Wielkie wartości gatunek horroru dziś bardziej międzynarodowych to, w dużej liczbie, ci czterdziestolatkowie, z którymi dzielę moje pokolenie i wyobraźnię. Wyobraźnia, która idzie od Egzorcysty do Ulicy Wiązów przez Salem's Lot (lub jakakolwiek inna adaptacja Stephen King wersja przestraszona). Oni są Joe Hill, JD Barker oraz Paweł Tremblay nie tak płodny jak dotąd, ale równie ekstatyczny w tym, co dziwnie wywołuje w nas strach jako chorobliwy bodziec.
Podejście Tremblaya polega na zbliżeniu się do najgorszych granic strachu w kierunku utraty rozumu lub przynajmniej w stronę jego czyhających cieni. Bo niezgłębiona przestrzeń zamieszkana przez duchy, ponure sny, szokujące przeczucia i złowrogie narastające pewniki rodzące się z ciemności, krótko mówiąc, oblewa wzburzony ocean, do którego prowadzi nas Tremblay.
I tam rzuca nas tak, że pływamy, a nawet nurkujemy w otchłań świadomości. Nie ma nic bardziej przerażającego niż dotyk z równoległego wymiaru, w którym najbardziej atawistyczne zagrożenia atakują naszą wizję świata. Witaj więc w tym wyjątkowym miejscu, z dala od wszystkiego, co pospolite, gdzie niestety (lub na szczęście jeśli masz zamiar odkryć dziką stronę rzeczy) fantastyka nie jest synonimem koloru i życia...
Top 3 polecanych powieści Paula Tremblaya
Głowa pełna duchów
Wilk może być w środku. Zagrożeniem, wrogim, może być czarny kwiat kiełkujący z tego wewnętrznego forum, które kontempluje życie z podejrzliwością i strachem zdolnym do samozniszczenia…
Spokojne życie Barrettów zmienia się, gdy ich czternastoletnia córka Marjorie zaczyna wykazywać okropne objawy schizofrenii, których lekarze nie są w stanie złagodzić. Wkrótce sytuacja stała się tak zła, że jego popadnięcie w szaleństwo wydaje się nie do powstrzymania.
Zdesperowany ojciec prosi księdza o pomoc w odprawieniu egzorcyzmów. I wtedy następuje zwrot akcji: z powodu problemów finansowych przyjmuje ofertę firmy producenckiej reality TV, aby wszystko nagrać.
Piętnaście lat później pisarz przeprowadza wywiad z młodszą siostrą Marjorie. Gdy opowiada o tragedii, rozwija się szokująca historia, która stawia pytania o pamięć i rzeczywistość, media, potęgę nauki i religii oraz samą naturę zła.
Zdobywca nagrody Brama Stokera za powieść, Głowa pełna duchów to fascynująca książka, która łączy horror z tajemnicą, dramatem rodzinnym i krytyką społeczeństwa widowiskowego po filmie Lśnienie Stephen King, Klątwa Hill House Shirley Jackson i Egzorcysta Williama Petera Blatty'ego.
Zniknięcie na diabelskiej skale
Nie ma nic bardziej niepokojącego niż zniknięcie, aby rozpocząć narrację pełną napięcia. Problem, o którym wiemy w Paul Trembay, będzie zawierał coś bardzo mrocznego. Z pewnością jakikolwiek wpływ zła był w stanie wciągnąć zaginionego młodego Tommy'ego.
Matka chłopca, Elizabeth, wie o niefortunnym wydarzeniu, podczas gdy policja nadal zwraca się do miejsca zniknięcia, bardzo blisko mitycznej Diabelskiej Skały.
Problem polega na tym, że Tommy może nie znajdować się w miejscu dostępnym dla najbardziej instynktownych badaczy. Kiedy upiorny obraz chłopca (przypominał mi tego umierającego chłopca w piżamie drapiącego się w okno z filmu Salem's Los) zaczyna przenikać ulicami miasteczka, wśród sąsiadów szerzy się myśl o niewyobrażalnej klątwie.
Jedyną osobą, która może odkryć wskazówki dotyczące tego, co się wydarzyło, jest jej własna matka, Elizabeth, która pośród ogólnego nieporozumienia intuicyjnie wyczuwa, że jej sny zawierają wiadomości.
Uratowanie syna Tommy'ego zamienia się w koszmar, który będzie szukał granic matczynej miłości, która skonfrontuje ją ze wszystkimi możliwymi demonami w walce między złem a miłością, bo tylko miłość może sprowadzić puls do piekła.
W pokoju Tommy'ego, na kartach jego pamiętnika... Wygląda na to, że istniała możliwość, możliwość otrzymania instrukcji od własnego syna, który już przewidział swój los, lub pożegnania powrotu do tego pamiętnika, aby odejść adnotacje.
Ale czasu jest mało, to niewątpliwe uczucie dla Elizabeth. Tylko strach paraliżuje i blokuje. Dotarcie do Tommy'ego i uwolnienie go od klątwy może skończyć się zbyt dużym długiem...
Kabina na końcu świata
To nie przestaje być interesujące dlatego, że jest oklepane. Argument o samotnym miejscu, oddzielonym od ręki Boga, jest w istocie doskonałą metaforą samotności, niepokojącej ciszy kryjącej się za hałasem, którym zakrywamy swoje życie. Zatem każdy nowy autor, który staje w obliczu tego paradygmatu narracyjnego, podejmuje największe wyzwanie jako gawędziarz, nie tylko wzbudzając w nas empatię, ale sprawiając, że żyjemy w miejscu, w którym nic zbędnego nie jest w stanie odciągnąć nas od naszych demonów.
Kiedy mała Wen i jej rodzice jadą na wakacje do domku nad ustronnym jeziorem, nie spodziewają się gości. Dlatego pojawienie się pierwszego nieznajomego jest tak zaskakujące. Leonard jest największym mężczyzną, jakiego Wen kiedykolwiek widziała, ale jest też tak miły, że od razu zdobywa jego sympatię, mimo że dziewczynie zawsze zabroniono rozmawiać z nieznajomymi.
Leonard i Wen rozmawiają, śmieją się i bawią, a czas leci. Dopóki nie wypowie tajemniczych słów: „Nic, co się wydarzy, nie jest twoją winą. Nie zrobiliście nic złego, ale przed waszą trójką będzie kilka trudnych decyzji do podjęcia. Straszne, obawiam się. Twoi rodzice nas nie wpuszczą, Wen. Ale będą musieli.
