De 3 beste boeken van Sergio del Molino

In 2004 interviewden ze me bij Heraldo de Aragón voor de release van een van mijn romans. Ik was zo opgewonden over de belofte van een paginagrote achteromslag. Dus ik kwam en ontmoette een jonge man Sergio del Molino, con su grabadora, su boli y su cuaderno. A puerta cerrada en un cuartucho, aquella lánguida entrevista de encargo inapetente acabó, como suele ocurrir en esos casos en los que el personaje no es el ídolo del periodista de turno, como un frío encargo.

Ja, die jongen, iets jonger dan ik, leek niet bepaald een genot voor de tuin. Ik veronderstel dat hij zijn beroep als journalist begon, of omdat hij geen zin had om een ​​Mindundi-schrijver zoals ik te interviewen, of omdat hij een kater had, of gewoon omdat.

Het punt is dat toen Sergio begon met zijn vragen, zijn inleidingen, zijn associaties enzovoort, ik al ontdekte dat hij veel over literatuur wist. Feit is dat die achterkant van een beginnende schrijver het voor mij altijd gemakkelijker maakte om zijn naam en zijn gezicht te onthouden als een kater of een absoluut professionele jonge journalist, afhankelijk van het journalistieke paradigma dat elk ervan oproept.

Er zijn heel wat jaren verstreken en nu is hij degene die hier en daar nog veel meer interviews ondergaat, met min of meer harde journalisten, om een ​​literair werk te bespreken dat al openlijk wordt erkend. Vandaag is het dus mijn beurt om de boeken van de auteur te beoordelen die ik als de beste van zijn creatie beschouw.

Top 3 aanbevolen boeken van Sergio del Molino

Duitsers

La Historia no existe. Es algo así como una abstracción, una línea temporal cargada de adornos del imaginario humano que estructura en épocas. La cuestión es apuntar a las intrahistorias. Pequeños pasos por el mundo de vidas intensas que componen anécdotas que acaban transformando.

Sergio del Molino se ha entregado a esa causa de reverdecer una pequeña gran historia que sustenta muchos otros devenir más populares, más divulgados como pasajes históricos de primero orden. Pero la realidad tiene ese sustrato conditio sine qua non, ese suelo donde hacen pie todas las circunstancias que, de una u otra forma, parten de puntos ignotos, de kilómetros cero tan fantásticos como este.

En 1916, en plena Primera Guerra Mundial, llegan a Cádiz dos barcos con más de seiscientos alemanes provenientes de Camerún. Se han entregado en la frontera guineana a las autoridades coloniales por ser España país neutral. Se instalarán, entre otros sitios, en Zaragoza y formarán allí una pequeña comunidad que ya no volverá a Alemania.

Entre ellos estaba el bisabuelo de Eva y Fede, quienes, casi un siglo después, se encuentran en el cementerio alemán de Zaragoza en el entierro de Gabi, su hermano mayor. Junto con su padre, son los últimos supervivientes de los Schuster, una familia que llegó a formar un importante negocio de alimentación. Pero en los tiempos que corren el pasado siempre puede regresar para levantar ampollas.

Con una intriga que crece página a página, Los alemanes trata uno de los episodios más vergonzosos y menos purgados de la historia de España: cómo los nazis refugiados aquí en un retiro dorado activaron el neonazismo en Alemania. Con sutileza alumbra el infierno que puede llegar a ser, en ocasiones, la familia, y deja en el aire dos preguntas incómodas: ¿Cuándo caducan las culpas de los padres? ¿Llega hasta los hijos la obligación de redimirlas?

Het violette uur

Als er een boek van deze auteur is dat verder gaat dan het literaire om een ​​veel grotere menselijke dimensie te bereiken, dan is dit het ongetwijfeld. Een kind overleven is een feit tegen de natuur in, de wreedste van alle gebeurtenissen voor logica en menselijk gevoel.

Ik kan me als vader niet voorstellen wat het moet betekenen om die band niet alleen met de meest trouwe liefde maar ook met het idee van de toekomst te verliezen. Er moet iets van binnen breken als zoiets gebeurt.

En het schrijven van een boek voor een kind dat er niet is, zou een onbeschrijflijke oefening moeten veronderstellen naar een onmogelijke genezing, naar een minimale verlichting of op zoek naar de transcendentale placebo van wat er is geschreven, zoals pagina's die zullen duren in een tijd die meer bij de zoon van de schrijver in kwestie (ik ken er zeker meer dan één die voor deze taak van schrijven stond, een eenzame bezigheid waar die er is, vooral bij afwezigheid van zulke diepe echo's).

