La escritora caribeña Maryse Condé (digo caribeña porque apuntar a su condición francesa por reductos coloniales aún vigentes, pues como que se me hace raro) hacía de su literatura, casi siempre en clave de historisk fiksjon, un auténtico escenario teatral donde cada uno de sus personajes declama su verdad. Intrahistorias hechas rabiosas certidumbres como de soliloquios a media luz. Reivindicación que consigue alcanzar sus dosis de revancha respecto a relatos oficiales u otras crónicas que exilian nombres que debieran ocupar grandes páginas.
Alle historiene laget i Condé gir lignende glimt av verden i gjeld til den ene eller den andre. Fra selve hans skikkelse i hans utbrudd av biografiske overtoner til representasjonen av noen av hans emblematiske karakterer. Bevissthet fra ektheten som fjerner all mulig tvil om hvordan hendelsene som Condé besøkte på nytt skjedde, med de mest intense doser av empati for å kunne gjenopplære historien, hvis det er hensiktsmessig.
La bibliografía con sello de Maryse Condé se incrementó durante sus fértiles 90 años. Tanto en volumen como en reconocimientos y alcance internacional. Porque más allá de géneros más aferrados a la ficción pura. Las semblanzas de vida de Condé también aportan suspense desde la mera supervivencia. Tramas vívidas hacia la resolución que la vida misma ofrece con sus dejes de crudeza o de insospechado esplendor.
Topp 3 beste romaner av Maryse Condé
Jeg, Tituba, heksen fra Salem
Seguramente el más delirante de los casos de machismo histórico sea lo de las cazas de brujas repetidas en medio mundo como un verdadero tic misógino exacerbado bajo el paraguas de la religión (peor me lo pones). En alguna ocasión escribí un relato bastante extenso sobre los autos de fe de Logroño y recordé en esta historia ese mismo ambiente de revanchismo porque sí. Solo que en esta ocasión la esclava Tituba puede llegar a ser la bruja que todos más temían…
Maryse Condé adopterer stemmen til mystikeren Tituba, den svarte slaven som ble stilt for retten i de berømte rettssakene for trolldom som fant sted i byen Salem på slutten av XNUMX-tallet. Produktet av en voldtekt ombord på et slaveskip, Tituba ble initiert inn i den magiske kunsten av en healer fra øya Barbados.
Ute av stand til å unnslippe innflytelsen fra menn med lav moral, vil hun bli solgt til en pastor som er besatt av Satan og vil ende opp i det lille puritanske samfunnet Salem, Massachusetts. Der vil hun bli stilt for retten og fengslet, anklaget for å ha forhekset sin herres døtre. Maryse Condé rehabiliterer henne, rykker henne opp fra glemselen hun var blitt dømt til, og til slutt returnerer hun henne til hjemlandet på tidspunktet for de rødbrune svarte og de første slaveopprørene.
Evangeliet om den nye verden
Un nuevo Dios llegado a este mundo, hecho carne para ofrecer, quizás, una segunda oportunidad al ser humano advertido de su remota llegada. Pero el hombre actual es descreído por imperativo de sus más hondas contradicciones. Dios no puede existir más allá de las iglesias como la moral solo puede caber en una urna.
La madrugada de un Domingo de Pascua, una madre recorre las calles de Fond-Zombi y un bebé abandonado llora entre las pezuñas de una mula. Ya adulto, Pascal es atractivo, mestizo sin saberse de dónde, y sus ojos son tan verdes como la mar antillana. Vive con su familia adoptiva, pero el misterio de su existencia no tarda en hacer mella en su interior.
Hvor er du fra? Hva forventes av ham? Ryktene flyr rundt på øya. Det sies at han helbreder syke, at han utfører mirakuløst fiske... Det sies at han er Guds sønn, men hvem sin? En profet uten et budskap, en messias uten frelse, Pascal konfronterer de store mysteriene i denne verden: rasisme, utnyttelse og globalisering smelter sammen med hans egne erfaringer i en historie full av skjønnhet og stygghet, kjærlighet og hjertesorg, håp og nederlag.
Leende hjerte gråtende hjerte
En naturlig øvelse mot historien om ethvert liv inneholder den spesielle balansen mellom de vitale ingrediensene som faller på hver enkelt i flaks eller ulykke. Når det gjelder Maryse, er det ingen tvil om at blandingen er hva den er. Fordi idealisering er en refleksjon for å viske ut de dårlige øyeblikkene, hvis man trenger det. Mens realisme er det som vitner om ens passasje gjennom verden. Og en forfatter som Maryse engasjert i det mest sjokkerende vitnesbyrd får oss til å le eller gråte med den samme paradoksale følelsen som peker på Sabina om Chabela Vargas.
Det er ikke lett å leve mellom to verdener, og jenta Maryse vet det. Hjemme på den karibiske øya Guadeloupe nekter foreldrene hennes å snakke kreolsk og er stolte av å være franske tvers igjennom, men når familien besøker Paris, legger den lille jenta merke til hvordan hvite mennesker ser ned på dem.
Evig grenseoverskridende tårer og smil, mellom det vakre og det forferdelige, med Rilkes ord, er vi vitne til historien om Condés første år, fra hans fødsel midt i Mardi Gras, med morens skrik blandet med trommene, fra karneval, til første kjærlighet, den første smerten, oppdagelsen av sin egen svarthet og sin egen femininitet, den politiske bevisstheten, fremveksten av et litterært kall, den første døden.
Dette er minnene om en forfatter som mange år senere ser tilbake og stuper inn i fortiden sin, og søker å slutte fred med seg selv og sitt opphav. Dyp og naiv, melankolsk og lett, Maryse Condé, den store stemmen til antilliske bokstaver, utforsker sin barndom og ungdom med rørende ærlighet. En mesterlig øvelse i selvoppdagelse som utgjør en sentral del av all hans litterære produksjon, som har gitt ham 2018 Alternative Nobelprisen i litteratur.
