Nagroda Nadala 2018 zatwierdziła to, co było znaczącym startem literackim na hiszpańskiej scenie, katalońskim pisarzem Alejandro Palomas. Kiedy poeta jest zorientowany na narrację, ten punkt liryzmu jest już zapewniony. Obrazy, metafory, alegorie, cała suma zasobów ułatwiają przejście od rymów sonetów do bardziej linearnej fabuły. ORAZ Alejandro Palomas udało się osiągnąć tę doskonałość prozy, zmieniając go we wspólną formułę, w fuzję, w której czysto literackie jako sztuka kończy się błyszczeć ponad wszystkim innym.
Alejandro Palomas pisze o postaciach i ich wewnętrznych światach, umieszczając je w sceneriach wypełnionych tymi obrazami poety, naładowanymi symboliką, magicznymi momentami, opisami emocji, które przekształcają rzeczywistość. Subiektywne wrażenie poety ułatwia to dotarcie do duszy bohaterów. Niezbędna empatia ...
3 polecane powieści od Alejandro Palomas
Sekret Hoffmana
Dla mnie w tej opowieści są dwie bardzo wartościowe zdolności: uzyskanie sugestywnych opisów i nadanie bohaterom przede wszystkim protagonizmu. Nie chcę mówić, że uzyskanie tych formalnych efektów jest najlepsze, ale dla mnie jest to trudne, a Palomas robi to w powieściach takich jak ta.
Podsumowanie: Czterech członków tej samej rodziny spotyka się z okazji śmierci babci Constanzy, a więzy i wykorzenienia powstają wokół nich przez cały weekend, w introspekcyjnej, poetyckiej i chóralnej opowieści, która opisuje mały zamknięty wszechświat z wieloma siły emocjonalnej. Marzenia i tęsknoty rodziny złamanej przez skrywaną przez lata tajemnicę.
Constanza właśnie zmarła po długiej chorobie, a na cmentarzu wokół jej grobu wspomnienia są zatłoczone. Jej córka Martina, jej wnukowie Lucas i Verónica oraz jej mąż Rodolfo Hoffman, słynny piosenkarz, który uciekł do Argentyny dwadzieścia lat temu po strasznym wydarzeniu, które zrujnowało przyszłość ich wszystkich, spotykają się tam.
Widząc zbliżający się koniec ich dni, Rodolfo postanawia, że nadszedł czas, aby odzyskać to, co stracili, odkrywając sekret, który na zawsze zmienił ich życie.
Pomiędzy przywołaniem przeszłości a nadzieją na przyszłość, ta intensywna opowieść o ukrytych uczuciach urzeka nas przyszłością postaci, które żeglują razem, by przezwyciężyć ból i samotność. Otaczająca powieść, która z nieustannymi emocjami opowiada nam o przygodzie polegającej na ponownym uwierzeniu w miłość, która naprawdę się liczy.
Pies
Jego ostatnia propozycja narracyjna, przed zdobyciem Nagrody Nadala 2018. Tą książką zamknął trylogię bardzo różniącą się od wszystkich obecnie modnych. Nie chodziło o coś epickiego czy historycznego, ale o szczególne perypetie prostych, ulicznych postaci. Trylogia intymny i egzystencjalne wysoko cenione przez czytelników.
Streszczenie: Od kolacji sylwestrowej w domu Amalii minęły trzy lata, a jej życie i życie jej dzieci od tamtej pory to kolejka emocji, radości i strat. Tego popołudnia spotkali się ponownie w swoim domu na pikniku z bardzo wyjątkowym gościem, który po raz pierwszy mógł poznać całą rodzinę oraz Amalią, która pokazała swoje najlepsze i najgorsze umiejętności, co ostatecznie sprawia, że jest na jednocześnie ujmującą i szaloną matką tej właśnie rodziny.
Tak się zaczyna Pies. Z Fer siedzącym w stołówce obok domu matki i z nagłym pojawieniem się Amalii, która właśnie zabrała swojego psa Shirley na spacer po przekąsce, którą wszyscy zjedli w domu. I Fer, który postanawia jej nie martwić i postanawia skłamać i nie wyjaśniać, dlaczego jest tam sam, bez R, swojego psa.