Je kunt natuurlijk niet ingaan op de fundamenten die een verhaal als dit leiden, maar de waarheid is dat dat violette uur, dat zich ontwikkelt tussen verdriet en de noodzaak om te overleven, op de eerste pagina's een reflectieve preambule vindt die de geschiedenis van de onzekerheid voor de onvermijdelijke dood en de veronderstelling van zijn definitieve aankomst.

Het is beginnen met lezen en de oprechtheid onder ogen zien van een taal die het midden houdt tussen metaforen en retorische vragen die botsen met het meest wrede lot.

Leeg Spanje

In zijn roman What Nobody Cares, en onder een groot onderzoekswerk, intuïtief in de overvloed aan details, bood Sergio del Molino een scenografie tussen de manieren en het satirische.

In dit essay redt hij het idee van Spanje dat onder de dictatuur sociaal en moreel tegenstroom was, maar dat in wezen de vlucht van het platteland naar de stad herhaalde, waardoor de steden werden veranderd in donkere schansen van een demografische bron die moeilijk te herstellen was. Het migratie-effect van het verlaten van de steden gaat tot op de dag van vandaag door, ondanks de grote mogelijkheden van connectiviteit voor allerlei soorten problemen.

De analyse van dit boek legt de basis om de omvang van de ontvolking te begrijpen die sommige gebieden in het binnenland in ware woestijnen van de beschaving verandert.

Decadentie kan ook zijn charme hebben, en dat lege Spanje gaf veel van zichzelf om een ​​literaire en zelfs cinematografische verbeelding te componeren die contrasteerde met de andere stedelijke realiteit. Maar de trieste huidige realiteit is dat het lege Spanje niets meer van zichzelf lijkt te geven.

Andere aanbevolen boeken van Sergio del Molino

Het uiterlijk van de vis

Het lege Spanje, het vorige boek van Sergio del Molino, bood ons een verwoest, in plaats van verwoestend, perspectief op de evolutie van een land dat van economische ellende naar een soort morele ellende ging.

En ik benadruk het verwoeste perspectief omdat de uittocht van de mensen uit de steden naar de stad plaatsvond met blinde traagheid, zoals die van de ezel en de wortel ... En plotseling, uit die modder, komt deze modder aan.

Het lege Spanje presenteerde ons de figuur van Antonio Aramayona, een professor in de filosofie die ontgoocheld was door de tegenstellingen van het leven en op het punt stond het forum van deze wereld te verlaten. Van hem vertakt dat nu mythische essay dat vorig jaar uitkwam.

Nou, dat plotseling, in deze nieuwe boek Het uiterlijk van de vis, Antonio Aramayona keert terug naar het literaire leven met een grotere bekendheid. De leringen van de leraar over integriteit, vooruitgang, de noodzaak om altijd het onrecht te claimen en respect voor jezelf, passen perfect in een praktisch autobiografische ruimte van de auteur.

De jeugd is wat ze hebben, geïmpregneerd met al die goede principes die door de juiste persoon zijn overgedragen, gedreven door weinig meer dan gezond verstand, respect en hun eigen waarheid, wordt uiteindelijk gestempeld met een realiteit die wacht op een volwassenheid die al is omgeleid naar het conventionele en zijn opportunisme .

Uiteindelijk is er een punt van herkenning van het verraad dat moet groeien en rijpen. Alles wat in de jeugd in bloed is overeengekomen, belandt als natte inkt op de pagina's van onze eigen boeken. Er is altijd woede en het idee dat we op elk moment, als het geluk wedt, weer gedeeltelijk zullen worden zoals we waren.

Een zekere Gonzalez

Veertig jaar zijn verstreken sinds de eerste overwinning van de socialistische partij bij de algemene verkiezingen (oktober 1982) en het aan de macht komen van de jonge Sevilliaanse advocaat Felipe González, die in 2022 de tachtigjarige leeftijd heeft bereikt.

Een zekere González vertelt een cruciaal moment in de geschiedenis van Spanje: de Transitie, in de biografische draad van zijn grote hoofdpersoon. De figuur van Felipe González vormt de ruggengraat van het verhaal, maar de focus ligt op een Spanje dat in minder dan een generatie overgaat van de massa en de enige partij naar geavanceerde democratie en volledige Europese integratie. Een biografie gedocumenteerd met getuigenissen uit de eerste hand, kronieken, een krantenbibliotheek en de polsslag van een verteller die als geen ander het Spanje van vandaag heeft verteld.