Zonder het punt van ontgoochelde lyriek te bereiken Charles Bukowski, een van de duidelijkste weerspiegelingen van vies realisme in Spanje is Ray Loriga, althans in zijn begin als schrijver, omdat Ray Loriga momenteel met meer formele verfijning schrijft zonder zijn kritische wil en zijn met sarcasme beladen intentie te verliezen. Waarmee vies realisme een complementair label is van de auteur in wiens vruchtbare veld andere auteurs in Spanje zich blijven uitleven, zoals Tomás Arranz met zijn roman De velen, op zijn beurt beïnvloed door het Cubaanse vuile realisme van Pedro Juan Gutiérrez.
Maar zoals ik al zei, de huidige Ray Loriga het is dat perspectief van vies realisme, dat al genoeg rijkdom en creatieve interesse heeft, maar is gevuld met grote doses schrijversambacht. Niet slechter wat hij eerder schreef, noch beter wat hij nu schreef. Alles gaat met de smaken. Maar diep van binnen is het een prijzenswaardige evolutie die altijd wordt gewaardeerd omdat het evolutie, experiment, onderzoek, rusteloosheid en creatieve ambitie impliceert.
En ondanks alles kunnen de lezers van Loriga vanaf het begin altijd de fundamentele motieven van de schrijver ontdekken en ervan genieten. De verandering van register of genre kan worden opgevat als een thema- of stijlvernieuwing, maar de ziel van de schrijver is er altijd. En zeker het onderscheidende feit dat je als een artiest maakt, dat je op hem afstemt, wordt meer gekenmerkt door die diepe motivatie die zijn stempel drukt op elk personage en elke scène, in de manier van beschrijven en zelfs in de metaforen.
Top 3 aanbevolen romans van Ray Loriga
Overgave
Een nieuwe grote roman, de meest complete tot nu toe. De transparante stad De personages in dit verhaal zijn de metafoor voor zoveel dystopieën die veel andere schrijvers zich hebben voorgesteld in het licht van de ongunstige omstandigheden die zich door de geschiedenis hebben voorgedaan.
Misschien komt dystopie zich aan ons presenteren als een cadeau waarbij iedereen zich afvraagt hoe ze daar zijn gekomen.Oorlogs zijn altijd een referentiepunt om die lege, waardenloze, dictatoriale samenleving op te bouwen.
tussen de George Orwell y Huxleymet Kafka aan het stuur van de onwerkelijke of surrealistische setting. Een getrouwd stel en een jonge man die zijn huis niet kan vinden en zijn spraak kwijt is, maken de pijnlijke reis naar de transparante stad. Ze verlangen naar hun kinderen, verloren in de laatste oorlog.
De stomme jongeman, omgedoopt tot Julio, kan in zijn zwijgen de angst verbergen om gevoelens te uiten of misschien wacht hij gewoon op zijn moment om te spreken. Vreemdelingen in de transparante stad. De drie personages nemen hun rol op zich als grijze burgers die geïndoctrineerd zijn door de corresponderende autoriteit.
De plot markeert de onpeilbare afstand tussen het individu en het collectief. Waardigheid als de enige hoop om jezelf te blijven in het aangezicht van herinnering, vervreemding en leegte. Een gekwelde zekerheid klampt zich vast aan het leven van de personages, maar de eindes zijn alleen door hemzelf geschreven.
Literatuur in het algemeen, en dit werk in het bijzonder, geeft een waardevol gevoel dat niet alles hoeft te eindigen zoals gepland, ten goede of ten kwade.
Tokyo houdt niet meer van ons
Een van de laatste romans van de auteur die nog onder dat label van Generation X valt te noemen. Een vreemde, intrigerende, fascinerende en zelfs filosofische futuristische zwerftocht die een psychedelische draai lijkt te geven aan de Huxley's gelukkige wereld.
Bevrijdende chemie, exogene middelen die in staat zijn om het geheugen te wijzigen in het belang van de drugsgebruiker die hem bevrijdt van schuld en wroeging. Om gelukkig te zijn moet je ontmenselijken, er is geen ander. Het is logisch als we bedenken dat het uiteindelijke doel van de mens is om geboren te worden, te beginnen te ademen en zichzelf te consumeren in dezelfde zuurstof die hem leven geeft.
