Portugalski geniusz Jose Saramago udał się jako pisarz ze swoją szczególną formułą narracji społecznej i politycznej rzeczywistości Portugalii i Hiszpanii pod zmieniającym się, ale rozpoznawalnym pryzmatem. Zasoby po mistrzowsku wykorzystane jako ciągłe bajki i metafory, bogate historie i absolutnie genialne postacie uratowane z wiecznie ujarzmionego świata. Poddani dyktatorom takim jak Salazar, Kościołowi, kaprysom ekonomii…
Fatalizm, ale niewątpliwy zamiar podniesienia świadomości i transformacji. Literatura szczytna, posiadająca tę wielką zaletę proponowania sugestywnych historii w sensie ściśle literackim, prowadząc jednocześnie do krytycznego myślenia, do przebudzenia przegrywających klas, zawsze tylko dlatego, że wcześniej, w obliczu procesów lub zmian pseudorewolucyjnych masek, bez dalszych ceregieli.
Ale jak mówię, czytanie Saramago może być przyjemnością w zasięgu każdego miłośnika literatury rozrywkowej, tyle że w cieniu tego autora, oprócz żywych historii, znajduje się piękna estetyka i tło, które zawsze łączy się z polityką. i społecznej w jej najszerszym pojęciu.
3 polecane powieści José Saramago
Rok śmierci Ricardo Reisa
Saramago zwraca się do jednego z najsłynniejszych heteronimów Pessoi, aby przezwyciężyć śmierć genialnego poety. Podczas gdy Pessoa opuszcza ten świat, Ricardo Reis przybywa do Portugalii. Obraz jest po prostu genialny, a w rękach Saramago propozycja narracyjna osiąga mityczne wyżyny.
Pisarz uwiecznił się w swojej twórczości, w swoich bohaterach, w swoim heteronimie. Gra w przekraczanie, potrzeba, aby wielkie źródła inspiracji, geniusze, nigdy nie zniknęły.
Streszczenie: Pod koniec 1935 roku, kiedy Fernando Pessoa właśnie zmarł, do portu w Lizbonie zawinął angielski statek Highland Brigade, którym przypłynął z Brazylii Ricardo Reis, jeden z heteronimów wielkiego portugalskiego poety. Przez dziewięć przełomowych w dziejach Europy miesięcy, w czasie których wybuchła wojna w Hiszpanii i doszło do włoskiej interwencji w Abisynii, będziemy świadkami ostatniego etapu życia Ricardo Reisa, w dialogu z duchem przychodzącego Fernando Pessoa odwiedzić go z cmentarza w najbardziej nieoczekiwanych momentach.
To era wiecznych piór, pilotów radiowych, Hitlerjugend, topolin w deszczowej atlantyckiej Lizbonie, której otaczająca atmosfera staje się prawdziwym bohaterem tego fascynującego narracyjnego doświadczenia.
Rok śmierci Ricardo Reisa to świadoma medytacja poety i miasta nad sensem całej epoki.
Esej o ślepocie
Jedna z najpiękniejszych i najbardziej przerażających metafor w światowej literaturze. Ten, który możemy uznać za główny zmysł, jako paradygmat rzeczywistości oferowanej nam z mocy.
Nie ma bardziej ślepego niż ten, który nie chce widzieć, jak mówią. Kilka kropli surrealizmu, transcendentalnej fantazji, która otwiera nam oczy i zmusza do patrzenia, widzenia i bycia krytycznym.
Podsumowanie: Mężczyzna stojący na czerwonym świetle nagle traci wzrok. Jest to pierwszy przypadek „białej ślepoty”, która rozszerza się w sposób piorunujący. Poddani kwarantannie lub zagubieni w mieście niewidomi będą musieli stawić czoła temu, co w ludzkiej naturze najbardziej prymitywne: chęci przetrwania za wszelką cenę.
Esej o ślepocie to fikcja autora, który ostrzega nas przed „odpowiedzialnością posiadania oczu, gdy inni je tracą”. José Saramago nakreśla w tej książce przerażający i poruszający obraz czasów, w których żyjemy.
Czy w takim świecie będzie jakaś nadzieja? Czytelnik pozna wyjątkowe, pomysłowe doświadczenie. W miejscu, gdzie literatura i mądrość przecinają się, José Saramago zmusza nas do zatrzymania się, zamknięcia oczu i spojrzenia. Odzyskiwanie klarowności i ratowanie uczuć to dwie fundamentalne propozycje powieści będącej jednocześnie refleksją nad etyką miłości i solidarności.
Jaskinia
Zmiany, za każdym razem zmiany nie atakują w bardziej gwałtowny sposób, bez możliwości reakcji. Zmiany głównie w strukturach społecznych, w pracy, w sposobie interakcji z administracją, w sposobie interakcji z nami. O zmianach io jego możliwej alienacji.
Podsumowanie: Mała ceramika, gigantyczne centrum handlowe. Świat w szybkim procesie wymierania, inny, który rośnie i mnoży się jak gra luster, w której zwodnicza iluzja zdaje się nie mieć granic.
Każdego dnia giną gatunki zwierząt i roślin, każdego dnia zawody stają się bezużyteczne, języki przestają mieć ludzi, którzy nimi mówią, tradycje, które tracą sens, uczucia zamieniają się w ich przeciwieństwa.
Rodzina garncarzy rozumie, że nie są już potrzebni światu. Jak wąż, który zrzuca skórę, aby mógł przerodzić się w inny, który później również stanie się mały, centrum handlowe mówi do ceramiki: „Umieraj, już cię nie potrzebuję”. Jaskinia, powieść, która przekroczy tysiąclecie.
Wraz z dwiema poprzednimi powieściami „Esej o ślepocie i Wszystkimi imionami” ta nowa książka tworzy tryptyk, w którym autor pozostawił napisaną swoją wizję obecnego świata. José Saramago (Azinhaga, 1922) jest jednym z najbardziej znanych i cenionych powieściopisarzy portugalskich na świecie. Od 1993 roku mieszka na Lanzarote. W 1998 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.
