De 3 beste boeken van Lucía Etxebarría

In de literatuur gebeurt meestal iets merkwaardigs dat, goed geanalyseerd, niet onnatuurlijk is. Meestal ontdekken we vroegrijpe vrouwelijke schrijvers vóór mannelijke schrijvers die als twintiger al een goed boek hebben gepubliceerd.

Zoals ik al zei, het is iets dat "gewoonlijk" gebeurt, want generaliseren heeft me nooit overtuigd. Maar de trend is er, en naar mijn bescheiden mening is het te danken aan een grotere interesse of een snellere intellectuele evolutie naar creativiteit van de kant van vrouwen. Gevallen zoals die van Espido freire, Lucía Etxebarría zelf of zelfs JK Rowling, voor het verbreden van het spectrum van auteurs.

En al met een meer universeel karakter, is het waar dat iedereen die van jongs af aan plezier en lucht vindt in schrijven, dat ook echt doet vanwege een lading gedachten en ideeën die het kanaal van verhalende compositie nodig hebben. Een vroegrijpe schrijver of schrijver is altijd iemand die veel te vertellen heeft vanuit de diepten van zijn innerlijke zelf om de werkelijkheid vanuit het specifieke prisma te interpreteren.

Ongetwijfeld brengt het lezen van een vroegrijpe schrijver altijd nieuwe energie, een onmiskenbare toewijding van literatuur aan het leven en de verkeerd begrepen wijsheid van die gouden eeuwen die de jeugd zijn. Maar ook een vroegrijpe schrijfster als Lucía Etxebarria, die wist hoe ze het grote lezerspubliek moest bereiken voordat ze 30 was, behoudt voor altijd die drive die haar in staat stelt haar creatieve jeugd te verlengen, te vertrouwen in wat ze doet en altijd nieuwe avonturen aan te gaan.

Ondanks een periode van berusting in de carrière van deze auteur, is ze altijd teruggekomen met nieuwe boeken onder haar arm.

Top 3 aanbevolen boeken van Lucía Etxebarría

Van al het geziene en ongeziene

Elk boek dat begint met het voorzetsel "Van" wordt ons gepresenteerd met een verpakking, als een verhandeling over elk sociaal, politiek of wetenschappelijk aspect.

En de waarheid is dat we in deze roman dat ontdekken, een verhalende verhandeling over alles wat wordt gezien en wat niet wordt gezien rond wat het is om te leven en de drijfveren die ons leiden. De zichtbare delen van Ruth en Juan tonen twee mensen die nog jong zijn, verdiept in vitale projecten over film of literatuur, nog steeds in staat leven en tijd met voldoende energie te verslinden.

Het onzichtbare is de bron waaruit beiden hebben moeten klimmen om er te komen. Een put waar ze af en toe nog in gluren als ze zich niet meer van hun meest zichtbare kant laten zien vanaf de deuren naar buiten. Balancerende personages die juist in dat risico met hartstocht genieten zonder na te denken over de destructie die later kan komen...

Van al het geziene en ongeziene

Een wonder in balans

Het leven kan op geen enkele andere manier begrepen worden. Zoals ik al eerder heb gezegd over de karakters van Ruth en Juan, kunnen we onszelf beschouwen als een koorddanser die vooruit kijkt, hopend op de laatste stap, zonder na te denken of het niet beter zou zijn om te weten of er een net onder onze voeten zou kunnen zijn. en het touw...

Deze roman laat ons kennismaken met het geweldige karakter van Eva Agulló. Ze bevindt zich in die vreemde overgang tussen een leven dat is overgegeven aan het hedonisme of morele nihilisme van verslavingen en de plotselinge horizon van het moederschap.

Misschien hoeft een kind niet alles van zijn ouders te weten... of misschien wel, daarvoor draagt ​​hij de keten van zijn genen. Het punt is dat de generatiewisseling de auteur dient om de grimmige waarheid van de moeder in wording bloot te leggen: Eva Agulló.

God heeft geen vrije tijd

De eerste liefdes hebben altijd iets van ontdekking, van briljante gloed van de eerste emoties, van onbeheerste hartstocht, toch van authenticiteit. Het is vreemd en belachelijk om terug te denken aan die scènes als je van alles terug bent.

En toch streelt de melancholie van gisteren als een subtiele omhelzing die de huid wakker schudt. Dat is wat er op een gegeven moment met David gebeurt als hij Elena weer ontmoet. Ze waren allebei vriendjes en Alexia heeft de leiding over de reünie.

Omdat Elena tussen leven en dood zit en haar neef Alexia denkt dat het geen kwaad kan om hem weer te ontmoeten. Pas na het humanitaire voorstel ontdekken we een mysterieus kader dat te maken heeft met het leven geleid door elk van de personages uit die idyllische jeugd.

De daaropvolgende vriendschappen en liefdes leidden niet altijd tot de beste wegen... Een roman die een spanningspunt omvatte tussen hernieuwde passies, verraad en gruwelijke wendingen...

God heeft geen vrije tijd
5 / 5 - (6 stemmen)