De roman zelf vertelt de lange reis van de Verenigde Staten naar een ver Aziatisch land, een nieuwe weg die ons echt door existentialistische voorschriften leidt over wat we zouden kunnen zijn zonder herinnering. De reis wordt ondernomen door een heel bijzondere man die aan de drugs is en zich overgeeft aan vrije liefde zodra aids al uit de wereld is uitgeroeid.
De uitgang van deze roman met sciencefiction-fundamenten in 1999 wijst op de typische verontrustende sensatie van de verandering van het millennium (zoiets als het 2000-effect in de literaire wereld) en de waarheid is dat het wordt genoten in die transcendentale verkenning van de toekomst , over de menselijke conditie, trauma, drugs en geweten ...
Elke zomer is een einde
Melancholie kan komen als je nog jong bent en met de komst van de zomer weet je dat er nog meer zal zijn. Nostalgie is de spijt van zomers die op de een of andere manier al onherstelbaar zijn. Tussen beide sensaties beweegt zich een veelheid aan alledaagse maar uitzonderlijke personages omdat ze zich openen op zoek naar het voorbije van de ingewanden, waar de emoties van verstreken deadlines en momenten die zich terugtrekken in een misschien geïdealiseerd verleden maar altijd beter dan het verleden kunnen bewonen. . En toch gaat het ook om tweede kansen, verliefdheden en schansen van emoties die ons nog intenser bereiken wanneer ze niet langer worden verwacht...
Iemand wil dood. Ze is niet meer jong en ze vraagt zich af waar een andere dag voor is, hoe bevoorrecht, leuk en aardig haar leven ook is. Iemand wil liefhebben. Je weet niet zeker of ze wederkerig zijn, of je gevoelens begrepen zullen worden, of je zelfs maar het recht hebt om ze te uiten. iemand reist Bezoek steden, stranden, bars, exotische feesten, hutten aan het water waar je kunt drinken en lachen. Iemand illustreert mooie boeken en iemand zorgt voor de uitgave ervan.
Ze werken zonder haast, met wederzijdse bewondering, met een zeker decadent gevoel van bestaan in een wereld die aan het verdwijnen is. Iemand heeft een ernstig gezondheidsprobleem gehad, staat langzaam op, tast in zijn kleren en besluit van de tweede kans gebruik te maken. Iemand houdt van, wekt verlangen op, gaat altijd door het leven van anderen, lacht, betaalt voor het avondeten. Iemand is de beste vriend en favoriete persoon van iemand anders. Iemand wil dood.
Ray Loriga vertelt over de afgronden van deze personages en componeert een symfonie over vriendschap, liefde en het einde van de jeugd. Een roman die spreekt over de dood die op het leven proost. Een roman over de zomer die nog moet worden genoten voordat de winter aanbreekt.
Andere aanbevolen boeken van Ray Loriga
Hij praat alleen over liefde
Het gevoel van een nederlaag is een van de meest vruchtbare inspiratiebronnen voor elke maker. Er komt absoluut niets waardevols voort uit het geluk dat leidt tot creatieve innopia.
En de waarheid is dat het gevoel van een nederlaag heel typerend is voor ieder van ons, bekende stervelingen. De vraag is hoe je het meeste kunt halen uit dat defaitisme dat, paradoxaal genoeg, explosief creatief is.
Deze roman is een soms fatalistische en soms verheerlijkende allegorie van de gefrustreerde maker. Sebastián is in de steek gelaten door zijn partner, aangezien de ander heeft ontdekt dat hij zijn dagen niet wil opgeven voor die typische intellectuele afgrond van creatieve geesten.
Sebastián gelooft tenminste dat dit het beste moment is om zijn bijzondere Don Quichot tot leven te wekken, een man genaamd Ramón Alaya die veroordeeld is om door de vage pagina's van een zielige roman in wording te lopen.
En toch draait plotseling alles van zijn saaie bureau, in een bepaalde baan die over de hele wereld zal heersen. Van deze roman vindt u grote tegenstanders en vele andere opgetogen lezers. Zonder van mijn kant te bedenken dat het zijn beste werk is, plaats ik het op de derde plaats ...
