Alleen een volhardende semioloog kan twee romans schrijven, zoals de slinger van Foucault of Het eiland van de dag ervoor, en niet bij die poging ten onder gaan. Umberto Eco Hij wist zoveel over communicatie en symbolen in de geschiedenis van de mensheid, dat hij uiteindelijk overal wijsheid in deze twee fictieboeken morste naar het ultieme bereik van de betekenis van de mens.
In principe (en voor veel lezers ook in laatste instantie) kunnen het te dichte romans lijken, waarin een fascinerend geheim dat moet worden onthuld intuïtief is, maar die te langzaam voortschrijden, waarbij details worden onderzocht die de minder geïnteresseerde gewone lezer in theoretische diepte ontgaan.
Nu deze auteur ons heeft verlaten, kunnen we hem misschien missen. Zijn nalatenschap is overgenomen door Dan Brown o Javier Sierra in het nationale panorama, om twee waardige erfgenamen te noemen. Maar, zonder afbreuk te doen aan het, geen van de grote huidige mysterieschrijvers heeft zo'n niveau van wijsheid over de grote raadsels die ons als beschaving bezighouden.
Umberto Eco schreef ook een humanistisch en filosofisch essay, als een goede professor die hij was. Of het nu fictieliteratuur was of meer echte kwesties, Eco wist altijd miljoenen lezers te boeien.
3 aanbevolen romans van Umberto Eco
De naam van de roos
Nee, ik was dit meesterwerk van de auteur niet vergeten. Top, aangezien het miljoenen lezers heeft bereikt en daarom, op zoek naar een punt van objectiviteit, het tot het hoogtepunt van zijn creatie moet worden verheven.
Het is een roman die precies het juiste punt van verfijning heeft, een die de lezer een intelligent gevoel geeft in het begrijpen en ontrafelen van de zaak, een lastige zaak die een gemeenschap van geestelijken treft waarin velen van hen geleidelijk aan een ernstige aandoening bezwijken. .
Je herinnert je vast veel van het boek of de film: de bibliotheek, het occulte, de valse moraal, straf, schuldgevoel, dood, en enkele geblauwde tongen als het enige gemeenschappelijke kenmerk van alle sterfgevallen die op elkaar volgen ...
Het eiland van de dag ervoor
Er is iets van sciencefiction in deze roman, gemaakt in het jaar 1643, een soort fascinerend contrast dat je misplaatst en verbaast. Roberto de la Grive wordt geconfronteerd met een nieuwe wereld na een schipbreuk die bijna een einde aan zijn leven maakt.
Hij wordt gered dankzij het feit dat hij naar een schip kan klimmen dat midden op zee op hem lijkt te wachten. Als je ernaartoe gaat ..., is het alsof je de tegenpolen van de werkelijkheid hebt bereikt, een ruimte tussen dromerig en bijbels die je goed zou hebben getekend Arthur C. Clarke voor een scène uit zijn ruimte-odyssee.
En toch zijn Roberto's brieven verhalen uit zijn tijd die hij schrijft aan 'de Vrouwe', voor het geval hij ze ooit leest. In zijn brieven schrijft Roberto over de gebeurtenissen in die tijd, over wat wordt voorspeld als de nabije toekomst.
Omdat Roberto niet zomaar een man is, ontdekken we hem in zijn brieven in zijn ware relevantie..., hij is een man die deelnam aan grote duels en die leed aan grote liefdes. Een prachtige omgeving met een paradijselijk eiland, onbereikbaar vanaf het schip dat je nergens laat stranden.
De begraafplaats van Praag
Wat weten we over onszelf als beschaving? Onze waarheid bestaat uit de symbolen van de voormannen van de getuigenissen van de meest gestructureerde taal.
Maar echt ..., alles kan zo manipuleerbaar zijn ... Wie vertelt ons dat er niet een Simonini op elk moment door de mens werd beoordeeld over zijn eigen opmars door de wereld? Simonini, de hoofdpersoon van deze roman, leefde in het midden van de XNUMXe eeuw en zorgde voor het optekenen van wat er gebeurde.
Geen enkele andere wetenschap of kennis is gemakkelijker van streek dan de geschiedenis. Het gaat niet om manipulatie a posteriori, maar om wat waar zal zijn in wat er in oude boeken staat, naar de gril van een pen omringd door analfabetisme, zonder censuur of kritiek. De simpele twijfel roept mysterieuze scenario's op.
