3 najlepsze książki Fiodora Dostojewskiego

Nikt nie powie, że Dostojewski oddał się w ramiona literatury dzięki romantycznym autorom. Jeśli coś można wyróżnić w wspaniały Dostojewski to surowość w urzekającym poczuciu człowieczeństwa każdego z jego bohaterów.

Ale na pewno tak było. Ruch romantyczny, który, choć został już złapany w fazie odwrotu, nadal był zasadniczym wpływem czytań, które służyły Fiodorowi jako pierwsze pożywienie.

Musiało się tak zdarzyć, że autor ten odkrył, że rzeczywistość jest uparta. Burzliwe okoliczności i degradacja społeczna narodu rosyjskiego doprowadziły do ​​pojawienia się innego rodzaju muz, które były znacznie bardziej realistyczne i zdeterminowane, by zagłębić się w ostatnie zakamarki duszy.

Mimo to, mimo wyrafinowanej estetyki narracyjnej, jej ogólna argumentacja wchłonęła poczucie powszechnej nudy, rzadko wyrażane przez naród rządzony przede wszystkim strachem i pewnego rodzaju założeniem, że fatalność jest jedynym przeznaczeniem narodu oddanego sprawie caratu . .

Oprócz tego zamiaru odzwierciedlenia społecznego wnętrza swego kraju i poszukiwania najgłębszej duszy swoich bohaterów, Dostojewski nie mógł uniknąć własnego doświadczenia życiowego jako motywu literackiego. Ponieważ jego pozycja polityczna, niegdyś oczywista, a jego literackie zaangażowanie można było uznać za niebezpieczne, w końcu doprowadziło go do skazania na przymusową pracę na Syberii.

Szczęśliwie uniknął kary śmierci za działalność konspiracyjną i po odbyciu drugiej części wyroku w armii rosyjskiej znów mógł pisać.

3 polecane powieści Dostojewskiego

El Idiota

Bez wątpienia mamy do czynienia z jedną z najwspanialszych powieści charakteryzujących się charakterem. Wszystko, co dzieje się w tej powieści, dzieje się z perspektywy absolutnych bohaterów literatury światowej. Wspólny wątek, który trudno wytłumaczyć w tradycyjnej strukturze narracyjnej, a mimo to harmonijna całość, która ostatecznie składa się na niezmierzoną mapę ludzkich myśli, emocji i rozumowań, które ostatecznie poruszają nas wszystkich.

Jednostka narażona na konflikt, stratę, rozpacz zamyka się w sobie, odkrywając swoje piekła i ostateczne realia egzystencji. Gdyby Dostojewski był psychiatrą, prawdopodobnie mógłby rozpoznać chorobę w spojrzeniu pacjenta, w jego gestach, w jego rictusie. Opisy bohaterów tej powieści są szczerze nieosiągalne dla żadnego innego pióra.

Streszczenie: Napisany w latach, gdy Fiodor M. Dostojewski (1821-1881) przemierzał Europę nękany przez swoich chorych i potrzebujących wierzycieli, „Idiota” (1868) jest niewątpliwie jednym ze szczytów literatury.

Powieść, której rozwój kręci się wokół idei przedstawienia archetypu moralnej doskonałości, ma za bohatera księcia Myszkina – postać porównywalną posturą do Raskolnikowa w Zbrodni i karze czy Stawrogina w „Dembach” – którego Osobowość, znacząco, nadaje tytuł pracy: Wcielenie wszystkich cnót związanych z duchem chrześcijańskim, Myszkin, jednak paradoksalnie, nie robi nic innego, jak tylko zakłóca, wraz z własnym życiem, życie większości tych, którzy do niego przychodzą.

Zbrodnia i kara

Wiem, że możesz nie zgodzić się z drugim miejscem przyznanym tej pracy. Ale zdecydowanie bardziej podobał mi się The Idiot, z powodu tego, o czym już wspomniałem. Jasne jest, że ta powieść, której autorem był jakikolwiek inny pisarz, byłaby na swoim pierwszym miejscu, ponieważ ta powieść staje się najznakomitszym argumentem metafizycznym w literaturze światowej.

Streszczenie: Ta powieść, jedna z największych i najtrwalszych w literaturze światowej, zawiera dwa charakterystyczne dla Dostojewskiego wątki: związek winy i kary oraz ideę zbawczej siły ludzkiego cierpienia, energicznie stawiający konflikt Dobra i Zła , ten dualizm etyczny, który jest stały w pracy autora.

Pod naturalistycznymi ramami powieści dyplomowej kryje się alegoria metafizyczna i moralna. Dostojewski zauważa, że ​​kara nie onieśmiela przestępcy, „ponieważ on już moralnie domaga się kary”.

Bracia Karamazow

Relacje międzyludzkie są wadliwe. Można pomyśleć, że człowiek jest w rzeczywistości wilkiem dla człowieka, lub odwrotnie, można to zinterpretować, że szkolenie i wychowanie wokół ustalonych struktur społecznych z biegiem czasu konsoliduje się wokół dobra, które pozwala od czasu do czasu skierować się w stronę zła. Cierpią z powodu tych ostatecznych wad, które człowiek istoty ostatecznie przyjmują je jako coś naturalnego. Powieść o interakcjach społecznych. Zwierciadło rosyjskiej rzeczywistości jako odbicie, w którym możemy rozpoznać każde inne społeczeństwo.

Streszczenie: W Braciach Karamázov, ostatnim dziele i monumentalnej syntezie jego myśli i sztuki, rozwija wewnętrzne przekonanie o potrzebie radykalnej zmiany społecznych i moralnych losów ludzkości.

Autor przedstawia tragiczny obraz społeczeństwa swoich czasów i potępia zepsucie spowodowane potęgą pieniądza, niekontrolowanymi namiętnościami, egoizmem i duchową hańbą. Ta powieść - ostatnie dzieło wielkiego pisarza - przedstawia gotowy obraz społeczeństwa rosyjskiego w połowie XIX wieku.

Dostojewski to kwintesencja mistrza malowania słowami, jak ludzie nawiązują perwersyjne relacje, manipulują i korumpują się nawzajem dla pieniędzy, manifestują zwierzęce namiętności. Śmierć Karamazowa – okrutnego i cynicznego właściciela ziemskiego – rzuca podejrzenia na dwóch jego synów, którzy mają więcej niż jeden powód, by nienawidzić ojca.

Trzeci syn, Alosza, dobry i czysty, jest wolny od wszelkich opłat i projektów w przyszłość. Ta powieść podsumowuje filozoficzną i religijną troskę Dostojewskiego: powszechne braterstwo, pojawienie się „barbarzyńskiej” Rosji i odzyskanie prawdziwego uczucia religijnego.