3 najlepsze książki Davida Fostera Wallace’a

Pomimo bycia emblematyczną postacią w Stanach Zjednoczonych, pojawienie się pracy David Foster Wallace w Hiszpanii nastąpiło to jako swego rodzaju pośmiertne uznanie mitu. Ponieważ David cierpiał na depresję, która towarzyszyła mu od młodości aż do ostatnich dni, kiedy to samobójstwo zakończyło wszystko w wieku 46 lat.

Nieodpowiedni do tego wiek, w którym echa i sprzeczności uzdolnionego i twórczego umysłu, a jednocześnie zaglądanie w otchłań zagłady, paradoksalnie przekształcają się w większe zainteresowanie dziełem.

W 2009 roku Książki Davida Fostera Wallace'a Rozpoczęli swoją podróż po zakątkach świata, do których wcześniej nie dotarli, konsumując się do tej pory głównie na rynku amerykańskim, na którym ich propozycja rzeczywiście pojawiła się jako ciekawa kompozycja bardzo głębokich postaci zanurzonych w wir nowoczesności.

Różnorodne tematy, od sportu po media telewizyjne lub zwykłą krytykę amerykańskiego snu. Przybycie do Hiszpanii nastąpiło najpierw w podejściu do jego aspektu jako gawędziarza, a następnie z całą wagą jego najważniejszych dzieł. Wallace, pomimo swojej bardziej godnej pożałowania chemii sytuacji, nie był pisarzem zdominowanym przez jakiś rodzaj pesymizmu charakterystycznego dla jego choroby lub przyjmowanych leków.

Nie przynajmniej w typowym morał katastrofy, która może wyłonić się od autorów takich jak Bukowski o Emil Cioran, by wymienić dwóch znakomitych pesymistów. W jego książkach znajdujemy raczej coś wręcz przeciwnego, o intencji budowania wyrazistych, a nawet histrionicznych postaci w czasami urojeniowych podejściach, które niewyraźnie budzą humor i zamieszanie.

Utopie i dystopie atakujące przekształconą rzeczywistość, postacie wątpiące w konstrukcję otaczającego ich świata lub pozwalające, aby ich egzystencja się na nim kołysała. Krytyczny zamiar wobec samej rzeczywistości w wykwintnej formie, szerzącej pomysłowość niczym pismo automatyczne, później poprawiane i pisane w poszukiwaniu znaczenia, które zarówno odkrywa sarkazm naszej ludzkiej kondycji, jak i przenosi nas w przestrzeń, gdzie fikcja jest pełna symboli, które rozbić świat na części.

David Foster Wallace jest narratorem świata pochłoniętego przez senne. I już wiadomo, że w snach przechodzimy od humoru do strachu lub od pożądania do obrzydliwości, od jednego scenariusza do drugiego.

3 najlepsze polecane książki Davida Fostera Wallace'a

Nieskończony żart

W zależności od tego, które książki, próba przedstawienia krytycznego streszczenia staje się praktycznie szaloną misją. Bo Infinite Jest to powieść absolutnie subiektywna (jeśli nie wszystkie). Ponieważ autorka bawi się wyobraźnią, która zmienia się wraz z każdym nowym postrzeganiem czytelnika. Jasne jest, że mamy do czynienia z dystopią zlokalizowaną w niedalekim czasie, być może już wbudowaną w nasze codzienne życie.

Z wyjątkiem tego, że odniesienia do chwili są rozbite w tymczasowych odniesieniach, żartobliwie utrwalonych w produktach komercyjnych, które są wprowadzane na rynek, lub w nieskończenie małym zastąpieniu filmu, idealnego filmu, który każdy musi oglądać w kółko jako bardziej konstruktywna forma wypoczynek.

Symbole do porównania z naszą rzeczywistością wahają się od metafory do hiperboli, w zależności od zrozumienia dyżurnego czytelnika. Rządy totalitarne, które wskazują na zaniedbanie społeczeństwa skoncentrowanego na indywidualizmie jako formie samozniszczenia.

Życie to żart, który budzi zabawne doznania zamienione w echa kwaśnego śmiechu. Powieść stworzyła najdłuższą alegorię, jaką kiedykolwiek napisano. Mieszanka The Truman Show z Divine Comedy (wersja z XX wieku w USA), która zaskakuje i nigdy nie pozostawia obojętnym.

Miotła systemowa

Lenore Beadsman to postać, którą można kochać i nienawidzić. Bo jego świat zbudowany jest na genialnym absurdzie lub na szaleńczej nierzeczywistości, w zależności od momentu i rozdziału.

Obszerna powieść, ale taka, która nigdy nie może być ciężka, ponieważ w swojej awangardowej naturze zawsze skłania do niepokojącego odkrycia narracyjnego węzła, który nieustannie się skręca. Śmiech dziwaczny i groteskowy. Postacie uczynili szarlatanów wędrówki, pustki i pełni naszych sprzeczności.

Głośny przypadek masowych zaginięć z domów opieki konfrontuje nas z kwaśnym humorem katastrofy, nieludzkiego. Śledztwo mające na celu dotarcie do prawdy w niepewnym świecie, w którym kakadu Vlad, ulubieniec Lenore, staje się szczególną wyrocznią w kierunku wyjaśnienia ciemnej sprawy, która może wiązać się z zbiorowymi porwaniami, ucieczką nieletnich lub przeniesieniem osób starszych do czwartego wymiaru ... A jednak w końcu pojawia się dziwna wątpliwość co do starości i jej wartości w świecie...

Krótkie wywiady z odrażającymi mężczyznami

Próba zbliżenia się do twórczości Wallace'a jest trudnym zadaniem. Bo w gruncie rzeczy problematyka graniczy z metajęzykiem. Nie chodzi o to, że Wallace jest gawędziarzem dostosowanym do innowacyjnych struktur narracyjnych. Chaos panuje i staje się zauważalny. Rzecz jednak w tym, że jego zwykle obszerne powieści łączą, żenią się, komponują to coś z podprogowej wizji.

W tej książce opowiadającej o drwinach z najbardziej przyziemnej egzystencji, próba osiągnięcia swojej intencjonalności będzie prawdopodobnie wyraźniej widoczna. Nie jest to filozofia, ale daje punkt analityczny na temat człowieka; To nie jest komedia, ale śmieszy nas absurdalność.

Zbiór ponad dwudziestu historii tworzących tygiel, w którym nic się nie topi, a wszystko łączy w jedną całość. Nie ma wątku narracyjnego łączącego te historie, ale panuje zasadnicza harmonia w lękach pod maską groteski, cudzych obsesjach przerobionych na żarty i poczuciu, że uniwersum twórczości znalazło w autorce otchłań bez dna, zawrotną twórczość w swobodnym spadku.