Niewielu pisarzy w ciągłym przejściu, w tym procesie twórczym, który zawsze szuka nowych horyzontów. Nic do ustalenia w już znanym. Eksploracja jako źródło utrzymania dla tych, którzy poświęcają się pisaniu jako akt szczerego zaangażowania we własną kreatywność.
Wszystko to ćwiczyłem Juan Jose Saer poeta, powieściopisarz czy scenarzysta, który w każdej dyscyplinie oddał się na podstawie swojej fazy twórczej. Bo jeśli coś powinno być jasne, że nigdy nie jesteśmy tacy sami, że czas prowadzi nas przez bardzo różne podejścia, to przede wszystkim musi to być pisarz, który stale tę ewolucję w kierunku zmian.
Pytanie brzmi, jak wyrazić siebie z taką samą siłą, z tą samą jakością, czy to opowiadając realistyczne historie, czy też skupiając się na bardziej awangardowych stylach, w których język szuka siebie między liryką a metafizyką. I oczywiście to już sprawa geniuszy, którzy potrafią to robić, którzy potrafią zmieniać rejestry bez mrugnięcia okiem.
W tej przestrzeni pozostaniemy przy jej aspekcie narracyjnym, który nie jest błahy. Wiedząc, że mamy do czynienia z jednym z najwybitniejszych argentyńskich pisarzy, który czasami podszywa się pod Borges by później pojawić się jako nowy Cortazar.
3 najlepsze polecane powieści Juana José Saer
Entenado
Innym razem nie wiem, czy w jakiejś drobnej powieści Morris WestByłem zafascynowany wykorzystaniem odległego miasteczka na wyspie do kwestionowania wszelkiego rodzaju zasad moralnych z niezwykłą głębią w środku powieści przygodowej.
Tym razem dzieje się coś podobnego. Dopiero przenosimy się do czasów „bliźniaczych” między Europą a Ameryką. Po przybyciu Kolumba otworzył się nowy świat dla tych, którzy przybyli tam w poszukiwaniu dobrobytu lub przygody. Zderzenie kultur jest widoczne w tej powieści, która konfrontuje nas ze wszystkim.
Chłopiec kabinowy z hiszpańskiej ekspedycji do Rio de la Plata na początku XVI wieku zostaje schwytany i adoptowany przez Indian Collastine. W ten sposób poznaje pewne tradycje i rytuały, które konfrontują go z nowym postrzeganiem rzeczywistości.
Dlaczego w spokojnym plemieniu co roku odbywa się orgia seksu i kanibalizmu? Dlaczego chłopca kabinowego nie spotkał taki sam los jak jego towarzyszy?
W najlepszym tonie tradycyjnych Kronik Indii, Saer stawia nas przed takimi problemami, jak rzeczywistość, pamięć i język, w historii, którą czyta się jak książkę przygodową.
Dochodzenie
Jedna z najbardziej awangardowych powieści Saera. Pod pozorem powieści detektywistycznej stopniowo toczy się śledztwo w sprawie nas samych. Ponieważ podejście do obecnej sprawy wykracza poza zbrodnie i tajemnice, docierając do skupienia się na pozorach i rzeczywistości, doświadczonych tancerzach na balu kostiumowym naszego codziennego karnawału.
W tej labiryntowej pracy Juan José Saer prowadzi nas w dwóch równoległych śledztwach nad złożonością szaleństwa, pamięci i zbrodni. Sprawy, słynna tajemnica serii morderstw w Paryżu i poszukiwanie autorstwa rękopisu w gronie przyjaciół, to wymówki, które prowokują do refleksji.
Z bystrym dowcipem i mądrością znajdowania dokładnego słowa, Saer ujawnia naszą tendencję do przewidywania osądów na temat tego, czego nie możemy wiedzieć, i ujawnia trudności w formułowaniu realistycznej opinii w nie dającym się uprościć świecie, zagłębiając się w najciemniejsze zakamarki nas samych i popychając nasze zdolność percepcji i zrozumienia do granic możliwości.
Połysk
Pisarz stoi pustą stronę. Nie ma bardziej udanej metafory niż ta, którą przedstawia ta powieść. Ponieważ dwoje przyjaciół może być tobą i twoją wyobraźnią, w niezbędnym rozwinięciu każdej twórczej misji.
Nauka pisania polega na łączeniu przynajmniej dwóch punktów widzenia, aby wszystko było wiarygodne, dzięki czemu sprawy nabrały większej płaszczyzny i wymiaru. Podobnie jak przyjęcie urodzinowe odtworzone w wyobraźni dwojga ludzi, którzy w nim nie uczestniczyli, ale znają jego najbardziej transcendentne konsekwencje na dobre i na złe.
Co wydarzyło się tamtej nocy na przyjęciu urodzinowym Jorge Washingtona Noriegi? Podczas spaceru po centrum miasta dwoje przyjaciół, Leto i Matematyk, rekonstruują imprezę, na którą żadne z nich nie było.
Krążą różne wersje, wszystkie enigmatyczne i nieco urojone, które są recenzowane, opisywane i omawiane. W tej długiej rozmowie krzyżują się anegdoty, wspomnienia, stare historie i przyszłe historie.
Przyjmując za wzór Bankiet Platona, argument ten byłby bliski niemożliwej próby zrekonstruowania historii. Jak opowiadać? Jak i o czym opowiadać w przeszłej historii? Jak liczyć przemoc, szaleństwo, wygnanie, śmierć?
Doskonała analiza, ale najlepszą powieścią Saera jest według mnie La Grande. Tak, to są jego najbardziej kanoniczne powieści, kluczowe dla jego twórczości: Glosa, Nikt nigdy nie pływa, Prawdziwe drzewo cytrynowe, ale w La Grande skupia całą swoją literacką intencję, cały swój projekt i maksymalnie wykorzystuje swoje doskonałe pisarstwo. To także jego najbardziej zmysłowa i zmysłowa książka. Jedyna wada: niedokończony stan. Ale jeśli dobrze się temu przyjrzeć, wydaje się to nawet cnotą, która wywyższa magię twórczości Saera: liczy się narracja.
Dziękuję bardzo, Julián, za wspaniałe rozważania.