي قبضي کان پوءِ جنگ ۽ سندس خاندان جي جلاوطني) يورپ جي تاريخ، جنگ ۽ نظريي سان گڏو گڏ ادب ۽ فن جي نقوش سان جڙيل آهي، جيڪي هن جي ڪيريئر کي تمام گهڻو نشانو بڻايو.
شاعري هڪ معمولي مبالغہ آهي جيستائين اسان ان کي پنهنجو گهر نه بڻايون، ڇو ته پوءِ اها حقيقت بڻجي ويندي آهي. ۽ پوءِ جڏهن اسان ان کي ڇڏي ڏيون ٿا - ڇاڪاڻ ته ڪو به ان ۾ هميشه رهي نٿو سگهي - اهو ٻيهر هڪ معمولي مبالغ آهي. ۽ اهو آهي ته، زاگاجيوسڪي لاءِ، شاعري حقيقت جي اها معمولي ڦيرڦار آهي، جيڪا زندگيءَ کي فن ۾ تبديل ڪرڻ جي اجازت ڏئي ٿي.
