Bob Dylan i Patti Smith, czyli jak mity atakują literaturę. Bo dzisiaj ci dwaj wielcy muzyczni, którzy zapisywali zapisy pokoleń i pokoleń w zmieniającym się XX wieku, są teraz legendami, które czynią ze swoich książek transcendentalne wizje naszego świata z pięciolinii na kartki.
Ale chociaż to Dylan zaskoczył wszystkich, zdobywając Literacką Nagrodę Nobla w 2016 roku, tak właśnie jest Patty Smith który w większym stopniu zwrócił się do literatury jako nowego tygla, w którym można stopić swoje już dojrzalsze troski; gdzie podzielić się wspomnieniami z czasów punka i róż; lub po prostu gdzie wykorzystać jego cenny odcisk narracyjny.
Ze swoimi punkowymi korzeniami i późniejszymi melodią z całym ruchem Beat Keoruac i spółki, nie ulega wątpliwości, że książki Patti Smith są przesiąknięte buntowniczą, krytyczną ideologią, być może wszystkie zakamuflowane jako pewien hedonizm. Zresztą wszystko zostało już przesiane przez tę pozostałość upływu lat, która uzupełnia ideologię o melancholię.
3 najlepsze polecane książki Patti Smith
Poświęcenie
Gdyby były nagrody dla kultowych postaci muzycznego świata, dwa z najbardziej prestiżowych wyróżnień XX wieku trafiłyby do David Bowie po męskiej stronie i Patti Smith po kobiecej stronie. Bycie ikoną lub symbolem w musicalu wykracza daleko poza nuty, kompozycje i teksty.
W burzliwych latach połowy XX wieku, po wielkich konfliktach, w środku trwających do dziś zimnych wojen i zdecentralizowanych konfliktów, muzyczni idole mieli moc generowania prądów opinii, wyznawców estetyki i ideologii. Bowie był postacią brutalną, potężną, przemieniającą i lekceważącą. Patti Smith zrobiła to samo, ale z największą potrzebą kobiet.
Ponadto Patti Smith lubiła pisać, przenosząc sztukę i tło z musicalu do literatury. W tej książce Patti Smith zestawia pisma tu i ówdzie, z odległych czasów protestu i osobliwych doświadczeń, z przywołaniem jej gustów literackich, takich jak: jako wspólny wątek, nawiązania do poezji francuskiej, a także egzystencjalizm autorów takich jak Camus.
Pisarz wielokrotnie odkrywa, że jest to anegdota. Pokój w paryskim hotelu, pokój sypialny i telewizor, w którym Patti odkrywa na lodzie taniec wytrawnej łyżwiarki. Piękno może napędzać pisanie i paradoksalnie piękno ujawnia również melancholię, smutek i obsesje, ale Patti nadal komponuje rodzaj improwizowanej literatury, którą kontynuuje do dziś.
W tej książce Oddanie odnajdujemy ideologię motywów pisarza, które wszyscy nosimy w sobie. Tylko perspektywa legendarnej postaci przenika całą kompozycję. Perspektywa Patti Smith, zbuntowanej kobiety, która przeszła od androgynicznego wyglądu (nawet z załamanym głosem) swoich punkowych początków, do potężnego, transformacyjnego zaangażowania w muzykę, oferuje inny zakres tego, co jest napisane, zwłaszcza, że znamy więcej obaw. , być może te, które nigdy nie pasują do tekstów piosenek, te, które uwolniły się od niezbędnego dopasowania lirycznego, budzą się w prozie, która jednak kończy się pieszczotami innych rodzajów akordów muzycznych, które są doskonale zestrojone z duszą.
Byliśmy dziećmi
Dużo mówiło się o związku Patti Smith z fotografem Robertem Mapplethorpe. Oczywiście, typowy nie miał się ugruntować w ich związku, a tym bardziej w jego najbardziej intymnych aspektach.
Ale z tej rzadkości nawiązuje się relacja między mistrzami, która owocuje w kreatywnym wszechświecie wokół najbardziej charakterystycznego Nowego Jorku lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.Było to latem, kiedy zmarł Coltrane… Hipisi podnieśli puste ręce i Chiny zdetonowały bombę wodorową. Jimi Hendrix podpalił swoją gitarę w Monterey… To było lato miłości. I w tym zmiennym i niegościnnym klimacie przypadkowe spotkanie zmieniło bieg mojego życia: było to lato, kiedy poznałem Roberta Mapplethorpe'a.Był lipiec 1967 i byli dziećmi, ale od tego czasu Patti Smith i Robert Mapplethorpe przypieczętowali przyjaźń, która zakończyła się dopiero śmiercią wielkiego fotografa w 1989 roku.
Tak opowiada ten wspaniały pamiętnik, o wspólnym życiu tych artystów, zarówno pełnych entuzjazmu, jak i pasji, którzy wielkimi krokami przemierzali przedmieścia Nowego Jorku, by dotrzeć do nerwowego centrum nowej sztuki. W ten sposób osiedlili się w hotelu Chelsea i stali się protagonistami zagubionego świata, w którym panowali Allen Ginsberg, Andy Warhol i ich chłopcy, i powstały wielkie zespoły muzyczne, które zaznaczyły ostatnie lata XX wieku, podczas gdy AIDS szalał.
Rok małpy
Biograficzny jako punkt, z którego można osobiście zbadać, podczas gdy mit jest kruszony dla ogółu społeczeństwa. Jeśli w „Byliśmy dziećmi” podejmujemy podróż do krainy uprzywilejowanych wspomnień żywej legendy, tym razem jest to podróż do chwili obecnej, do teraźniejszości. A w tej sprawie jest dużo brutalnej szczerości, rozpoznania wszelkiego ludzkiego upadku w starości, w odkryciu blichtru, który zawsze wyglądał jak złoto. Kiedy patrzyłem na swój obraz na szarej rtęciowej powierzchni tostera, zauważyłem, że wyglądał jednocześnie młodo i staro.
Jest godzina 2015:XNUMX w Sylwestra XNUMX, kiedy Patti Smith przyjeżdża do Dream Motel, obok plaży Santa Cruz, po koncercie w legendarnej sali Fillmore w San Francisco. Właśnie skończył siedemdziesiąt lat. Pierwszego ranka w roku wychodzi na spacer i bierze swój pierwszy Polaroid z hotelowego szyldu, z którym prowadzi klarowną rozmowę, jak współczesna Alicja w swojej Krainie Czarów. Rozmowa inspiruje go kilkoma wersami i postanawia wrócić do swojego pokoju, z którego tarasu wsłuchuje się w fale i myśli o od dwóch dni w śpiączce przyjaciółce Sandy Pearlmanie, słynnej producentce muzycznej.
To on zasugerował jej w młodości, by założyła zespół rockowy. Rozpoczyna się w ten sposób podróż przez miejsca takie jak Zachodnie Wybrzeże, pustynia Arizona, Manhattan czy Kentucky, ale także przez miejsca pamiętane lub wymyślone, świat zewnętrzny i wnętrze, w których Patti Smith pozwala nam wędrować u jej boku jak jej większość towarzyszy. , intymny.
