De vergeetachtigheid heeft de delicatesse om zelfs de eigen reflectie te vergeten als een verdedigingsmechanisme, waarbij men dat soort gesimuleerde monologen declameert als gedachten die worden doorgegeven aan onze reflectie. Dat is de moeilijkste interpretatie voor onze eigen onderzoekende blik. Het kan daarover gaan, een noodzakelijke uitwissing om naar ons te kunnen kijken zonder een greintje berouw of schuldgevoel, anders in staat om ons in het leven te vermoorden.
Een oude gepensioneerde theateractrice herstelt in een bed in een flat in Lissabon. Alzheimer gaat meedogenloos vooruit en je lichaam geeft toe dat je verslagen bent, terwijl je geest het ritme van de laatste chaotische geheugenschokken probeert te overleven. Het zijn herinneringen die opduiken, verspreid, heterogeen, fragmenten waaraan hij zich vastklampt om zijn veranderde geweten te bedekken: episodes uit zijn jeugd in de Algarve, momenten van tederheid en geluk met zijn ouders, de kleine en grote ellende van zijn opeenvolgende huwelijken en de vernederingen dat moest gebeuren om een plek te veroveren in de theaterwereld.
Na zoveel personages op het podium een stem te hebben gegeven en zoveel te hebben meegemaakt, blijft er slechts een fragmentarische identiteit over die soms wordt afgezwakt en verward met andere stemmen uit het verleden en heden. In deze meesterlijke roman ontvouwt de grote verteller van Portugese letters de veelheid aan verhalen die het leven van deze vrouw bevat en legt ze met vrije onbeschaamdheid op elkaar, terwijl hij een oneindig aantal draden weeft tussen personages, tijden en verschillende stemmen die, dankzij een indrukwekkende virtuositeit, ze vormen een amalgaam bestaande uit geheugen en tijd dat onverbiddelijk voortschrijdt.
Je kunt nu de roman «Voor degene die in het donker op me wacht» kopen, door Antonio Lobo Antunes:
