Jeśli istnieje aktualny autor, który dobrze opisuje dystopię, to jest nim Hugh ach!. Ponieważ lubimy także autorów z ich postapokaliptycznym podejściem, które kończy się fascynującymi fantastycznymi eposami. Przypadki takie jak te George RR Martin o Patricka Rothfussa.
Ale poza Stephen King, który również zaatakował ten uchroniczny aspekt katastrofy cywilizacji w kilku powieściach, tylko Howey zamienia fatalizm przyszłości w scenariusz utrzymany w swoich sagach. I że ma już kilka na swoim koncie...
Trzeba przyznać, że wszystko zaczęło się od self-publishingu, alternatywy dla tradycyjnych wydawców, która czasem prowadzi do wielkich odkryć. Proces prowadzący do sukcesu, który kończy się kontrastem z niezaprzeczalną jakością pracy każdego autora.
Prawdę mówiąc, do czasu szerszego rozpowszechnienia już obszernej bibliografii tego autora, pozostaniemy przy jego najbardziej rozpowszechnionej sadze, Seria Kroniki Silosu które można znaleźć w jednym tomie TUTAJ.
3 najlepsze polecane powieści Hugh Howeya
Miraż
Zazwyczaj zaczynamy od planety Ziemia, która nie nadaje się do zamieszkania z powodu katastrofalnej interwencji człowieka. Tak więc, aby zminimalizować koncentrację, konieczne jest zaznaczenie tej powieści w pierwszej kolejności, ze względu na jakość, którą ceni, i dlatego, że pomijanie chronologii na tym pierwszym miejscu na podium wydaje się niewłaściwe.
Podziemny silos pojawia się wraz ze swoją ciemnością jako ponura metafora o apokaliptycznym zniszczeniu, które zniszczyło tam wszystko. Imperatywne normy przetrwania budzą sensację nazistowskiego lebensraum, tej witalnej przestrzeni, która w razie potrzeby zapowiada przemoc wobec wszystkiego, co grozi czekaniem na powrót świata na powierzchni. Ale czas ziemski jest jaki jest. I z pewnością przewyższy życie wielu z tych, którzy są tam na dole, jeśli nie wszystkich.
Do czasu, gdy szeryf Holston uzna, że może nie warto już dłużej czekać, aby się przekonać i wyrusza za granicę na samobójczą misję, która w dodatku uwolni wszystkich innych od zasad i zmierzy się z nowymi niewyobrażalnymi niebezpieczeństwami, w których bohaterka, Juliette, zajdzie nam pod skórę, by doświadczyć wszystkiego z wielką intensywnością.
Spustoszenie
Prequel, w którym dobrze opisuje wszystkie te szczegóły, które autor pomija z zamiarem wzbudzenia wątpliwości, jak można było dojść do punktu, w którym zaczyna się Mirage.
Cofamy się do chwili przed końcem z poczuciem, że globalna ludzka świadomość, nie mogąc przyjąć katastrofy, której nie ma już żadnych skrupułów, dalej działa w tej codzienności, która coraz bardziej zbliża się do katastrofy. Tylko niektórzy ludzie rozważają możliwą drogę ucieczki. Oni są wybrańcami. Pomimo faktu, że życie pod ziemią, w silosie, może nie brzmieć najlepiej, ktoś musi jednak zadbać o pozostawienie zeznań, przekazanie wszystkiego, co zostało zrobione źle i ugoszczenie z pierwszej ręki kilku dających się uratować rzeczy ludzkiej cywilizacji.
Życie będzie wtedy misją. A ciemność, która ich czeka, rozprzestrzeni się jak przerażająca przyszłość. Budowa tych silosów, które wnikają do 150 pięter w głąb Ziemi, dodatkowo rozszerza powieść. Ale element opisowy czyni fabułę jeszcze ciekawszą.
Ślady
Być może powieść, która dopełni to idealne koło, jakim jest każda trylogia. I z tą samą obszerną obecnością wokół tej średniej 500-stronicowej reszty sagi.
Wynik może nie do końca konieczny, ale także przyjemny dla tych, którzy uzależnili się od tego życia pod ziemią. W dużej mierze fabułę ratuje odzyskana sława Juliette w roli latarni morskiej wśród ciemności zdolnej wtopić się w serca pozostałych mieszkańców silosu. Nie oferując wspaniałego zakończenia, osiąga to zamknięcie przygody, które spełnia oczekiwania we właściwej mierze.
Zewnętrzność, ze swoją niechęcią i beztroską, które docierają do marzeń mieszkańców silosów, nadal jest tą ukrytą prawdą, która wkrótce może stać się obietnicą powrotu do zdrowia. Ale ten pomysł nie może cię opętać, jeśli nie chcesz stracić rozumu.
