De 3 beste boeken van Pío Baroja

Toen ik De Boom der Kennis las, had ik het gevoel dat ik de redenen had gevonden waarom iemand dokter wilde worden. Pio Baroja het was, voordat hij zijn leven op brieven richtte. En daarin, in zijn teksten, is er een perfecte gemeenschap met zijn centrale ziel, degene die het fysieke probeert te ontleden, tot een punt waarop alleen literatuur kan vinden wat er achter het organische en het tastbare achterblijft.

En wat ik vond in De wetenschapsboom het zet zich voort in veel van zijn romans. Baroja's essentiële samenvallen met de tragische nationale omstandigheden, met het verlies van de laatste sintels van keizerlijke pracht, vergezelde veel van zijn romans, zoals gebeurde met veel van zijn collega's van de Generatie van 98.

Het is waar dat ik nooit veel respect heb gehad voor de officiële labels. Maar het fatalisme in het verhaal van bijna alle tijdgenoten van deze generatie is duidelijk.

Y Van de verliezers, van de nederlaag als vitale basis, eindigen altijd de meest intense persoonlijke verhalen. Wanneer alles doordrenkt is met dat idee van het tragische als gebrek aan basis om te leven, worden de gebruikelijke thema's over liefde, liefdesverdriet, schuldgevoel, verlies en afwezigheden authentiek verstikkend, als iets typisch voor de lezer.

Het beste van alles is dat dit soort literatuur ook deels verlossend, verlichtend is, als een placebo voor de lezer die zich bewust is van de ontgoocheling die het verstrijken van de tijd met zich meebrengt. Veerkracht in het overgeleverde voorbeeld, grof realisme om meer te genieten van het geluk van de kleine dingen die transcendentaal zijn gemaakt ...

3 aanbevolen romans van Pio Baroja

De wetenschapsboom

De wereld is tegen Andrés Hurtado. Alles wat er gebeurt, ligt buiten je controle. Hij, die in zijn medische studies naar voorouderlijke antwoorden verlangde, vindt uiteindelijk alleen niets, leegte.

Gefrustreerd en ontgoocheld dwaalt Andrés de wereld rond, met een gebroken wil en een vage hoop om zichzelf willekeurig te vinden, als hij is overgeleverd aan de ondergang van het nihilisme.

De helderheid van de ogen van een vrouw, waaruit onschuld en hoop lijken te stromen, wordt uiteindelijk haar enige spiegel waarin ze een glimp opvangt van wat Andrés wilde zijn.

Synopsis: Werk waarin de verteltechniek van de romanschrijver, gericht op de ononderbroken opeenvolging van gebeurtenissen, de overvloed aan bijpersonages, de bekwame articulatie van kritieke situaties, het beschrijvende impressionisme, het snelle karaktertrekken, zijn grootste effectiviteit bereikt.

Evenals die waarin, in Azoríns woorden, de geest van Baroja 'beter dan in enig ander boek' wordt aangetroffen. Het is de derde roman in de La Raza-trilogie. Het vertelt het leven van Andrés Hurtado vanaf het begin van zijn medische studies.

De geringste zweem van geluk verschijnt in zijn vulgaire bestaan: een zuur vermogen, een liefdeloze familie en ongeneeslijke vrienden. Zijn eigen beroep helpt hem om mannen meer te haten, en alleen met Lulú, een gedurfd en teder meisje, vindt Andrés wat geluk.

De wetenschapsboom

De nachten van het goede pensioen

Een uitgeputte bohémien passeert dit werk, een melancholie voor de jeugdtijd die aan het eind van de XNUMXe eeuw verwaterde tussen vurige conversaties tussen kantines en lege straten van Madrid.

De nacht van Madrid, een alternatieve wereld in het daglicht en conventies, waar al dat tegenstrijdige wezen uiteindelijk op zoek gaat naar hun schaduwen en hun demonen.

Synopsis: Een zeer levendige evocatie, nostalgisch maar niet minder ironisch, van Madrid aan het einde van de eeuw, de stad van zijn jeugd. Door de kleine tuinen met dezelfde naam, waar de lokale bevolking uit Madrid samenkwam om te wandelen, kletsen en naar muziek te luisteren, passeert een bonte galerij van types: politici, schrijvers, komieken, zakenlieden, priesters, woekeraars, bedelaars, dames van stand , kinderen van de bourgeoisie, vrouwen met een slecht leven, mensen van de onderwereld ...

Onder hen is de hoofdpersoon, Jaime Thierry (alter ego van Pío Baroja zelf, en van de jonge Maeztu), een Spanjaard van buitenlands bloed, vurig van temperament, die ernaar streeft om een ​​literaire naam te maken aan het hof. Thierry zal niet alleen moeten vechten tegen de bedreigingen van de literaire en journalistieke wereld, maar ook tegen sociale conventies, die hem onder meer beletten een natuurlijke en bevredigende relatie met vrouwen te hebben.

In de heftigheid en romantiek van zijn ambitie brengt Baroja zowel hulde aan de jeugd als aan de stad van die tijd en haar vele gezichten.

De nachten van het goede pensioen

Het labyrint van zeemeerminnen

Tweede roman in zijn serie El mar. Naast zijn enigszins kwellende thema's over het bestaan, gaf Pío Baroja zich af en toe ook over aan meer dynamische trams in termen van thema's die met elkaar verweven zijn om de verhalende set te stimuleren.

Niets beters hiervoor dan te ontsnappen aan de literaire beperkingen van het land om je open te stellen voor andere plaatsen en andere inspiraties, met respect voor, ja, zijn specifieke overvloed aan personages die even bizar als rijk zijn aan hun menselijke kwaliteit.

Synopsis: In het hectische Napels van het begin van de XNUMXe eeuw ontmoet kapitein Andía de toch al bejaarde markiezin van Roccanera, een Napolitaanse dame wiens verleden pijnlijke herinneringen lijkt te verbergen; Andía ontdekt ook de handgeschreven autbiografie van de Baskische zeeman Juan Galardi, waarin hij vertelt hoe hij, na een bittere sentimentele teleurstelling te hebben geleden, begint te werken als beheerder van een boerderij die eigendom is van de markiezin de Roccanera, een plaats waarvan de labyrintische hoekjes en gaatjes zijn zo bevorderlijk voor heimelijke liefdesaffaires, zoals de verhalen van spoken en spoken.

Het labyrint van zeemeerminnen
5 / 5 - (4 stemmen)

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Ontdek hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.