Ale nie będziesz w stanie utrzymać tajemnicy zbyt długo. Amalia, pomimo swojego szczególnego sposobu bycia, zdaje sobie sprawę ze wszystkiego i będzie towarzyszyć Ferowi w swoim milczeniu, dopóki nie zdecyduje się jej o wszystkim powiedzieć. Z wiadomością przybędą także jego siostry. I tu zaczyna się, a raczej wznawia się rodzinne spotkanie.
Długie oczekiwanie, że wszyscy członkowie rodziny żyją bez wiedzy o R, otwiera rodzinne szczeliny, które w ostatnich latach zostały mocno załatane. Odsłonięte zostaje rzekomo spokojne życie całej czwórki i ujawniane są tematy, które do tej pory nie były poruszane. Są oczekujące konta, złe odpowiedzi, otwarte rany, ale też dobre wspomnienia, zabawne sytuacje i dużo, ale dużo miłości.
Czas, który nas jednoczy
Czas… a raczej wspólne chwile. Czas między dwoma dodaje. Miłość na różnych poziomach i z różnych korzeni. Przede wszystkim kobiety i miłość zrodzona z łona zdolnego do życia.
Streszczenie: Mencía ma dziewięćdziesiąt lat i chociaż jest zmęczona, a wiek nie wybacza jej, pozostaje na straży, wściekle zdeterminowana, by za wszelką cenę czuwać nad „swoimi”, dopóki czas i siły na to nie pozwolą. Minorka, Madryt, Barcelona, Kopenhaga… żadne miejsce nie jest za daleko, jeśli trzeba przyjść z pomocą cichej Líi, by pogodziła się ze śmiercią swojej najstarszej córki i wreszcie uwolniła ją od poczucia winy, które nie pozwól jej żyć lub od gburowatej Flavii, aby mogła postawić na własne szczęście na drugim końcu świata i wreszcie poznać miłość, która czyni ją wielką.
Nic i nikt nie będzie w stanie powstrzymać niezmierzonej Mencíi, gdy czerpiąc siłę ze słabości, postanawia ocalić swoją wnuczkę Inés od smutnego końca i odzyskać ją na całe życie lub gdy będzie upierał się, by wyrzeźbić przyszłość dla Bei i jej małej Gali lepiej, żeby nikt się nie obstawiał.
Poruszająca i chóralna powieść, to historia czterech pokoleń kobiet, które śmieją się i płaczą, żyją i cierpią, ale przede wszystkim potrzebują siebie nawzajem.
Z tysiącem niuansów i rejestrów, Alejandro Palomas oferuje nam z Czas, który nas jednoczy opowieść, w której splata się miłość matek do córek, od babć do wnuczek i między siostrami: powieść emocji o wyjątkowych kobietach przepełniona humorem, czułością, mądrością i odwagą.
Inne polecane książki Alejandro Palomas...
to nie jest powiedziane
Podłoże pisarza. Przestrzeń, w której każdy narrator znajduje powody, by pisać jako ekspiację lub placebo. Fascynujące miejsce na spotkanie z osobą jeszcze przed genialnym pisarzem.
To najbardziej świetlista, imponująca i prawdziwa książka, jaką każdy może napisać. Po dzieciństwie naznaczonym wykorzystywaniem seksualnym, latach wiecznego zastraszania i nadwrażliwości, która niejednokrotnie doprowadzała go na skraj samobójstwa, Alejandro Palomas snuje na tych stronach pogodną i elektryzującą historię, z którą bez filtra przelatuje nad wspomnieniami z dzieciństwa, niezrównaną relacją z matką, cień ojca w końcu zniknął, a moc wyobraźni i pisania jako ostatnia tablica zbawienia.
To najszczersze świadectwo człowieka, który zdecydował się żyć i osiągnął to dzięki swojej pasji do wymyślania i dzielenia się światami, zawsze z czułością i humorem, a teraz przekształca swoje życie w największą z historii. Literatura pozwalała mu tworzyć wyimaginowane wszechświaty lepsze niż otaczające go życie, a przez lata te fikcje pomogły mu znaleźć słowa, które ukazują całą prawdę.
