De eerste helft van de XNUMXe eeuw zag een echte hausse van goede schrijvers in de Verenigde Staten. In die dagen, tussen de twee grote oorlogen en met de Grote Depressie ertussen, is het de moeite waard om je af te vragen of het niet zo kan zijn dat ongunstige omstandigheden uiteindelijk schrijvers voortbrengen die getuige zijn van de evolutie van het leven.
Tegenspoed moet noodzakelijkerwijs worden gezuiverd, gesublimeerd. Literatuur is een emotionele en intellectuele placebo om slechte tijden te overwinnen ... The lost generation of Hemingway, Faulkner, Steinbeck en de eigen Francis Scott Fitzgerald, die ik vandaag naar deze ruimte breng, hebben ze misschien veel te danken aan wat ze moesten leven.
Als niet voor de kritieke tijden, als niet voor de ervaren wangedrochten en de hongersnood ... of anders gezegd, een gelukkige wereld geweest ... wat zou er dan te vertellen zijn? Veel van die auteurs van de verloren generatie verstopten zich, ze verstopten zich in een bohemien levensstijl, maar toen ze schreven hadden ze geen andere keuze dan gal in te slikken en hun gedeelde spijt met de hele samenleving te vertellen.
Francis Scott Fitzgeral voelde dezelfde dringende behoefte als anderen van zijn tijdgenoten en schreef. En binnen het ongeluk van de oorlogszuchtige en kritieke jaren van de twintigste eeuw, is die beslissing welkom omdat enkele van de meest briljante verhalen uit zijn handen kwamen ..., hoewel experimenten met literatuur een vroegtijdig einde van zijn leven dwongen op 44-jarige leeftijd leeftijd.
3 aanbevolen romans van F. Scott Fitzgerald
Aan deze kant van het paradijs
Het paradijs van de jaren twintig in de Verenigde Staten was een schaduw, een carnaval, een hypocriete vertoning die over een wereld werd opgetrokken in een voortdurend latent conflict, dat hen confronteerde met andere landen, maar ook tussen hun eigen sociale klassen.
De ontwijking van de hogere klassen en de ontluikende bourgeoisie verborgen in dit tafereel van chicha-rust. Alles wat er in deze roman gebeurt, is een waarheidsgetrouwe weerspiegeling van wat de auteur zelf zag in zijn zonnige levensstijl.
De gewetenloosheid van sommigen en het nihilisme van de weinigen die een geweten koesterden. De crash van 1929 was het bittere ontwaken tot die toestand van sociale winterslaap die door deze roman werd aangekondigd.
De grote Gatsby
De winnaar van de tijd van de auteur was degene die wist om te gaan met de wet en moraal, zodat hij de banden met de maffia aanhaalde en als platform diende voor corruptie om de politiek in te gaan.
Nooit was een geschenk van losbandigheid en gebrek aan controle zo dringend als dat in Amerika in het midden van de twintigste eeuw. Jay Gatsby is de hoofdpersoon van de roman, een echte heer van uiterlijk en de perfecte gastheer voor elk feest. F. Scott Fitzgeral gebruikt het om ons kennis te laten maken met de ongenaaid samenleving van die jaren.
Alle wetten werden omzeild door de maffia, de repressie diende alleen om de mensen in laatste instantie het zwijgen op te leggen. De onvrede was voelbaar op straat, terwijl jazz het onwerkelijke leven in de dienstdoende salons bleef verlevendigen.
Mooi en vervloekt
In zekere zin was Scott Fitzgerald een bevoorrechte waarnemer, een charismatische schrijver die elke sociale bijeenkomst verlichtte.
Maar terwijl hij deelnam aan het feest, keek Scott toe, ontleedde hij die realiteit. En het is dat de ziel van de auteur tegenstrijdig was, hij genoot maar herkende de leugen. Misschien zou een deel van hem willen dat hij consequenter had gehandeld.
Als zijn boeken een veroordeling waren van de algemene maskerade, waarom zou je dan doorgaan met het spel? Hedonist en zoon van de tijd, in romans als deze ging het uiteindelijk over het vertegenwoordigen van verloren jeugd, zonder horizon, zonder dat er een toekomstige tijd werd voorzien na het volgende moment.
een generatie van Dorian Gray-replica's dat ze niet verwachtten dat ze de ergste van zijn reflexen zouden tegenkomen. Een geweldige roman over nihilisme dat gepaard kan gaan met slechte tijden ..., iets vergelijkbaars met vandaag.
